«Ποιος θα μας σώσει από ποιον»; Το αγωνιώδες ερώτημα πλανάται σε δια-ταραγμένα βλέμματα και αναδευόμενο, ακυβέρνητο  πλήθος. 

Ομολογώ, έντρομη, πως δεν καλώ σωτήρες, τρέχω να σωθώ από την (κατά τα άλλα αντιπαθή)  συνάθροιση των αλαλαγμών  της εκδικητικής ρομφαίας…Συρροές αλαφιασμένων, με το μανδύα της κινηματικής συλλογικότητας,  απειλούν  την εκάστοτε καθεστηκυία τάξη, πως εκείνοι θα επιβάλουν τη νέα τάξη πραγμάτων, εκείνοι και μόνον αυτοπροσώπως, το μείγμα ετερόκλητων αλλά καθόλα ταυτισμένων στη «δίκαια» αγανάκτηση! Τους χάλασαν τον κυριακάτικο περίπατο, την αμεριμνησία της ιδιωτικής λαθρο-ευημερίας, το περιτύλιγμα  της «πτωχής πλην τιμίας κοινωνίας τους»  και κραδαίνουν ποινή αυτοδικίας.

 Στη δύσκολη δεκαετία του αιώνα μας 2010-2020, ΤΡΙΣ διαμαρτυρήθηκαν  εντόνως!

• με σύννεφα αγανάκτησης να συνωστίζονται σε πλατείες κατά των γερμανοτσολιάδων, 

• με μάγισσες και χαρτορίχτρες καταδικάζοντας στην πυρά την επιστήμη και τον «ανύπαρκτο κορονοϊό», 

• με αθροιστικά μίση κατά  της πολεμοκάπηλης δύσης,  σαν δήθεν υπόλογης για την πολεμική εισβολή του «αδικημένου» ξανθού Ρώσου αδερφού! 

Και σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, έσκασε μύτη και το πρόσφατο σμήνος αγανακτισμένων «γειτόνων», που γενικώς ανήξεροι, ανυποψίαστοι και χρηστών ηθών επισείουν την κρεμάλα του μεσαίωνα (χρησιμοποιώ, για τις ανάγκες του παρόντος,  τον όρο  «μεσαίωνας» με τη επικρατούσα έννοια  ως της συνθήκης σκοταδισμού και ανορθολογισμού, και ας μη συγχωρέσει η σκαπάνη του ιστορικού-φιλοσόφου καθώς και οι οπαδοί του, πχ του  D.Lindberg, κ.α., που  ερευνούν και συμπεραίνουν περί του αντιθέτου).  

Η σπανιότητα και το αποτρόπαιο του, υπό δικαστική διερεύνηση,  πρόσφατου γεγονότος παιδοκτονίας (που δε συνιστά ευτυχώς διαδεδομένο κοινωνικό φαινόμενο αλλά εξαιρετική περιπτωσιολογία), αφήνιασε αίφνης ένα θιγμένο κοινό, που ζητάει εδώ και τώρα λαϊκή δίκη, ως να μην υφίσταται κράτος δικαίου και συντεταγμένη πολιτεία. Ωσάν να  κατοικούμε σε ζούγκλα αναρχίας και εκτεταμένης ανομίας, αρνούνται να μολυνθεί η γειτονιά τους και έμπλεοι απόλυτης «γνώσης» της δικογραφίας και των φονικών κοκτέιλ υψώνουν τη ρομφαία.(Η δε συμπαθής, μεγάλη πλειοψηφία των συμπολιτών  μας παρακολουθεί αποσβολωμένη - για να ξεχάσει τον πόλεμο και τη ουκρανική τραγωδία;- όλο το ντελίριο των ΜΜΕ, με τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της τυμβωρυχίας  και της  ακριβούς αναλογίας των θανατηφόρων ουσιών!)

