—του Θοδωρή Τριανταφύλλου—

“The only people for me are the mad ones, the ones who are mad to live, mad to talk, mad to be saved, desirous of everything at the same time, the ones who never yawn or say a commonplace thing, but burn, burn, burn like fabulous yellow roman candles”.

Σχεδόν έξι δεκαετίες έχουν συμπληρωθεί από τότε που πρωτοδημοσιεύτηκε το θρυλικό «On the Road» του Jack Kerouac, το έργο-ορόσημο της beat generation. Πρόκειται ως γνωστόν για το βιβλίο που επηρέασε όσο λίγα τον τρόπο σκέψης, τον τρόπο ζωής και την κουλτούρα της μεταπολεμικής νεολαίας στην Αμερική αλλά και αλλού.

Κατά μια έννοια είναι ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο, με πρωταγωνιστές τους Sal Paradise (alter ego του συγγραφέα) και Dean Moriarty (χαρακτήρα εμπνευσμένο από τον Neal Cassady, φίλο του συγγραφέα και εξίσου σημαίνον μέλος της beat γενιάς), που περιγράφει το μακρύ ταξίδι τους στην Αμερικάνικη Ενδοχώρα. Ένα υπαρξιακό ταξίδι αυτογνωσίας, μια αγωνιώδης προσπάθεια αναζήτησης του Νοήματος της Ζωής, μια ηδονιστική πορεία έξω και πέρα από τον κομφορμισμό της αστικής καθημερινότητας και τις δεσμεύσεις της. Μια ποικιλία θεμάτων εμφανίζεται στις αφηγήσεις του βιβλίου, ενδεικτική των αναζητήσεων της γενιάς των beat. Ανδρική φιλία, Ταξίδι, Ενηλικίωση, Πνευματικότητα, Σεξουαλικότητα — όλα αυτά υπό την μουσική υπόκρουση της Jazz. Η εποχή των hipsters, πριν την πρόσφατη αναβίωση του όρου ως lifestyle μετενσάρκωση, συμπίπτει άλλωστε με την χρυσή εποχή του bebop. Beat ποίηση και bebop πάνε μαζί. Η ίδια η «αυθόρμητη πρόζα» του Kerouac προσομοιάζει σε ύφος και ρυθμό με το παίξιμο του Charlie Parker στο σαξόφωνο.

Η θεματική της beat generation και ειδικότερα τα γραπτά του Jack Kerouac αποτέλεσαν σταθερά και διαχρονικά σημείο αναφοράς και έμπνευσης για έναν από τους μεγαλύτερους Jazz vocalists όλων των εποχών, τον ανυπέρβλητο Mark Murphy…

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art