Ανήμερα της επετείου της Χιροσίμα, εψές, ήμουν ολίγον ενοχλημένος, διότι υπάρχουν ακόμη και σήμερα, άρρωστοι ημιμαθείς και φαίνεται αυτό από μακριά, οι οποίοι επιμένουν, ότι ήταν σωστή επιλογή, η ρήψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι…
Στο τηλέφωνο η Ελιζαμπέτ, μιλούσε λίγο με σπασμένη τη φωνή και με ενημέρωνε συγκινημένη, για την ανταπόκριση που έδειξαν οι Χιμπακούσι, στο αίτημα της μόνιμης επιτροπής συντονισμού, των ανεξάρτητων κινήσεων ειρήνης της Ευρώπης. Στο πλαίσιο της μεγάλης καμπάνιας μετά τι μεγαλειώδεις πορείες σε όλες τις πρωτεύουσες και τα δυο πρώτα πτυχωμένα σάμιτ τους ζητούσαμε να έρθουν όσοι μπορούν για να επιμείνουμε στα αιτήματα κυρίως του πυρηνικού αφοπλισμού…
Τους δεχτήκαμε πρώτοι από όλους. Ορίστηκε η ημερομηνία άφιξής τους και ετοιμάσαμε για τον λόγο αυτό μια πορεία ειρήνης, μέσα στην πόλη, για να τους τιμήσουμε.
Στην αποστολή συμμετείχαν, 5 Χιμπακούσι , 3 γυναίκες και 2 άντρες, και 8 μοναχοί ως συνοδοί τους.
Οι μοναχοί αυτοί με το πορτοκαλί ένδυμα και το ξυρισμένο κεφάλι.
Στην κυριολεξία έτρεμαν τα πόδια μου, όταν τους υποδέχτηκα στο αεροδρόμιο. Εκδήλωναν με έναν τρόπο αδερφικό στην κυριολεξία, την χαρά αλλά και την ευγνωμοσύνη τους, που τους υποδεχόμασταν, στη Θεσσαλονίκη.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, το πώς προσκύνησαν την Κυριακούλα, δεν είχε χρονίσει ακόμη, της φίλησαν τα ποδαράκια και της έφτιαξαν μερικά φυλακτά χάρτινα.
Είμαι απολύτως σίγουρος και το λέω ειλικρινά αυτό, πως η Κυριακή, είναι αυτό το γαλήνιο, χαμογελαστό και δημιουργικό πλάσμα, επειδή δέχτηκε τις ευχές των θυμάτων της Χιροσίμα και προσευχήθηκαν γι αυτήν, οι ανιμιστές καλόγεροι που τους συνόδευαν.
Την επομένη ξεκινήσαμε από νωρίς και περιοδεύσαμε στην πόλη, όπου οι καλόγεροι χτυπούσαν διαρκώς τα μικρά ταμπούρλα τους, διώχνοντας τα κακά πνεύματα και ενημερώνοντας για την παρουσία των 5 Χιμπακούσι.
Του ενός ήταν κατεστραμμένο το μισό του πρόσωπο και όλη η αριστερή πλευρά του, όπου μας έδειξε τις καμένες σάρκες, που σκέπαζαν στην κυριολεξία το οστό του χεριού.
Μία από τις θείες εκείνες υπάρξεις, ήταν καμένη όλη η μπροστά πλευρά, είχε ήδη κάνει δεκάδες εγχειρήσεις, μεγαλώνοντας, για να καλύπτεται το σώμα όσο γινόταν.
Ήταν μια εικόνα φρικτή.
Και σας λέω, αλήθεια, όσο γερά νεύρα και να έχεις, δεν αντέχεις εύκολα τις διηγήσεις τους. Όχι μόνον τις προσωπικές τους ιστορίες, αλλά και αυτά που κάποιοι θυμούνταν και περιέγραφαν για την κατάσταση στη πόλη, γύρω τους.
Ανεβήκαμε προς το Δημαρχείο, περπατήσαμε την Εγνατία, και πήγαμε κατευθείαν στο γραφείο του Δημάρχου που μαζί με τον Πρόεδρο, μας περιμέναν γεμάτοι περιέργεια και αυτοί, για το τι ήταν αυτοί που έρχονταν να τους συναντήσουν.
Ο Μαναβής, έσκυψε και φίλησε τα χέρια ολονών τους. Όχι απλώς ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, αλλά θέλοντας να τους εκφράσει, το αίτημα το δική του και του Δημοτικού Συμβουλίου, να δεχτούν να τους κηρύξει, επίτιμους δημότες, της Θεσσαλονίκης, κάτι που τους χαροποίησε ιδιαίτερα κι αυτούς.
Βγήκαμε απ΄το Δημαρχείο, μας συνόδευε και ο Τριανταφυλλίδης, ο οποίος τους είχε διηγηθεί με λίγα λογία, την ιστορία του Λαμπράκη και τη δολοφονία του.
Πήγαμε στο μνημείο. και τότε ξεδιπλώθηκε μία μεγάλη ιεροτελεστία έμπλεη ευλάβειας, άναψαν κεριά, λιβάνια, άρχισαν να ψάλλουν οι καλόγεροι, και πάνω από είκοσι λεπτά, οι 5 Χιμπακούσι μαζί με τον πατέρα μου, γονατιστοί, προσεύχονταν μπροστά στο μνημείο.
Ήταν πάρα πολύς ο κόσμος, που μαζεύτηκε. Δεν μιλούσαν παρά μόνο στέκονταν και έβλεπαν. Και όταν πια σηκώθηκαν, και γύρισαν προς τη μεριά του πλήθους και υποκλίθηκαν, ξέσπασε ένα αυθόρμητο χειροκρότημα, από όλους.
Δεν νομίζω να υπήρξε έστω και μισός, που να μην χειροκρότησε… Μετά θα μάθανε και ποιοι ήταν και γιατί ήταν εκεί. Αλλά εκείνη την ώρα της ιεροτελεστίας, ήταν αυτή ή έκδηλη τιμή και αφοσίωση, που κέρδισε τις επευφημίες των πολιτών, από γύρω-γύρω.
Το πρόβλημα μας, ήταν ότι εμείς ποτέ δεν καταλάβαμε, στο πλήρες μέγεθός της, τη θυσία αλλά και την θηριώδη αντοχή, των γαλήνιων πολιτών της Χιροσίμα, που κουβαλάν τον δικό τους πόνο, και τον μεταδίδουν μόνον σε αυτούς που νιώθουν την ανάγκη επικοινωνίας…
Δεν πρόκειται ποτέ στη Χιροσίμα ή στο Ναγκασάκι, να επιβληθεί στον οποιοδήποτε επισκέπτη, αναγκαστικό προσκύνημα η απότιση φόρου τιμής στους νεκρούς.
Κι εγώ αυτό το θεωρώ, μνημείο ανθρώπινου πολιτισμού.