— της Ειρήνης Βεργοπούλου —

Είναι η Τζέιν, και είναι καλά. Και αυτό όχι μόνο επειδή παντρεύτηκε τελικά τον τυφλωμένο από τη φωτιά και από τον έρωτα για κείνη Ρότσεστερ κι έκανε παιδί μαζί του, αλλά και επειδή η «μητέρα» της την έπλασε ως ηρωίδα, έτσι γενναία, τολμηρή, ακαταμάχητη. Τόσο σπουδαία υφάνθηκε της Τζέιν η προσωπική περιπέτεια ζωής, που συγκρίνεται με τις πορείες μεταγενέστερών της λογοτεχνικών μορφών σε μυθιστορήματα-θηρία, οι οποίες θα αναγνώριζαν ότι της οφείλουν κάποια σημαντικά πράγματα για τη δική τους γέννηση. Η κοπέλα είναι η Τζέιν Έιρ, μια φανταστική ηρωίδα που θα ήταν τρομερή παράλειψη για οποιονδήποτε βιβλιόφιλο ανά τον κόσμο να μην έχει αναγνώσει τις σελίδες με τα βάσανα και τα ανδραγαθήματά της, η δε πνευματική της μητέρα είναι φυσικά η Σαρλότ Μπροντέ, η μεγαλύτερη από τις τρεις θρυλικές «αδελφές Μπροντέ της Αγγλίας», κόρες ισάξιες με πριγκίπισσες στη συνείδηση του αγγλικού συλλογικού συνειδητού.

Σαρλότ, κόρη εσύ του Γιορκσάιρ. Με το χάρισμα της γραφής, όπως και οι βιαστικά αναχωρήσασες αδελφές σου Έμιλι και Ανν (και που ίσως θα είχαν και οι άλλες δυο, Μαρία και Ελίζαμπεθ, αν δεν τους είχε αρπάξει ακόμα πιο νωρίς τη ζωή τους η φθίση). Το θανατικό περίσσεψε στην οικογένεια, όπως ήταν συνηθισμένο στην εποχή τους, με τις κακοτυχίες και τις αρρώστιες που ταλάνιζαν τα ήδη ευαίσθητα σώματα και τις εύθρυπτες ιδιοσυγκρασίες. Ο μοναδικός αδελφός, ο Μπράνγουελ, προικισμένος ζωγράφος, έκαψε το κεράκι του επίσης γοργά, έχοντας αναλωθεί μέσα στο όπιο, το αλκοόλ και τις δύσκολες αγάπες…

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art