Η επανάσταση έγινε κόμμα.

Η εξαίρεση, αντιπολίτευση.

Η διαφορετικότητα, όργανο.

Στ.Σταυρόπουλος,Πιό νύχτα δεν γίνεται

Μοιάζει να έχουμε παρανοήσει.

Κινούμαστε άναρχα ανάμεσα στην ατιμώρητη βία[νοούμενη σαν απόλυτη ελευθερία ] και την τυραννία του ιδεοληπτικού ορθού,στον ενταφιασμό του κοινωνικού συμβολαίου και στην αποδόμηση των εθνικών παραδόσεων,στη διαφοροποίηση των πολιτών[σε αρεστούς και μη] και στις,κάτω από το τραπέζι,δεσμεύσεις των Κομμάτων με το [μισητό;] Κεφάλαιο.

Η  Αριστερά διατείνεται ότι διαχειρίζεται καλύτερα από τη Δεξιά τον Καπιταλισμό ενώ η Δεξιά ισχυρίζεται ότι νοιάζεται περισσότερο από την Αριστερά για ‘της Γής τους κολασμένους’.

Πολιτικές συστεγάσεις και συμβιώσεις, εκλογικοί μονόδρομοι και διάδρομοι. Ασκήσεις επί χάρτου τόσο των νοσταλγών του χθές όσο και των κυνηγών του σήμερα που θεωρούν το αύριο της χώρας δεδομένο.

Εγκλωβίζοντας την πολιτική σε μία τυμβωρυχική χρήση των ιστορικών γεγονότων μοιάζει να μην κατανοούν ότι παίζουν την Ιστορία στα ζάρια.

Ένοπλοι και άοπλοι ,επιτιθέμενοι και αμυνόμενοι,ατρόμητοι και τρομαγμένοι δεν φαίνεται να έχουν κάποια διάθεση για ένα Μορατόριουμ περισυλλογής αλλά προτιμούν να μετράνε καθημερινά τους’νεκρούς’τους.

Κι έτσι απλά περνάμε από τη συλλογική παράνοια στα πρόθυρα της εθνικής κρίσης.

ΥΓ.Αν ήταν να διαλέξω σήμερα, μέσα στην κρίση και με τη Δημοκρατία σε κίνδυνο,θα προτιμούσα τους Μύθους του Έθνους από τα γνωστά Παραμύθια των κάθε είδους προοδευτικών δια[γ]νοουμένων.Στους Μύθους του Έθνους οι ήρωες θυσιάζονται.Στα Παραμύθια των εμπόρων της ιδεοληψίας οι αφηγητές ή κρύβονται τις δύσκολες ώρες ή θυσιάζουν τους αφελείς.