Μόνο όσοι έχουν επαγγελματικό –ή κάποιο ειδικό- ενδιαφέρον παρακολουθούν τη δραματοποιημένη διαπραγμάτευση κυβέρνησης-πιστωτών που βρίσκεται σε εξέλιξη. Οι πολλοί έχουν κουραστεί να βιώνουν ένα πολιτικό ψυχόδραμα που κρατά ήδη πέντε χρόνια, να καρδιοχτυπούν κάθε φορά που πέφτει ο τίτλος «θρίλερ», «στην κόψη του ξυραφιού», «ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία». Λίγοι πιστεύουν λίγα και οι περισσότεροι τίποτα, αφού άλλωστε δεν υπάρχει κάποιος θετικός πρωταγωνιστής στη θλιβερή ιστορία της ελληνικής κρίσης.

Σενάρια παράλληλου νομίσματος, Grexit, Graccident, Gredge και Grimbo, απειλές για πιστωτικό γεγονός, τη μία προαναγγέλλεται συμφωνία, την άλλη προδιαγράφεται αδιέξοδο,plan B δεν υπάρχει ούτε εδώ ούτε εκεί και η ελληνική κάθοδος συνεχίζεται με τα φρένα σπασμένα.

Υποδεχόμαστε με τιμές αρχηγού κράτους το λείψανο της Αγίας Βαρβάρας, καταργούμε την αξιολόγηση και την αριστεία στην εκπαίδευση, βλέπουμε υπουργούς να αγωνιούν για ένα «κλικ» δίπλα στις καθαρίστριες που δικαιώνονται, ντου στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ με ελληνικές σημαίες, κορυφαίος κυβερνητικός παράγοντας πίνει το freddo του στη διάρκεια τηλεοπτικής εκπομπής – το τέλειο πλάνο για την περιγραφή μιας ορμητικής απόλαυσης της εξουσίας.

Και αναζητώντας κάπου ένα στήριγμα, πλησιάζει η κάμερα στον Β. Σόιμπλε που μας ενημερώνει ότι είχε προτείνει δημοψήφισμα στον Παπανδρέου, ο οποίος κανιβαλίστηκε όταν μίλησε για δημοψήφισμα και τώρα διαψεύδει τον Γερμανό ΥΠΟΙΚ – υπάρχει κάποιος που να έχει πει αλήθεια από τους μέσα και από τους έξω στα χρόνια των μνημονίων;

Τελικά, θα πληρωθεί κανονικά η δόση του ΔΝΤ, το πρόβλημα μετατίθεται για τέλος Μαίου αλλά μπορεί και τον Ιούνιο, διίστανται οι πληροφορίες των ξένων ΜΜΕ, επιστρέψαμε στην ύφεση και στα ελλείμματα, ασφυκτιά ο ιδιωτικός τομέας αλλά ξεχνιόμαστε σε μια οικονομική άνοιξη που διαρκεί περισσότερο από τρεις μήνες, όσο δεν θα πληρώνουμε φόρους, που ίσως θα πέσουν πάνω μας με την ορμή της καταιγίδας το φθινόπωρο αλλά ποιος κοιτάζει τόσο μακριά, όταν η εθνική στρατηγική είναι να βγαίνει η εβδομάδα και μετά βλέπουμε.

Κυκλοφορούν λίστες με διορισμούς ημετέρων αλλά φαίνεται σαν κάτι πολύ κανονικό αφού η κομματοκρατία και ο πελατειασμός είναι η ελληνική ρουτίνα της μεταπολίτευσης. Είναι και κάπως αστείο να καταγγέλλουν οικογενειοκρατία κόμματα που πηγαίνουν από θείο σε ανιψιό και από πατέρα σε γιο.

Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν την πολιτική κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ, που παίζει χωρίς αντίπαλο. Εντυπωσιακή η κοινωνική ανοχή παρόλο που πια δεν υπάρχουν προσδοκίες για καλύτερες μέρες. Γίνονται αναλύσεις επί αναλύσεων στα κομματικά επιτελεία για την βέβαιη επερχόμενη φθορά της κυβέρνησης που θα έρθει –όπως εικάζεται- μαζί με το νέο μνημόνιο. Στην αντιπολίτευση δεν θέλουν να δουν ότι αυτό που κρατάει ψηλά τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ό,τι προηγήθηκε και το οποίο η κυβέρνηση φροντίζει να θυμίζει με επιλογές που περνούν κατευθείαν στο συλλογικό υποσυνείδητο (όπως η αξιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ, η αναγγελία διαγωνισμού για τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες κοκ).

Η αντιμνημονιακή ψευδαίσθηση γίνεται βεβαιότητα. Δεν είναι που χρεοκοπήσαμε, είναι που δεν συγκρουστήκαμε με το Βερολίνο για τη λιτότητα. Δεν είναι που δεν παράγουμε, είναι που δεν μας δίνουν τη δόση από εμπάθεια. Δεν χρειάζονται μεταρρυθμίσεις αλλά αναδιανομή του πλούτου (που λιγοστεύει διαρκώς). Περιμένουμε πολιτική απόφαση για συμφωνία, ίσως και πολιτική απόφαση για επενδύσεις, προσβλέπουμε σε έναν έντιμο συμβιβασμό, θέλουμε ευρώ χωρίς μνημόνιο, άντε στην ανάγκη και με μνημόνιο αλλά να αφορά τα εισοδήματα των άλλων, μέχρι να έρθει η ώρα των γεωτρήσεων και των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αξιοποιήσει τη λαϊκή στήριξη και το θετικό momentum στην ευρωζώνη για να πετύχει γρήγορα μια καλύτερη συμφωνία, κοινωνικά πιο δίκαιη, που θα λύτρωνε τη μισογκρεμισμένη μας χώρα. Δεν το έκαναν διαπιστώνοντας ότι η εικόνα συγκρουσιακής διαπραγμάτευσης δίνει πόντους στον πρωθυπουργό και διευκολύνει την διατήρηση των εσωκομματικών ισορροπιών. Καχύποπτοι απέναντι στις προθέσεις των εταίρων και βλέποντας παντού παγίδες άργησαν να καταλάβουν ότι όσο καθυστερεί ο συμβιβασμός τόσο μεγαλώνει ο λογαριασμός των μέτρων που έρχονται. Πολύ περισσότερο όταν δεν έχουν κάποιο αναπτυξιακό σχέδιο (ούτε οι προηγούμενοι είχαν) ή οποιοδήποτε σχέδιο για τη δημιουργία απασχόλησης, τον εξορθολογισμό της διοίκησης, την αναθέσμιση του κοινωνικού κράτους.

Αλλά ακόμη και αν τα πράγματα πάνε άσχημα για όσους σήμερα βλέπουν με ευχαρίστηση ή συμπάθεια τον υπουργό να πίνει το freddo του στην τηλεοπτική εκπομπή, το καλό για την κυβέρνηση είναι ότι το παλιό πολιτικό σύστημα δίνει μάχη επιβίωσης και έτσι αφήνει όλο το χώρο ελεύθερο στον ΣΥΡΙΖΑ που έχει πρόσωπα αποφασισμένα να πρωταγωνιστήσουν. Ποια θα είναι η ερώτηση στο δημοψήφισμα (που αιωρείται); Και αν η απάντηση είναι «όχι» τι θα συμβεί μετά; Θα το ξέρουν από πριν οι πολίτες;

«Ερημιά γύρω σου σιγά σιγά» (Από το ΥΓ του Μ. Αναγνωστάκη).