Όμως συζητάμε και για τα κόκκινα δάνεια και την πρώτη κατοικία. Πόσο πρωτοπόρο ήταν το κόμμα “χαρίζω σπίτια, χαρίζω οικόπεδα, χαρίζω δάνεια”. Ας τα πάρουμε από την αρχή και να δούμε πώς πρέπει να ρυθμιστεί. Κάποιος πήρε ένα δάνειο α’ ποσού και έδωσε τα λεφτά, για να αγοράσει ένα σπίτι. Με την οικονομική κατάστασή του πίστευε ότι μπορεί να ανταποκριθεί. Έπειτα από κάποιο διάστημα, όταν έχει ξεπληρώσει μέρος του ποσού έστω β’, βρίσκεται πλέον σε αδυναμία να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του. Πρώτη λύση: Του χαρίζουμε το δάνειο (δηλαδή το πληρώνουμε εμείς οι άλλοι) και κατά συνέπεια του χαρίζουμε και το σπίτι. Δεύτερη λύση: Πληρώνουμε και περνά το σπίτι σε εμάς. Υπολογίζουμε πόσο ενοίκιο θα πλήρωνε, αν καθόταν σε αυτό το σπίτι, από τη στιγμή που το αγόρασε μέχρι τώρα. Αφαιρούμε το ποσό αυτό από το ποσό που πλήρωσε μέχρι τώρα. Εφόσον υπάρχει θετικό υπόλοιπο, του εξασφαλίζει παραμονή στο σπίτι, μέχρι το υπόλοιπο να εξαντληθεί. Εννοείται ότι, αν χαμηλώσουν οι αντικειμενικές αξίες, θα χαμηλώνει και το ενοίκιο. Μετά πληρώνει το ενοίκιο που αντιστοιχεί στο σπίτι. Αν αυτός (αλλά και όποιος άλλος) βρίσκεται σε αδυναμία να πληρώνει, πιθανόν να του χαρίζουμε το ενοίκιο, μέχρι να ορθοποδήσει. Να τον απαλλάξουμε από το βάρος του χρέους ναι. Να τον βοηθήσουμε και να του εξασφαλίσουμε στέγη ναι. Να του χαρίσουμε το δάνειο και το σπίτι όχι. Όχι και πάλι όχι. Γιατί λοιπόν αναζητούν τρόπο να χαρίσουν και χρέη και σπίτια; Όπως επίσης, αν κάποιος χρωστά στην εφορία ή στα ασφαλιστικά ταμεία, χρωστά σε όλους μας.
Είναι δυνατόν κάποιος από εμάς να αποφασίσει να του χαρίσει τα χρέη; Δηλαδή να βάλει χέρι στην κοινή μας περιουσία; Και μάλιστα όταν τον έχουμε ορίσει διαχειριστή; Αφελής απορία. Είπαμε “χαρίζω χρέη, χαρίζω σπίτια, χαρίζω οικόπεδα”. Πόσο μπροστά ήταν…