Πριν καλά καλά ολοκληρωθούν οι πρόσφατες τριπλές εκλογές, πριν καταλαγιάσει ο όποιος θόρυβος ή κουρνιαχτός που δημιούργησαν, ξαναμπήκαμε στο γνωστό τετριμμένο αδιέξοδο πολιτικό-κομματικό-μιντιακό παιχνίδι.

Ανασχηματισμός, δεδηλωμένη, εκλογικός νόμος, αξιώσεις συγκυβέρνησης αλλά χωρίς ευθύνες, όπως π.χ ο κος Τσίπρας που απαιτεί να έχει λόγο σε πρόσωπα αλλά όχι ευθύνες σε πολιτικές δηλαδή μονά ζυγά δικά του.

Βέβαια θα είχε ενδιαφέρον, αν η κυβέρνηση έστελνε έναν άνθρωπο του Τσίπρα ως επίτροπο, που όμως θα ήταν υποχρεωμένος να ακολουθεί τις εντολές της κυβέρνησης ή έστω να μη συγκρούεται με αυτή.

Δυστυχώς ο χορός καλά κρατεί ,η χώρα σε κρίση, η κοινωνία σε απόγνωση και το εποικοδόμημα του πολιτικού συστήματος κάνει ασκήσεις εξουσίας και όχι ασκήσεις πολιτικής.

Οι πάλαι ποτέ αντισυστημικοί των πλατειών και των καταλήψεων, στους ίδιους καναπέδες απολαμβάνοντας «καναπεδάκια» με τους δήθεν εκπροσώπους του παλαιού συστήματος.

Πριν πολλά χρόνια, ένας πολιτικός πληροφορήθηκε ότι πρόκειται να του αφαιρέσουν ορισμένα από τα πολλά υπουργεία που του είχαν ανατεθεί, μιας και δεν μπορούσαν να κρατηθούν όλα σε μια μασχάλη και είπε πολιτικοποιώντας ή μάλλον ιδεολογικοποιώντας τη φράση ότι «δεν μπορούν να κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι ο σοσιαλισμός με τον Τ….ο» αναφέροντας έναν επώνυμο επιχειρηματία της εποχής.

Τώρα όλα γίνονται, δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν πολιτικές αλλά κυρίως δεν υπάρχουν αρχές, δεν υπάρχουν αξίες, τουλάχιστον αυτό φαίνεται στον κεντρικό πυρήνα του πολιτικού, κομματικού εποικοδομήματος, «άνεργοι» πολιτικοί κηπουροί και αυλικοί, περιφέρονται προσφερόμενοι «δια πάσαν χρήσιν» αλλά και πρόθυμοι σαγηνευτές, έτοιμοι για όλα.

Ο προηγούμενος αφορισμός φαίνεται προφανής, σε μια πρώτη οπτική ανάγνωση της «φωτογραφίας» που ανέδειξαν οι ευρωεκλογές, όμως δεν είναι μόνο έτσι τα πράγματα, διότι η κοινωνία δεν εκφράσθηκε μόνο στις ευρωεκλογές αλλά και στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές και εκεί η διαφορά είναι διακριτή.

Αν επιχειρήσουμε μια αξιολόγηση, πρώτα θα διαπιστώσουμε ότι οι δημοτικές εκλογές, κυρίως στην επαρχία, δηλαδή εκτός λεκανοπεδίου, που το μιντιακό σύστημα δεν έχει επιρροή ανάλογη με αυτή που έχει στο κεντρικό πολιτικό σύστημα έδειξαν ποιότητα, έδειξαν δηλαδή ότι οι τοπικές κοινωνίες πρωτογενώς,αξιολόγησαν ποιότητα, αξιοσύνη, αξίες, ικανότητα, ανανέωσαν πρόσωπα και συνδυασμούς, απελευθερώθηκαν από σκοπιμότητες και ανέδειξαν κατά τεκμήριο τους αξιότερους, τηρουμένων των αναλογιών,εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις όπως πχ στον Βόλο.

Η Ελλάδα ανανεώνεται από την βάση της, την περιφέρεια, την επαρχία, όπου ισχύει ακόμη η άμεση σχέση και η αξιολόγηση των πολιτών.

