Oταν λέμε «Υπέρτατη Συντονίστρια Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου», πού πάει το μυαλό σας; Από τα συμφραζόμενα, μάλλον ότι έχουν συνέλθει σε σώμα οι Μακεδόνες που βρίσκονται όπου γης, από την Αϊόβα μέχρι τη Σρι Λάνκα και από τη Μελβούρνη μέχρι το Περού, και έχουν εκλέξει ως κεντρική τους συντονίστρια αυτήν την κυρία που οι εκτός Σρι Λάνκα δεν είχαμε ξανακούσει μέχρι τώρα. Που αυτό βέβαια δεν την εμποδίζει να βρίζει με θυμό τους προδότες πολιτικούς και να καλεί το έθνος σε εγρήγορση. Και το έθνος να ανταποκρίνεται και να σπεύδει έμπλεο πάθους στα συλλαλητήρια που οργανώνει η κυρία μαζί με τις Ενώσεις Αποστράτων Στρατού, Αεροπορίας, Ναυτικού και Αστυνομίας, τις Ενώσεις Χριστιανικών Οργανώσεων, την Ομοσπονδία Συλλόγων Μείζονος Νέας Υόρκης, κάτι αντίστοιχο του Μείζονος Θερμαϊκού, και άλλα Σωματεία με εύηχα ονόματα, καθησυχαστικά στον ελληνοχριστιανικό αίσθημα. Είναι αυτό που χαρακτηρίζουμε, ως τίτλο τιμής, ακηδεμόνευτο συλλαλητήριο.
Εννοούμε φυσικά ότι στους διοργανωτές δεν βρίσκονται αιρετοί. Κόμματα, πολιτικοί, αυτοδιοικητικοί, συνδικαλιστές, αυτούς που ψηφίζουμε δηλαδή για να μας εκπροσωπούν στη λειτουργία της Δημοκρατίας μας αλλά στην ουσία ντρεπόμαστε που τους έχουμε, γιατί όταν μαθαίνουμε ότι κάτι διοργανώνουν αμέσως ο νους πάει στο κομματικό καπέλο. Τους εμπιστευόμαστε, εκ των πραγμάτων (αφού τους ψηφίζουμε), για τον καθορισμό της πολιτικής της χώρας, τη διαχείριση των οικονομικών μας, την οργάνωση της κοινωνίας μας, τη ρύθμιση της κοινής μας ζωής και τον σχεδιασμό του μέλλοντός μας αλλά όχι για να μας μαζέψουν σε μια πλατεία να διαδηλώσουμε οτιδήποτε. Εκεί πάμε όταν μας καλούν Ενώσεις και Σωματεία που δεν έχουμε μεν ξανακούσει αλλά και που δεν έχουν μαγαριστεί από τη λαϊκή ψήφο. Και φυσικά οι απαραίτητοι, ειδικοί της διεθνούς διπλωματίας, Μητροπολίτες.
Ασφαλώς θεωρούμε ότι τη νομιμοποίηση θα τη δώσει το πλήθος. Ο όγκος του κόσμου αγιάζει σκοπό και μέσα, ασχέτως αν ο σκοπός είναι υποβολιμαίος και τα μέσα κάθε καρυδιάς καρύδια. Δεν έχει σημασία αν το προσκλητήριο το υπογράφουν πατεντάτοι ακροδεξιοί, έξαλλοι εθνικιστές, ακραίοι αντικοινοβουλευτικοί (με άλλοθι τον ανυπεράσπιστο Μίκη Θεοδωράκη), δεν παίζει ρόλο αν οι ομιλητές εξακοντίζουν ύβρεις εναντίον του πολιτικού προσωπικού της χώρας, ή προβαίνουν σε προσβλητικούς, ταπεινωτικούς χαρακτηρισμούς για γειτονικούς λαούς, δεν συνυπολογίζεται αν όλο αυτό γίνεται χωρίς καμία γνώση πραγματικών δεδομένων της διπλωματίας – το πάθος και το φλεγόμενο θυμικό του πλήθους δίνει υπόσταση στην παράσταση, στην οποία μπορούν να προσέλθουν ουραγοί και οι πολιτικοί.
Θα έχουν έτοιμη την αυτοατιμωτική απάντηση. «Είδα οικογένειες, είδα παιδιά…». Κρύβουν δηλαδή εκουσίως το πολιτικό τους ανάστημα πίσω από παιδάκια και δεν βλέπουν τους Βουκεφάλες, τους Μεγαλέξανδρους, τις παρωδίες φουστανέλας που κατακλύζουν την εικόνα, δεν μυρίζουν το διάχυτο άρωμα κιτς πατριδοκαπηλείας και ακροδεξιάς.
Ανευθυνοϋπεύθυνοι εκπρόσωποι του έθνους δεν τολμούν να πάρουν την πολιτική ευθύνη του συλλαλητηρίου αλλά ούτε και να λείψουν από μία πλατεία με τόσες μαζεμένες ψήφους.
Δεν τους ψηφίζουμε για αυτό. Δεν τους ψηφίζουμε για να ψηφίζουν τις δικές μας επιλογές. Τα κόμματα δεν είναι στρουθοκάμηλοι για να κρύβουν το κεφάλι τους μέσα στη μάζα των ανθρώπων. Εφόσον έκριναν ότι το συλλαλητήριο συνεισφέρει στο εθνικό θέμα, η Νέα Δημοκρατία και οι ΑΝΕΛ όφειλαν να το διοργανώσουν οι ίδιοι, και όχι να γίνονται ουραγοί, ακροατές και απολογητές έξαλλων εξωθεσμικών επειδή είχε και οικογένειες εκεί. Άλλωστε, όταν άκουσα στο ραδιόφωνο τον δύσμοιρο Κωστή Χατζηδάκη να υποστηρίζει τη θέση του κόμματός του για το Μακεδονικό, έτσι κι αλλιώς μου δημιουργήθηκε ο συνειρμός ότι στο συλλαλητήριο θα μιλήσουν οι Χατζηδάκης – Θεοδωράκης.
protagon.gr