Οι βιογράφοι του Γαβριηλίδη, οι συνεργάτες του, όσοι τον έζησαν και κατέγραψαν τις αναμνήσεις τους, συμφωνούν πως ήταν ένας άνθρωπος παθιασμένος, ταγμένος σε αυτό που έκανε, πιστός στις αρχές του και αυτοκτονικά αδιάφορος για τα χρήματα, πρόθυμος να αναδείξει νέους δημοσιογράφους και λογοτέχνες, προοδευτικός, δημοτικιστής (το 1901 η Ακρόπολις άρχισε να δημοσιεύει σε συνέχειες τη μετάφραση των Ευαγγελίων, γεγονός που οδήγησε στα Ευαγγελικά και στην εισβολή έξαλλων φοιτητών στα γραφεία της εφημερίδας), ανοιχτόμυαλος, αναγνώστης του διεθνούς Τύπου και λάτρης των γραμμάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι μεταξύ των συνεργατών της Ακροπόλεως συναντάμε τον Κωστή Παλαμά (που ήταν και στενός φίλος και κουμπάρος του Γαβριηλίδη), τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τον Κώστα Ουράνη, τον Ζαχαρία Παπαντωνίου, τον Μιχαήλ Μητσάκη, τον Στράτη Μυριβήλη, τον Νίκο Καζαντζάκη και πολλούς άλλους πεζογράφους και ποιητές της εποχής. Από την άλλη, του χρεώνεται επίσης ο ιδιότυπος λαϊκισμός του, η ιδεοληψία του και η δυσανεξία του στη μετριοπάθεια. Καίριος υπήρξε ο ρόλος του στον εκσυγχρονισμό του ελληνικού εθνικισμού και στη μετάβαση, στο ιδεολογικό πεδίο, από την εποχή του Τρικούπη στην εποχή του Βενιζέλου….

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art