Ακριβώς αυτή η εικόνα, ξαναέφερε στο προσκήνιο την πραγματική έννοια της Δημοκρατίας, που στην πραγματικότητα είναι η άμεση, η αδιαμεσολάβητη σχέση πολιτών, πολιτικών.

Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα ή μάλλον είναι από τα βασικά προβλήματα του κομματικού μας συστήματος που ,δυστυχώς έχει πάψει να λειτουργεί δημοκρατικά, έχει πάψει να παράγει πολιτικές, έχει πάψει να αναδεικνύει πρόσωπα και πολιτικές, έχει πάψει να οργανώνεται, να διαλέγεται και να διαχέεται μέσα στην κοινωνία.

Δεν είναι τυχαίο, ότι σε όλες τις λίστες των ευρωεκλογών έχουν προηγηθεί εκείνοι που είχαν πιάσει στασίδι σε διάφορα τηλεοπτικά παράθυρα , δεν είναι τυχαίο επίσης, το ότι το σύνολο σχεδόν των νέων κομμάτων είχαν επικεφαλής κάποιους, πολλές φόρες απίθανους, που τα τελευταία δύο χρόνια εμφανιζόντουσαν όντας ανύπαρκτοι προηγουμένως, στο μιντιακό σύστημα και να τα νέα κόμματα .

Θα είχε πράγματι ενδιαφέρον μια έρευνα, του πως ξαφνικά διάφοροι κύριοι εμφανιζόντουσαν από το πουθενά στο μιντιακό σύστημα και στη συνέχεια αυτοαναγορεύονταν ως νέοι πολιτικοί αρχηγοί.

Υποπτεύομαι, ότι δεν ψωνίστηκαν ξαφνικά, αλλά προβλήθηκαν προγραμματισμένα για να οδηγήσουν σε περαιτέρω σκορποχώρι την πολιτική εικόνα της χώρας .

Θα μου πείτε γιατί τόσος πεσιμισμός; δεν είναι έτσι τα πράγματα, ίσα ίσα, η προσέγγιση μου από μόνη της γεννά ελπίδες και προοπτικές, η εικόνα στις δημοτικέςεκλογές κυρίως στην περιφέρεια, δείχνει ότι η χώρα αναγεννιέται.

Η κρίση φαίνεται στον κεντρικό πυρήνα του πολιτικού συστήματος, που έχει επιτρέψει στο φασιστικό μόρφωμα της Χ.Α να παριστάνει τον ανατροπέα που συστήματος.

Αυτό πρέπει να πολεμηθεί και η απάντηση είναι η πλήρης ανανέωση πολιτικών προσώπων και πολιτικών προτάσεων όμως απαιτούνται αρχές, αξίες, ήθος .

Όσο το πολιτικοκκομματικό προσωπικό κοιτάζεται στον καθρέπτη τον οποίο σπάει, διότι θεωρεί ότι φταίει ο καθρέφτης και όχι το ίδιο, τόσο δεν πάμε πουθενά.

Η κοινωνία χρειάζεται νέους ανθρώπους, νέες πολιτικές , αξίες, αρχές , ανανέωση, ελπίδα, συμμετοχή.

Η αλαζονική αυταρέσκεια του σπασμένου καθρέφτη,είναι αυτή που οδηγεί σε αδράνεια, σε στασιμότητα, σε οπισθοχώρηση.

Σ αυτή την προφανή προτεραιότητα οφείλουν όλοι να ανταποκριθούν, κυριολεκτικά όλοι, για να ανοίξει ο δρόμος για το νέο, ας το καταλάβουν επιτέλους όσοι επιμένουν να κρατούν όμηρο τη χώρα στις πιο αρνητικές πλευρές του παρελθόντος.

Επιτέλους τέλος, πρέπει να το καταλάβουν όλοι όσοι εκφράζουν το παρελθόν και να ανταποκριθούν στις ανάγκες των καιρών , είναι η μοναδική χρήσιμη υπηρεσία που μπορεί και πρέπει να προσφέρουν στη χώρα και στο λαό.

ΥΓ. Χρησιμοποίησα ως τίτλο, τον αντίστοιχο τίτλο της περίφημης ταινίας του Μπέργκμαν για όσους ακόμη εξακολουθούν να σκέπτονται και να προβληματίζονται.