Βρισκόμαστε και πάλι σε προεκλογική περίοδο. Στην πραγματικότητα η προεκλογική περίοδος δεν σταμάτησε ποτέ από το διάστημα πριν από τις ευρωεκλογές, την άνοιξη του 2014. Σε μια χώρα με τόσο εκρηκτικά οικονομικά προβλήματα είναι να απορεί κανείς πώς, αντί για μεταρρυθμιστική δράση, επιλέγεται η αδράνεια μέσω μια διαρκούς αντιμνημονιακής καμπάνιας η οποία συνεχίζεται παρόλο που βρισκόμαστε μπροστά στο τρίτο μνημόνιο, με την υπογραφή του Α. Τσίπρα αυτή τη φορά.
Δεν είναι να απορεί κανείς για την απόφαση του Μεγάρου Μαξίμου να προχωρήσουν σε εκλογές το φθινόπωρο. Αυτό ξέρουν, αυτό κάνουν. Η προεκλογική εκστρατεία τους είναι ευκολότερη από τη διακυβέρνηση και από την αποτελεσματική διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων. Τώρα θέλουν να λύσουν το εσωκομματικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ μέσω κάλπης. Μόνο που η αποχώρηση των δραχμικών από το κυβερνών κόμμα δεν πρόκειται να φέρει την επίλυση του ελληνικού προβλήματος. Το μόνο που μπορεί να συμβάλει στην οικονομική ανάκαμψη είναι ένα μεταρρυθμιστικό σοκ για τον εκσυγχρονισμό του κράτους, την προσέλκυση επενδύσεων και την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου. Είμαστε τόσο μακριά από μια τέτοια συζήτηση..