Η απεργία, έκλεισε σήμερα, οκτώ.
Και το νέο που μας ήρθε, και ήταν σίγουρο, ότι δεν θα αργούσε, είναι το στρίμωγμα των εργαζομένων, όσο πιο καλά μπορούσαν, να το κάνουν.
Φαινόταν εξαρχής.
Ο Σπιρτζης, αυτό που νοιαζόταν να το πετύχει, το είχε σχεδόν κατορθώσει, συσπειρώνοντας τους μετόχους και τους Δημάρχους, που το μόνο που τους νοιάζει, είναι να ζητιανέψουν για να κανένα φράγκο παραπάνω, για να δείξουν δημιουργικοί και πετυχημένοι και να πετάξει στο καναβάτσο, την εύκολη λεία, που ήταν οι εργαζόμενοι.
Είναι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα…σκεφτείτε το λίγο και μετά φωνάξτε, άχαρα… Μέχρι το 2008, ο οργανισμός εμφάνιζε κέρδη, από τα οποία έπαιρνε μερτικό και το δημόσιο… Δουλεύουν σκληρά, σε μια πόλη, όπου το κυκλοφοριακό της, δε νοιάστηκε ποτέ κανένας να το λύσει κι όχι μόνον στον κεντρικό δήμο…είμαστε αυτήκοοι μάρτυρες, όταν οδηγοί ζητούν από το κέντρο, να καλέσουν γερανό, για να σηκώσει παρκαρισμένα και περιμένουν οι επιβάτες, στοιβαγμένοι, σαν τα γαϊδούρια στη σειρά… Και φυσικά, είναι η εύκολη λεία και για τους επιβάτες, που τους έχουμε μπροστά μας, καθημερινά και κτυπάμε αλύπητα τον οδηγό ή την κοπέλα που ελέγχει τα εισιτήρια… Αυτοί είμαστε και αυτή η μεταχείριση, από την εξουσία, μας αρμόζει…
Και νομίζει η πόλη, των αφρόνων, όπου κανένας δεν ΔΕΙΧΝΕΙ, έστω στα ψέματα, που λέει και ο Μανώλης. ότι παίζαμε, για το τι πρόκειται να γίνει με τις συγκοινωνίες, σε αυτήν την πόλη.
Όγδοη μέρα σήμερα και το χουμε πάρει, ως απολύτως φυσιολογικό, ότι δεν έχουμε συγκοινωνίες και μια χαρά ρυθμίζουμε τη μέρα μας και τα ποτάκια μας και τις ποτάρες μας, εάν χρειαστεί.
Και καταντάω γραφικός, εγώ, γιατί το χω πάρει και αυτό κληρονομιά και οικογενειακό κειμήλιο.
Άιντε λοιπόν, συσπειρωθείτε όλοι γύρω από τον Σπίρτζη και τους μετόχους και όταν φτάσετε στο τέρμα, τηλεφωνείστε και σε μένα.