Είναι πιστεύω καιρός ν΄ αρχίσουμε ν’ ασχολιόμαστε λίγο  περισσότερο και λίγο πιο προσεκτικά,  με το τι συμβαίνει στη γειτονιά μας.

Κυρίως,  με το ποιά είναι η δική μας προοπτική, μέσα σε όλο ετούτο το πανηγύρι, που έχει στηθεί. Διότι  ο προσανατολισμός που έχει αποκτήσει, δολίως μεν, μονίμως δε, η εξωτερική μας πολιτική, νομίζοντας ότι  ο Πούτιν και οι πουτινιές του,  θα μας σώσουν, εκτός του αντιευρωπαϊσμού που ζέχνει απάνω τους,  μας οδηγούν  στη λάθος μεριά. Και κυρίως, μας απομονώνουν, από την Ευρώπη.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος,  προσπαθώντας να καταστρέψει, ότι σημαντικό έστησε ο Ομπάμα, στα χρόνια της Προεδρίας του, σε διεθνές επίπεδο, στοχοποιεί  τους Πέρσες, με τρόπο προκλητικό και ενισχύει την προοπτική  λύσεων,  που μόνον προβλήματα μπορούν να δημιουργήσουν.

Έτσι για παράδειγμα, προκαλώντας, με τρόπο απαράδεκτο, τους Σιίτες ενθαρρύνει τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, για τη δημιουργία του Ιρακινού Κουρδιστάν, που γνωρίζουμε  πλέον, πάρα πολύ καλά, πως επί της ουσίας,  θα είναι ένας τρόπος άμεσης πια νομιμοποίησης,  του ισλαμικού κράτους, γιατί στη περιοχή αυτή, έχουν υπερισχύσει  οι τζιχαντιστές,  οι οποίοι εκτός των άλλων, ελέγχουν και τα πετρέλαια του Κιρκούκ .

Ο Μπαρτζανί, ο Κούρδος ηγέτης στο Ιράκ, τρέμει στη ιδέα των εκλογών, προσπαθώντας να τις αποφύγει, γιατί γνωρίζει τις επιρροές των τζιχαντιστών και δεν έχει τον έλεγχο του Κιρκούκ.

Σε όλο αυτό το κλίμα, ο Ερντογάν, στέκει αμέτοχος και αδρανής, χωρίς κανένας να  μπορεί να καταλάβει,  αν και πως προτίθεται να αντιμετωπίσει τις νέες συνθήκες.

Το σίγουρο είναι ότι, για πρώτη φορά και στο εσωτερικό του ΑΚΡ, συναντάει έναν σκεπτικισμό, αρκετά εμφανή πλέον,  γιατί ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύετα,ι έχει ξεπεράσει κάθε όριο.

Η Ευρώπη και κυρίως η Γερμανία, που μέχρι στιγμής αρνείται να αναλάβει τον ρόλο της, εκπροσωπώντας ή σέρνοντας  και την  υπόλοιπη Ευρώπη, σε μια πιο ενεργό συμμετοχή, επί της ουσίας προσεύχονται νύχτα-μέρα,  μη γίνει η στραβή και χαθεί  η επικοινωνία,  με τη Τουρκία.

Ήδη και ο Γιλντιρίμ και ο Τούρκος Υπουργός  των Οικονομικών, ερχόμενοι  στην Ελλάδα,  ζητούν απεγνωσμένα, θα μπορούσα να πω, να μην χαθεί, αυτή τουλάχιστον, η δίοδος επικοινωνίας, με την Ευρώπη.

Ο τρόπος που θα μπορούσε να είναι ο πλέον αποδοτικός, είναι να δοθεί το έναυσμα, ν’ αρχίσουν να ενισχύονται, συνεργασίες μεσαίων, μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων της Ελλάδας, με αντίστοιχες Τουρκικές, όσο γίνεται γρηγορότερα.

Γιατί, όπως ακριβώς είχε πει και ο Γιασάρ Γιακίς, Υπουργός των Εξωτερικών, επί πρωθυπουργίας  Γκιούλ, σε μία καταπληκτική συζήτηση με τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, στη Θεσσαλονίκη, «η μόνη σοβαρή δίοδος της Τουρκίας προς την Ευρωπαϊκή προσέγγιση, περνάει από την ανάπτυξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων». Το είπε δε και δύο χρόνια μετά, στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων  του Ελληνικού  Κοινοβουλίου, όπου είχε κληθεί να μιλήσει, ως Πρόεδρος της Επιτροπής Εναρμόνισης, της Τούρκικης Εθνοσυνέλευσης.

Βέβαια  αυτά,  μάλλον είναι ψιλά γράμματα, για τους  κυνηγούς κεφαλών, τύπου Κοτζιά.