Η αποθέωση του εμπειρισμού και τακτικισμού στην Πολιτική…

Η έλλειψη οραματικών στόχων και ικανών σχεδιαστών εθνικής στρατηγικής…

Κάποτε, στις συζητήσεις με αγαπημένους/νες μου συνοδοιπόρους, αποτελούσε την έκφραση της κορύφωσης του χλευασμού, για την αμηχανία μας μπροστά στην αντίθεση αυτών που επιθυμήσουμε και αυτών που η πραγματικότητα επέβαλλε...

Ότι θα αποτελούσε όμως κυβερνητική τακτική και στρατηγική ούτε που το είχα φανταστεί…

Οι συνθήκες λένε είναι ευμετάβλητες και δεν ξέρουμε τι θα συμβεί τους επόμενους μήνες…

Για φαντάσου...

Εδώ καταγράφεται το μέγεθος της ανεπάρκειας και ανικανότητας…

Από πότε οι κυβερνήσεις σχεδιάζουν master plan μόνο εφόσον λειτουργούν σε συνθήκες business as usual ;…

Οι κυβερνήτες κρίνονται, όπως πάντα κρινόταν από την ικανότητα προβλέψεων, οργάνωσης υλοποίησης στόχων και επιλογών και λογοδοσία απόδοσης και αποτελεσματικότητας για αυτές τις επιλογές τους… Εθνικές και διεθνείς...

Η επιλογή να χαράσσουμε πορεία ανάλογα με το πως διαμορφώνονται οι κοινωνικές τάσεις, στη συγκυρία και για κάθε θέμα, αποτελεί την χειρότερη πρακτική κυβερνησιμότητας.

Όταν διδάσκουμε management αναφερόμαστε στα σενάρια, στα ρίσκα, στις εξωτερικότητες (επιπτώσεις των επιλογών) και στην υποστήριξη συγκεκριμένων συμφερόντων της όποιας δικής μας επιλογής...

Το "βλέποντας και κάνοντας" είναι η συνταγή της μη ανάληψης ευθύνης για να οδηγήσεις τη χώρα κάπου... Όπου, με δημόσιο λόγο, επιλέγεις... Για να μπορείς να κριθείς και να αξιολογηθείς στο τέλος της ημέρας...

Χαρακτηρίζει άβουλες ηγεσίες και οδηγεί σε καθυστερήσεις στην προσαρμογή της χώρας και της οικονομίας, στις αλλεπάλληλες και πράγματι ευμετάβλητες εξέλιξης των δεδομένων στην οικονομία, την τεχνολογία, τους διεθνείς κανόνες και ανταγωνιστικότητα.

Μα πότε οι κοινωνίες και ο κόσμος μας, κινήθηκαν σε συνθήκες βεβαιότητας;

Από τότε που ένοιωσα να μελετώ τη ζωή άκουγα την έκφραση "... όταν άνθρωπος σχεδιάζει κάποιος από πάνω χαμογελά...". Στη δε πολιτική μας ενασχόληση δεν υπήρξε περίοδος που τα δεδομένα του PESTEL δεν ανέτρεπαν βασικούς πυλώνες και δεν απαιτούσαν διαρκείς επαναπροσαρμογές σχεδιασμών...

Όσο η αντιπολίτευση παίζει στο γήπεδο αυτό, τόσο περισσότερο ηγεμονική θα γίνεται η λογική του καιροσκοπισμού του "βλέποντας και κάνοντας" και για αυτό την ευθύνη δεν θα την έχει μόνο ο κυβερνητικός συνασπισμός εξουσίας αλλά και η όποια κοινωνία των πολιτών...

Ας τεθούν στην κοινωνία, με δημόσιο τρόπο, τα σενάρια, οι επιλογές, ο σχεδιασμός τους και το εύρος της αβεβαιότητας που επιλέγουν να κινηθούν οι κυβερνητικές επιλογές, για να συμπαραταχθεί η κοινωνία μαζί τους ή να αντιπαρατεθεί με αυτά...

Αυτό είναι το παιχνίδι της Δημοκρατίας...

Το άλλο το "μονά - ζυγά δικά μου" αγαπημένοι/ες μου φίλοι/ες σας καλώ να μην το παίξουμε...