Όταν η Ελλάδα διεκδικούσε τους Ολυμπιακούς αγώνες, είχα δημόσια τοποθετηθεί κατά της διεκδίκησης. Οι λόγοι δεν ήταν ιδεολογικοί (π.χ. εμπορευματοποίηση), γιατί είχα πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι τέτοιοι γιγαντιαίοι αγώνες, μοιραία θα είχαν και αυτή την πλευρά. Οι λόγοι ήταν καθαρά οικονομικοί και με την ευρεία έννοια πολιτικοί. Πίστευα ότι το βάρος θα ήταν μεγάλο για μια μικρή χώρα και είχα σοβαρές – και βάσιμες όπως απεδείχθη επιφυλάξεις – κατά πόσον θα αξιοποιούσε η χώρα τις υποδομές, όπως το έκανε π.χ. η Βαρκελώνη. Μια σοβαρή αντίθετη επιχειρηματολογία επί του θέματος ήταν ότι στην Ελλάδα, χωρίς τον «εξαναγκασμό» των Ολυμπιακών και της ΔΟΕ, δεν θα είχαμε τα μεγάλα έργα που άλλαξαν προς το καλύτερο την όψη του Λεκανοπέδιου. Όμως το βασικό αντίθετο επιχείρημα ήταν άλλο. Ότι παρά το μεγάλο οικονομικό κόστος, παρά την εμπορευματοποίηση που απογειώθηκε στην Ατλάντα, παρά το συνεχές άγχος και άγος από το ντόπινγκ, οι Ολυμπιακοί αγώνες τα υπερβαίνουν όλα αυτά. Με ένα σχεδόν μαγικό τρόπο, με το που ανάβει η φλόγα, για δύο εβδομάδες εκατομμύρια άνθρωποι «καρφώνονται» στις τηλεοράσεις τους και ζουν και συμπάσχουν με χιλιάδες αθλητές άσπρους , μαύρους, κίτρινους με τους πραγματικούς δηλαδή πρωταγωνιστές. Είναι ένα παγκόσμιο γεγονός  τέτοιων διαστάσεων και ποιότητας, που βάζει αυτομάτως στο περιθώριο ενστάσεις βάσιμες και κατασκευασμένες. Πιάνουμε τον εαυτό μας να μοιραζόμαστε το μεθύσι της χαράς ενός άγνωστου σε μας αθλητή ή αθλήτριας και την οδύνη της αποτυχίας από μια άκυρη εκκίνηση, από ένα γλίστρημα στο μονόζυγο (τι κρίμα με τον συμπαθέστατο Μάρα) ή τη δοκό ισορροπίας ή απλώς τη σκέτη αποτυχία που αντισταθμίζεται όμως απο την επιτυχία του ικανότερου.

.

Πρόκειται για ένα πανηγύρι που σε αντίθεση με άλλα γεγονότα, κορυφώνεται στην αρχή, με την τελετή έναρξης. (Με την ευκαιρία, να πω ότι δεν συμμερίζομαι την κριτική για την τελετή έναρξης στο Λονδίνο. Ο συνδυασμός καθημερινότητας και τεχνολογίας ήταν εξαιρετικός. Πολύ British, αλλά εκεί γίνονται οι αγώνες και ο αυτοσαρκασμός που συμπεριέλαβε μέχρι και την Ελισάβετ, επίσης ιδιαίτερα εύστοχος. Αυτή η μανία να συγκρίνουμε συνέχεια με την πράγματι συγκλονιστική τελετή έναρξης στην Αθήνα, βλάπτει σοβαρά τη σοβαρότητά μας). Οι αγώνες κυριολεκτικά «καταπίνουν» τα αρνητικά που αναπόφευκτα συνοδεύουν ένα τέτοιο γεγονός. Θυμόμαστε όλοι στην Αθήνα τον συγκλονισμό από το φιάσκο Κεντέρη – Θάνου και την «εθνική υστερία» που ακολούθησε. Οι αγώνες αυτοί καθ’ εαυτοί, απορρόφησαν και αυτό το γεγονός, όπως με πολύ μεγαλύτερη ευκολία απορρόφησαν τώρα τις περιπτώσεις Παπαχρήστου και Χονδροκούκη.

.

.

Οι αγώνες δεν λύνουν προβλήματα, δεν σταματούν διενέξεις ή εμφύλιους, όπως αποδεικνύει η περίπτωση της Συρίας. Τα περί Ολυμπιακής εκεχειρίας, είναι για τους αφελείς. Οι αγώνες είναι αγώνες και όπως λένε οι Αμερικάνοι για το NBA, «Το παιχνίδι είναι πάνω απ’ όλα!» Αλλά είναι μόνο ένα παιχνίδι που μας ενθουσιάζει όσο διαρκεί. Και ποιος όμως δεν έχει την ανάγκη αυτής της ευεργετικής ανάπαυλας; Σταματώ εδώ, γιατί στην ΕΤ3 έχει πινγκ πόνγκ ανδρών και δεν θέλω να το χάσω.

.