Σημεία των καιρών; Μετατραυματικό στρες εγκλεισμού και καραντίνας,  ανυπόφορη οδύνη για τα θύματα της εισβολής του Κρεμλίνου; Όχι, βέβαια…

Μεγάλες δόσεις ανορθολογισμού, φασιστικών συνδρόμων, ανιστόρητων στρεβλώσεων, απαξίωσης θεσμών, απουσία εν τω βάθει ουσιαστικής  δημοκρατικής συνείδησης, κοινωνικής ανηλικότητας. Αυτό είναι το μαγικό χαλί που έστρωσαν. Είναι γιαυτό χρήσιμο να επανέλθουμε  στην καντιανή διατύπωση για το Διαφωτισμό, ως τη διαδικασία που αποτελεί την έξοδο του ανθρώπου από την ανωριμότητα του, για την οποία ο ίδιος είναι υπεύθυνος. Την ανωριμότητα, που είναι η αδυναμία να μεταχειρίζεται το νου του χωρίς τη καθοδήγηση ενός άλλου. 

Μα για τις αμελητέες μειοψηφίες θα μιλάμε τώρα; Μακάρι να ήταν  ασήμαντα τα μεγέθη τους. Το 30% των Ελλήνων ( θλιβερή πρωτιά ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης ) ισομοιράζει τις ευθύνες της εισβολής του Πούτιν στην Ουκρανία, θεωρώντας τον θύτη Θύμα της πολεμόχαρης Δύσης, είναι  οι γνωστοί Νεμεναλλάδες (κατά Α. Λοβέρδο). Περίπου το ίδιο ποσοστό αρνήθηκε πεισματικά τον εμβολιασμό για την αντιμετώπιση της πανδημίας, ως δήθεν ανίαρη σύμπραξη επιστήμης και μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων, με αποτέλεσμα να κολλάμε και  να ξανακολλάμε τον ιό, και να κλαίμε ( κλαίνε άραγε ή τους ξέχασαν) για 27.000 απώλειες συνανθρώπων μας!!!

Είναι τα αντίστοιχα ποσοστά που ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΑΝ, που στρατεύτηκαν στις γραμμές των ακροδεξιών αλλά και των λαϊκίστικων εκρήξεων δήθεν «αριστεροσύνης», σε αγαστή συνεργασία! Που έστελναν στον καιάδα κάθε πολιτική προσπάθεια να αναταχθεί η οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου. 

Είναι το μείγμα ενός διόλου ευκαταφρόνητου  ποσοστού συνανθρώπων μας, που πλέουν σε πελάγη αυταρχισμού, εγωιστικής μονομέρειας, που απαντούν στην ψευδαίσθηση της κινηματικής συμμετοχής με τη μνημειώδη αυταρέσκεια του ξερόλα, σε απόλυτη ιδιώτευση και με μόνη συνάθροιση αυτή του όχλου, που ανενδοίαστα και αλόγιστα  μετακινείται από το δοξάστε  στο σταύρωσον!!! 

Το μείγμα που οσμίζεται το μεμονωμένο εξιλαστήριο θύμα-συμβάν για να ξεπλύνει τη ντροπή  από τη μαζική παράκρουση και την ιστορική- κοινωνική παραποίηση, που ευαγγελίζεται. Είναι ένα νέο αυγό του φιδιού. Ας μη διαφεύγει της προσοχής ότι η  δυναμική της ψυχολογίας των μειοψηφούντων κοινωνικών ομάδων συχνά εμφανίζει γεωμετρική πρόοδο επιδραστικής και παρεμβατικής μορφής, σύμφωνα με την επιστήμη  της  ψυχολογίας των ομάδων.

 Η δημοκρατία ως χειραφέτηση είναι το ασφαλές τοπίο του διαφωτισμού, η μόνη προϋπόθεση για την εγρήγορση, την αντιμετώπιση και   την άνθηση του κοινωνικού συμβολαίου συνοχής και αλληλεγγύης. Πρώτης τάξεως βιβλιογραφικά πονήματα για την εμβάθυνση στο κρίσιμο αυτό  διακύβευμα της εποχής  αποτελούν το: Γ. Σιακαντάρης, Το Πρωτείο της  Δημοκρατίας  και: Κ. Μποτόπουλος,  Το Τοπίο της Δημοκρατίας.  

Ουδείς εφησυχασμός, λοιπόν, για τους συνταγματικούς θεσμούς της πολιτικής και της δικαιοσύνης αλλά και του  κάθε πολίτη χωριστά και συντεταγμένα!