Την ίδια μέρα, στον ίδιο πλανήτη.

Το κλείσιμο και το άνοιγμα.

Οι βόμβες και τα χαμόγελα.

Η συντριβή και το πλησίασμα στον «άνθρωπο του δρόμου».

Οι κραυγές του δολοφονικού φανατισμού και τα λόγια της δημοκρατικής αξιοπρέπειας.

Οι τζιχαντιστές και ο Ομπάμα.

Και οι δύο είναι εικόνες, και προϊόντα, των καιρών μας. Και στα δύο μπορεί να βρει κανείς εξηγήσεις «υψηλής πολιτικής»: ένα πολιτισμικό και κοινωνικό χάσμα κι έναν πραγματικό πόλεμο, στη μία περίπτωση, μια ανέξοδη διπλωματική χειρονομία για τη μετάβαση από τον οικονομικό αποκλεισμό στην εμπορική εκμετάλλευση, στη δεύτερη.

Τίποτα στην πολιτική δεν είναι αθώο. Αλλά το αμάλγαμα είναι ανεπίτρεπτο όταν από τη μια μεριά της ζυγαριάς υπάρχει η βία.

Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να συμπέσουν, μπροστά στα μάτια της ανθρωπότητας, το απόλυτο κακό και το σχετικό καλό: οι μαζικές δολοφονίες στο όνομα μιας «ιδεολογίας» και το κλείσιμο πληγών στο όνομα του «ρεαλισμού».

Από τη μια «ανώνυμες» οικογένειες που κείτονται μέσα στα αίματα, γιατί ήθελαν να πάνε ταξίδι ή να μπουν στο μετρό. Από την άλλη μια προεδρική οικογένεια που στο δικό της ταξίδι στέκεται όρθια, με ζεστά μάτια και ανοιχτά χέρια.

Στην άνιση μάχη που δίνεται ερήμην μας, όλα τα όπλα –κυριολεκτικά και μεταφορικά- είναι με τη μεριά του κακού. Η τρομοκρατία χρησιμοποιεί σαν προσάναμμα την ανθρώπινη ζωή, αυτών που τη σπέρνουν και εκείνων που τους θερίζει. Εκμεταλλεύεται τα εργαλεία που με χρόνο και κόπο δημιούργησαν οι εχθροί της της, τα εργαλεία της δημοκρατίας: την ελευθερία μετακίνησης, το τεκμήριο αθωότητας, την τεχνολογική πρόοδο. Η δύστυχη δημοκρατία μόνο πλήγματα και κριτική δέχεται, ακόμα και από αυτούς που την πονάνε: δεν είναι αρκετά ανεκτική, αποκόβεται από τους λαούς, είναι μαλθακή και κακομαθημένη, οδηγεί στη διαφθορά και στη φιλαυτία.

Η υπεροχή της είναι ηθική, αλλά η ηθική της διόλου άμεμπτη. Η τρομοκρατία πατάει πάνω σ’ αυτό για να ενσταλάξει μέσα μας όχι μόνο το φόβο αλλά και την αμφιβολία.

Η μάχη επιβίωσης θα κριθεί από το πόσο, όσοι πονάμε τη δημοκρατία, την ελευθερία, τις αποχρώσεις, τη χαρά της ζωής, θα αντισταθούμε όχι μόνο στις μεθόδους της τρομοκρατίας αλλά και στο πνεύμα της. Από το πόσο αντί να περιχαρακωθούμε, θα έρθουμε πιο κοντά.

Κι εντωμεταξύ, αφού δεν έχουμε και δεν μπορούμε να βρούμε Ευρωπαίο Ομπάμα, ας εμπνευστούμε από τον Αμερικανό: από τα λόγια και κυρίως από το πρόσωπό του καθώς μιλούσε, την ώρα που έσκαγαν κοντύτερα μας οι βόμβες, στο λαό της Κούβας.