Στη νεοελληνική επεισάγονται πολλά υποσχόμενα σύνθετα και παρασύνθετα ονόματα: χαρμολύπη, φίλεχθρος κατά αναλογίαν προς την παράδοση: ιλαροτραγωδία, αμφοτερόπλευρος, ανοσιομάκαρος. Είναι κι αυτό μια αναμενόμενη τάση. Την αποδεχόμαστε. Μια ανευθύνη ροπή, ανάμεσα σε τόσες άλλες.

Προσομοιώνουμε εαυτούς στο δημόσιο χώρο. Ας ενσαρκώσουμε τον υπαινικτικό μας οίστρο. Η ευθύνη μας, η καταδίκη τού άλλου. Το κάναμε χρόνια πολλά στην Κύπρο. Δεν τολμήσαμε. Γιατί πειστικοί και ωφέλιμοι υπήρξαν οι «ψευδείς»: ο Βασιλείου, ο Κρανιδιώτης, ο Κληρίδης. Δεν μας απηχούσαν. Μας συνέφεραν όμως. Απεξέδυαν ευθύνες και υπαιτιότητες. Εμείς; Παπαδόπουλοι, Αναστασιάδηδες ή κρυφοχριστόφιες. Συνοικέσιο που δε θέλαμε, δε μας άρεσε η προίκα. Καλύτερα γεροντοπαλίκαρα. Με προδεσμούς. Που συνήψαν σχέσεις. Και κέρδισαν πόρους.

Γιατί όχι και η Ελλάς; Χάγη, Χάγη! Για να κρυφθούμε πίσω από τις ευθύνες. Έχουμε όντως προετοιμαστεί για ένα τέτοιο αξιοπρεπές μέλλον; Είναι ο Μητσοτάκης προσηλωμένος σε ορισμένο σχεδιασμό ειρήνης; Και πώς το συναρμόζει αυτό με τις πομφόλυγες της καταγγελίας, του απομονωτισμού και του τρόμου;

Από μήνες έχω επιλέξει να σταθώ κριτικά στο γαϊτανάκι εθνικού κανακέματος και θαμπώματος στο Αιγαίο και ανατολικότερα. Δεν παίζω μπόρτσια ούτε διατρανώνω το προφανές: όταν κοινωνίες εξαρθρώνονται, δηώνονται χωρίς αύριο όπως ο Λίβανος, τα ελληνοτουρκικά μοιάζουν συμβιβάσιμα, προσδόκιμα λύσης, ειδικά όταν το διεθνές περιβάλλον δεν επιθυμεί επιπλέον αποτομές ανθρώπων και καταστροφές χωρίς αύριο από απρόσμενους τσαμπουκάδες (βλ. το φλέγον ευρωτουρκικό μεταναστευτικό).

Αν δεν αυταπατώμαστε: ιδού, Χάγη εδώ και τώρα: δηλαδή προετοιμασία για την ανάλογη προσφυγή, προβολή σεναρίων, αποφάσεις συμβιβασμών, Ειρήνη. Ειδάλλως, σαν την δεξιαριστερή Κύπρο, τών Χριστόφια-Αναστασιάδη (Κοτζιά, Καραμανλή ΙΙ): φορείς εκμαυλισμού, αναξιοπιστίας. Χωρίς μπέσα, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς όραμα. Αντίπαλοι του εαυτού μας. Διακοσαετείς: επακριβώς!