Η χώρα βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο προεκλογικής δοκιμασίας με τη λογική της απλής αναλογικής και τους πολύ αυστηρούς περιορισμούς στη μετεκλογική διαδικασία διερευνητικών εντολών για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Τρεις και μία μείνανε.
Δυστυχώς, ενώ το πολιτικό σύστημα είχε την ευκαιρία αυτή την τετραετία να αποδείξει ότι διαθέτει κουλτούρα συνεργασίας προχωρώντας στην αλλαγή του εκλογικού συστήματος με την ψήφιση έστω και την τελευταία στιγμή, από 200 βουλευτές, του άλλου υπάρχοντος εκλογικού συστήματος ενισχυμένης αναλογικής, ώστε να καθίσταται πιο ορατός ο κύριος κατ’ εμέ στόχος ενός εκλογικού συστήματος, να βγάζει πρώτα κυβέρνηση και δευτερευόντως αντιπολίτευση και όχι το αντίστροφο συνοδευόμενο μάλιστα και από μία ξένοιαστη και αυτοχειροκροτούμενη «χαρτογράφηση της συλλογικής λαϊκής βούλησης».
Διαρκώς μας διαφεύγει ότι η χωρίς εμπεδωμένη κουλτούρα συνεργασίας, συνεννόησης και συναίνεσης χώρα και κοινωνία μας είναι ένα πολύπλοκο σύστημα με ένα δυναμικό πολυπλοκότητας τέτοιας λογικής/παράλογης τάξεως/αταξίας που ο σχηματισμός κυβέρνησης του μόνον ενδεχομένως καθίσταται δυνατή με την δήθεν άδολή απλή αναλογική.
Με άλλα λόγια, η χώρα δεν είναι σωματείο, ομοσπονδία, ή ΕΦΕΕ κλπ έρμαια τις περισσότερες φορές της αλαζονείας και σεχταρισμού των μειοψηφιών, όπου τα αποτελέσματα της εμμονής στην απλή αναλογική αφορούν με τις αρνητικές συνήθως επιπτώσεις τους σε μικρότερα σύνολα.
Σε μία προεκλογική περίοδο στην οποία κυριάρχησαν και αναμειγνύονται συνεχώς όψεις και παραπομπές στα Ελευσίνια Μυστήρια και με τις οποίες έχει γελάσει ακόμη και η «Αγέλαστος Πέτρα» της σύμφωνα με την παράδοση μοιρολογούσας Δήμητρας η πολιτική σκηνή θεατροκυριαρχείται έτι περισσότερο.
Καταγράφεται η σκηνή της «Επίκλησης» (βλ. αναλ. Πέρσες Αισχύλου) του φαντάσματος του Ανδρέα με μια μιμητική που μοιάζει να έλκεται από τη Γη και τον κόσμο των προ της χρεωκοπίας Ελλήνων.
Επιπλέον σε μία επίδειξη αντιντιρλαντανταϊσμού και με τα ίδια εισαγγελικά νταούλια που χτυπούσαν ρυθμικά τον εξανδρεαποδισμό του ΠΑΣΟΚ το 1989 και μετέπειτα τον εξοστρακισμό αυτών που είχαν την γενναιότητα (2010-2015) να παραγνωρίσουν το πολιτικό κόστος για λόγους εθνικού συμφέροντος έρχονται τώρα να προτείνουν με την εργαλειοθήκη και τον αλγόριθμο της καταστροφής (συνταγή καταστροφής την ονόμασε ο συνταγματολόγος κ. Σ. Τσακυράκης) που είναι η ψηφισθείσα το 2016 απλή αναλογική, έναν δερβίσικο στροβιλισμό 360 μοιρών, μια πολιτική και οικονομική καταπόνηση μεγάλης διάρκειας, που συμβολίζει την επανείσοδό μας σε μια άλλη διάσταση, στην οποία οι πολίτες συνομιλούν ξανά με τα φαντάσματα και τις αυταπάτες της Τσιπρικής αλαζονείας ραδιουργίας και αυταρέσκειας
Αλλά ο Ανδρέας χόρευε ζειμπέκικο! Και ο Δαρείος καυτηρίαζε την ύβρη και αλαζονεία του Ξέρξη.
Τα τελευταία οκτώμισι χρόνια τίποτε δεν έμεινε στην πατρίδα μας χωρίς να προσβληθεί από την ύβρη, το ψεύδος και το βρίσιμο ενός υβριδίου του προπηλαϊκισμού και του ανερμάτιστου μιζεραμπιλισμού που είναι ο Τσιπρισμός, που γεννήθηκε και μορφοποιήθηκε μες στη μάχη των πλατειών από την επικράτηση της αντιμνημονιακής κοινωνικής ψύχωσης και μολοτωφικής νεοπλασίας.
Όμως, αυτό το διάστημα πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εργάστηκε σκληρά και με σκληρότητα για τον «εξανθρωπισμό» μας, μόχθησε και κατόρθωσε να ταΐσει, ποτίσει με εχθροπάθεια, ψέμα, μιζέρια, λωτούς και συνωμοτική ίντριγκα όχι μόνο τους οπαδούς του. Υπονόμευσε την κάθε μεταρρύθμιση και κάθε προσπάθεια διαχείρισης κρίσεων, συκοφαντώντας την Ελλάδα διαρκώς μέσα και έξω. Αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ θα βρούμε στα ψηφοδέλτιά μας την Κυριακή.
Θεωρώντας τα πράγματα υπό του πρίσμα του εφιάλτη της απλής αναλογικής και της απειλής του πολιτικού κινδύνου ένα πράγμα είναι αναγκαίο: να ακολουθηθεί η παραπάνω πολιτική προσταγή στις εκλογές που έρχονται για να μη βυθισθεί ή χώρα στην ακυβερνησία και σε παρακμιακά φαινόμενα και σχήματα τύπου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και βρώμικου σκοπού 89..
Βουλιάξτε τον πριν μας βουλιάξει ξανά.