Η Χρυσή Αυγή κέρδισε δυνάμεις. Στις ευρωεκλογές της Κυριακής πέτυχε ποσοστό μεγαλύτερο από εκείνο του 2012, ενώ ο αρχηγός της και η ηγετική ομάδα βρίσκονται στη φυλακή και αντιμετωπίζουν κατηγορίες για διεύθυνση και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση. Δεν υπάρχει προηγούμενο, πανευρωπαϊκά, κόμματος που να ενισχύεται την ώρα που η ηγεσία του είναι έγκλειστη και διώκεται για σοβαρές κακουργηματικές πράξεις.
Η Χρυσή Αυγή είναι η τρίτη πολιτική δύναμη και αυτό καθορίζει τη διεθνή εικόνα της χώρας αλλά και την πραγματική της υπόσταση. Το είδωλο που αποτυπώθηκε στον καθρέφτη της κάλπης είναι τρομακτικό.
Οπως όλα δείχνουν ο κύκλος της ελληνικής κρίσης δεν έχει κλείσει. Μπορεί να έχουμε πιάσει πάτο στην οικονομία και να μην υπάρχει, ευτυχώς, παρακάτω για να κατρακυλήσουμε (έτσι φαίνεται τουλάχιστον μέχρι στιγμής) αλλά ως προς τον πολιτισμό μας δεν έχουμε αγγίξει ακόμη τον πυθμένα – η βύθιση συνεχίζεται. Αποδεικνύεται πια στην πράξη ότι για ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δεν υπάρχει σαφής διαχωριστική γραμμή μεταξύ πολιτικού κόσμου και υποκόσμου αλλά και ανάμεσα στην ποινική και την πολιτική πραγματικότητα, γίνεται να συνυπάρχουν αρμονικά.
Αν μάλιστα συνεκτιμηθούν και επιδόσεις υποψηφίων που χρυσαυγίζουν χωρίς να ανήκουν επισήμως σ αυτόν τον μαύρο χώρο, τότε το πράγμα γίνεται ακόμη πιο ανυπόφορο.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εξωραϊσει κανείς αυτή την πραγματικά φοβερή κατάσταση. Να τα ρίξει στα μνημόνια και τη λιτότητα, στη Μέρκελ και στο ΔΝΤ, υποστηρίζοντας ότι η φτώχεια και η ανεργία έχουν προκαλέσει άνοδο του ευρωσκεπτικισμού και ακραίων δυνάμεων σε όλη την ήπειρο. Αλλά ακόμη και η Μαρίν Λεπέν δεν θέλει ούτε “καλημέρα” με τη δική μας Χρυσή Αυγή.
Μπορεί επίσης κάποιος να πει ότι πρόκειται για έκφραση θυμού και αγανάκτησης που δεν προδίδει ταύτιση του ψηφοφόρου με συγκεκριμένα πρόσωπα που έχουν συγκεκριμένες απεχθείς αντιλήψεις και κάνουν συγκεκριμένες παράνομες πράξεις. Επίσης, υπάρχει και η έννοια του “εγκλωβισμένου ψηφοφόρου” (Μπαλτάκος) ή του “παραπλανημένου” (Τσίπρας) που κυκλοφορούν πολύ τελευταία και είναι και βολικές αφού αφήνεται να εννοηθεί πως είναι θέμα χρόνου να μπουν οι παραστρατημένοι στον ίσιο δρόμο, είτε γιατί θα έρθει η ανάπτυξη είτε γιατί θα τους κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό που εννοούν όσοι αντιμετωπίζουν με τρυφερότητα τους υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής είναι ότι αν βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση τότε θα κρυφτούν μέσα σε άλλα κόμματα, παραμένοντας ενδεχομένως ίδιοι, αλλά χωρίς μανία να εκτονώνουν τα βάρβαρα ένστικτά τους γιατί θα κατευναστούν με την ευημερία τους. Ο,τι συνέβαινε και πριν την κρίση δηλαδή: Κάπου ήταν αλλά δεν πολυέκαναν φασαρία γιατί καλά περνούσαν, οπότε μπορεί να μισούσαν το γείτονα και τον σκύλο του αλλά δεν ονειρεύονταν βίαιες λύσεις.
Τα κόμματα του αστικού πολιτικού συστήματος, του συνταγματικού τόξου εξακολουθούν να καβγαδίζουν για το ποια πολιτική δύναμη κλείνει το μάτι στη Χρυσή Αυγή και ποια όχι. Αυτή η αντιπαράθεση προφανώς ευνοεί το κόμμα του Μιχαλολιάκου που βρίσκεται στο κέντρο της πολιτικής διαδικασίας και επηρεάζει καταλυτικά την εξέλιξή της. Το λιγότερο θα ήταν να συμφωνήσουν οι εκφραστές της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί εχθρό του πολιτεύματος και της κοινωνικής ειρήνης, επομένως να δημιουργήσουν εθνικό μέτωπο απέναντι στους νοσταλγούς του ναζισμού διευκολύνοντας και το έργο της Δικαιοσύνης.
Ζητούμενο είναι η αποτελεσματική εφαρμογή του νόμου (με αστυνομικούς που πλειοψηφικά ψηφίζουν Χ.Α;) και μια πολιτισμική αντεπίθεση – στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στην τηλεόραση, στο πλαίσιο της τοπικής αυτοδιοίκησης – με ενημέρωση, με σάτιρα, με την καλλιέγεια δημοκρατικής συνείδησης. Αλλά κάτι τέτοιο προϋποθέτει ισχυρή πολιτική βούληση και εκπολιτισμό (από ποιους;) του κομματικού συστήματος που βρίσκεται στην απέναντι όχθη.
Εχει ήδη αποδειχθεί ότι η υιοθέτηση της ατζέντας της Χ.Α δεν ανακόπτει τη δυναμική της, αλλά αντίθετα την ενισχύει. Εχει επίσης αποδειχθεί ότι το χάιδεμα των ψηφοφόρων της, η επίδειξη κατανόησης και η εφεύρεση δικαιολογιών δεν βελτιώνουν αλλά επιδεινώνουν την κατάσταση. Και είναι προφανές ότι πρέπει να απονομιμοποιηθούν ηθικά τα υλικά από τα οποία διαμορφώνεται αυτό το αποκρουστικό ιδεολογικό κατασκεύμασμα: Ο εθνικισμός, ο λαϊκισμός, ο ανορθολογισμός, η μισαλλοδοξία, η ανομία, η βία. Αντί γι αυτό τα κόμματα της άλλης πλευράς ασκούνται σε παιχνίδια πατριδοκαπηλείας, καλλιεργούν θεωρίες συνωμοσίας, πολιτεύονται με βασικό εργαλείο την υποσχεσιολογία, τσακώνονται μεταξύ τους με εμφυλιοπολεμικούς όρους, τσαλακώνουν τους νόμους και το Σύνταγμα όποτε μπορούν και τους βολεύει, καλλιεργούν ένταση, πόλωση και φανατισμό, συκοφαντούν τον πολιτικό αντίπαλο, ψεύδονται, ασχημονούν, ουρλιάζουν. Ταϊζουν δηλαδή την κοινή γνώμη με όλα αυτά που η Χρυσή Αυγή προσφέρει σε μεγαλύτερες ποσότητες και εντελώς ωμά.
Η μάχη με τη Χρυσή Αυγή είναι η μάχη του καλού με το κακό και για να υπάρξει νίκη πρέπει πρώτα να υπάρξει το καλό.