Τα – όχι και τόσο αναπάντητα – ερωτήματα δεν είναι και λίγα. Ποιος έδωσε το δικαίωμα σε ένα πρωθυπουργό να βγάζει προκαταβολικά (κατα)δικαστικές αποφάσεις; Και πώς υπερηφανευόταν πριν λίγο καιρό ότι είχε εξυγιάνει το τηλεοπτικό τοπίο όταν ο ίδιος, με τις επανειλημμένες συναντήσεις τους, είχε βάλει στο επικοινωνιακό παιχνίδι έναν «ναρκέμπορο»; Ποιος έδωσε το δικαίωμα σε έναν επιχειρηματία να τηλεφωνεί νυχτιάτικα και να ζητάει εξηγήσεις από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο; Μήπως υπάρχει κεκτημένο από την εποχή του διαγωνισμού στα κελιά της γραμματείας ή, ακόμα παλιότερα, από την περίοδο των τελευταίων αυτοδιοικητικών εκλογών; Μπορεί να δηλώνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι «δεν θα επιτρέψουμε η Ελλάδα να γίνει Κολομβία», αλλά η χώρα βαδίζει σταθερά προς το νοτιοαμερικάνικο μοντέλο. Η προεκλογική περίοδος δεν φαίνεται να εστιάζεται στο αναγκαίο εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο της επόμενης μέρας, αλλά στα σκάνδαλα, τις μίζες, τις οφσόρ, τις λίστες και τα πέιπερς του χειρότερου παρελθόντος.
Όλα αυτά δεν φαίνεται – το αντίθετο μάλιστα – να ενοχλούν την αξιωματική αντιπολίτευση που δείχνει πρόθυμη να εμπλακεί σ’ αυτό το βρώμικο δικομματικό προεκλογικό παιχνίδι. Ακόμα μια ευκαιρία για τον προοδευτικό χώρο να αναδείξει το πολιτικό διακύβευμα των επόμενων εκλογών, χαράζοντας μια νέα πορεία και παίρνοντας αποστάσεις από φαινόμενα που συνετέλεσαν στην απαξίωσή του.