Το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου ολοκληρώθηκε χθες τα μεσάνυχτα για την Χαλυβουργική. Η άλλοτε ναυαρχίδα της ελληνικής χαλυβουργίας σταμάτησε να λειτουργεί και τυπικά μετά το κατέβασμα του διακόπτη από τoν ΑΔΜΗΕ, λόγω χρεών ύψους 31,4 εκ €. Στην ουσία η βιομηχανία που έχτισε την μεταπολεμική Ελλάδα ήταν από χρόνια στην εντατική περιμένοντας μάταια το φιλί της ζωής από κάπου…
Η οικονομική κρίση όξυνε περισσότερο τα διαιωνιζόμενα δομικά προβλήματα της εγχώριας αγοράς που δυσχέραιναν έτσι κι αλλιώς τον διεθνή ανταγωνισμό. Αν σ’ αυτά προστεθούν και οι έντονες ενδοοικογενειακές έριδες και δημόσιες – ακόμα και δικαστικές -αντιπαραθέσεις, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι τίτλοι τέλους ήταν αναπόφευκτοι.
Μαζί με την ελληνική χαλυβουργία «θρηνεί» και το συνδικαλιστικό κίνημα της περιοχής της Ελευσίνας που επίσης έχασε την πάλαι ποτέ δική του ναυαρχίδα. Με το μεγαλύτερο ποσοστό συνδικαλισμένων εργατών που κάποτε έφτασαν τους 2.500, με πολυήμερες απεργίες διαρκείας και σκληρές διαπραγματεύσεις με τους Αγγελόπουλους για μισθολογικές αυξήσεις και συνθήκες δουλειάς, το σωματείο της Χαλυβουργικής έκρινε ουσιαστικά τις εργατικές κατακτήσεις σε όλα τα εργοστάσια της περιοχής και αποτελούσε το καμάρι του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας αλλά και του ΚΚΕ που περηφανευόταν για την πιο πολυάριθμη Κομματική του Οργάνωση Βάσης.
Το πρόβλημα της χαλυβουργικής βιομηχανίας δεν είναι μόνο ελληνικό. Ακόμα και μεγάλες πολυεθνικές του κλάδου κλείνουν τα εργοστάσιά τους στην Ευρώπη, αδυνατώντας να ανταπεξέλθουν στον σκληρό ανταγωνισμό της Ασίας κυρίως. Βαθιά σημάδια ενός κόσμου που αλλάζει και ένα ακόμα ηχηρό καμπανάκι για την γηραιά ήπειρο που μοιάζει να παρακολουθεί αμήχανη τις παγκόσμιες οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις.