Χαιρέτησε ναζιστικά τα μαυροφορεμένα παλικάρια του ο Μιχαλολιάκος την Κυριακή, στο Γουδί, και «πάγωσαν» οι περισσότεροι σχολιαστές. Λες και ανακάλυψαν τώρα, για πρώτη φορά, ποιος είναι ο Μιχαλολιάκος, ποια είναι η «Χρυσή Αυγή», ποια είναι η έμπρακτα τρομοκρατική και εγκληματική δράση της εναντίον μεταναστών και ημεδαπών. Λες και ο ναζιστικού και φασιστικού χαρακτήρα ντόπιος ολοκληρωτισμός, είναι κάτι το πρωτόγνωρο, που μας ξαφνιάζει – όσο ξαφνιάζει…
Για να καταλάβουμε το φαινόμενο, πρέπει να κάνουμε πέρα την τόσο βολική συλλογική αμνησία. Δεν είχε (έχει πάντα!) οπαδούς ο Μεταξάς; Δεν υπήρξαν δεκάδες χιλιάδες γερμανοοπλισμένοι ταγματασφαλίτες και ελληνοναζί; Δεν υπήρξαν «αριστερά» καθάρματα-φονιάδες, που η ουσιαστική δημοκρατική αριστερά πληρώνει ακόμα και σήμερα; Δεν υπήρξαν χιλιάδες «ανθρωποφύλακες» στην υπηρεσία της δεξιάς κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και μετά από αυτόν, με σύμβολα τη Μακρόνησο, τη Γυάρο, την ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας και τα κέντρα της ΕΣΑ; Και δεν υπάρχουν ακόμα σήμερα κρούσματα εκτρόπων σε
αστυνομικά τμήματα;
Το κυριότερο: Η κυρίαρχη εθνική ιδεολογία, μας θέλει περιούσιο λαό, αλλά πάντα προδομένο από ξένους και από κακούς δικούς μας, άρα…
η ίδια «εθνική» ιδεολογία, μας θέλει «ανάδελφους» και πάντα σε κίνδυνο, αν όχι σε κατάσταση καταρράκωσης, στα πρόθυρα της τελικής διάλυσης (Γιανναράς), με ελίτ στην υπηρεσία ντόπιων και αλλοδαπών σκοτεινών συμφερόντων (αυτά λέει και η παραδοσιακή αριστερά).
Δεν είναι καινούργια όλα τούτα, τα είχε εφεύρει και ο Μακριγιάννης για να εκδικηθεί τους αντιπάλους του. Δεν έχουν σχέση με την κρίση και τα μνημόνια. Τα γράφουν, τα λένε, τα διαβάζουμε και τα ακούμε εδώ και δεκαετίες. Και όταν λες «προσοχή, κίνδυνος εκφασισμού», σου απαντούν ότι …το DNA των Ελλήνων δεν ανέχεται τους ολοκληρωτισμούς, ότι είμαστε πονόψυχοι και καλοί, φιλόξενοι (σαν τα στρατόπεδα) και πανάγαθοι. Προσθέτοντας, σύμφωνα με το πασίγνωστο αλλά θλιβερό ανέκδοτο, ότι δεν είμαστε εμείς ρατσιστές και ξενόφοβοι, οι κακοί ξένοι φταίνε που κόπιασαν ως εδώ που δεν τους θέλαμε…
Φυσικά, τώρα έχουμε και την κρίση. Αλλά έχουμε και τα παραμοφωτικά και επιλεκτικά, ως προς το τι βλέπουμε, γυαλιά. Αλλά έχουμε και κάτι ακόμα πιο επικίνδυνο: την ευκολία με την οποία τόσα μέσα ενημέρωσης πρόβαλαν και προβάλλουν το δήθεν κοινωνικό έργο των ναζί, σε μια κοινή γνώμη τελικά ανυπεράσπιστη.
Η αλήθεια: η κοινωνία μας δεν είναι ανεκτική και να πώς ογκούται η Χ.Α. Οι εξαιρέσεις, πολλές, επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Η κοινωνία μας θεωρεί «δημοκρατικό» και «σωστό» ό,τι χωρίς συχνά περιττές διαδικασίες «θέλει ο λαός», που ο καθένας νομίζει ότι μπορεί να τον εκφράζει σύμφωνα με τις δικές του δοξασίες. Χωρίς αρχές, όμως. Το κοινωνικό συμβόλαιο το ξεσκίσαμε για τα πάντα. Και ο υποτιθέμενος «λαός» των αγανακτισμένων, θέλει κρεμάλες στο Σύνταγμα και στο Γουδί.
Έτσι, το φαινόμενο με τη Χρυσή Αυγή είναι το πώς κατάφερε, αυτή και όχι ο Πλεύρης ή ο Καρατζαφέρης, με την ευγενική βοήθεια όλων των άλλων, να αντιπροσωπεύει μια μερίδα του κόσμου, να είναι στη Βουλή και να εμφανίζεται δημοσκοπικά ως το εν δυνάμει τρίτο κόμμα – και γιατί όχι, αύριο, το δεύτερο.
Αλλά το άλλο φαινόμενο είναι ότι ο δημοκρατικός κόσμος δεν κατάφερε ως τώρα να της απαντήσει πειστικά και (πολιτικά) δυναμικά.
Πιστεύω ότι αυτό το δεύτερο φαινόμενο είναι και το πιο επικίνδυνο.
.
Ο Ριχάρδος Σωμερίτης είναι δημοσιογράφος