Η εμφάνιση του Στέφανου Κασσελάκη (ΣΚ) στην κεντρική πολιτική σκηνή σκανδάλισε, ιδίως τους όμορους χώρους. Ο ΣΚ θεωρήθηκε πολιτικά ανερμάτιστος, εάν όχι αντιδραστικός. Εκτιμήθηκε πως εκπροσωπεί ένα αντιδημοκρατικό μοντέλο εσωκομματικής λειτουργίας, που θέλει να μετατρέψει το κόμμα του σε προσωποπαγή πολιτικό οργανισμό. Η απειρία του, η αποξένωσή του από την «ελληνική πραγματικότητα», η σεξουαλική του ταυτότητα πιστοποίησαν την αδυναμία του να πετύχει τους υψηλούς/ουτοπικούς του πολιτικούς στόχους. «Ουρά» σε αυτό το απορριπτικό αφήγημα ήταν οι σπερμολογίες για πρακτοριλίκια, συμφέροντα και τα ρέστα.
Από πολλές απόψεις, αυτά τα έχουμε ξαναζήσει, Μία περίπτωση είναι όταν εμφανίστηκε ως πολιτικός αρχηγός ο Ανδρέας Παπανδρέου, μετά την πτώση της Χούντας. Και τότε, εκείνος θεωρούνταν πολιτικά ανερμάτιστος από το Κέντρο και την Αριστερά. Οι μεν θεωρούσαν αδιανόητη παλαβομάρα την επίκληση του «σοσιαλισμού», οι δε απολίτικο μικροαστισμό τη διεκδίκηση της πολιτικής έκφρασης όλων των «μη προνομιούχων», χωρίς περαιτέρω «ταξικές» διευκρινήσεις. Τα περί αντιδημοκρατικότητας είχαν επίσης την τιμητική τους. Η ιδέα πως η Προεδρία του ΠΑΣΟΚ ήταν στο οργανόγραμμα του «κινήματος» (άλλο σκάνδαλο κι αυτό!) αυτοτελές (αδιαμεσολάβητο) «όργανο» -και όχι αποκύημα της Κεντρικής του Επιτροπής- έδωσε λαβή να γραφούν φλογερές διατριβές περί «περονισμού», «μουσολινισμού» κ.λπ. Σε προσωπικό επίπεδο, για πολλά χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου θεωρούνταν άσχετος με την «ελληνική πραγματικότητα» -πολύ αριστερός, πολύ μορφωμένος, πολύ αλλοπρόσαλλος, πολύ γυναικάς. Φυσικά δεν έλειπαν εκείνοι που τον θεωρούσαν από πράκτορα της CIA ως τον κρυφό επικεφαλής της «17 Νοέμβρη». Η Δεξιά «μεθύστακα Αμερικανό» τον ανέβαζε, «αριστερά της αριστεράς» τον κατέβαζε!
Τι θέλω να πω; Πώς στην εποχή των κοινωνικών δικτύων, της μεταμοντέρνας αποπολιτικοποίησης, της δημογραφικής γήρανσης και της οικονομικής αναδίπλωσης, της μεταμνημονιακής απάθειας, μόνο λογική θα πρέπει να θεωρείται η εμφάνιση καινοφανών πολιτικών φαινομένων. Εξίσου αναμενόμενος βέβαια, είναι ο σκανδαλισμός των πουριτανών ένθεν κακείθεν, των γέρων που βλέπουμε να χάνεται ο κόσμος όπως τον ξέραμε. Όπως ακριβώς στη Μεταπολίτευση η Ένωση Κέντρου και η Ανανεωτική Αριστερά σκανδαλίζονταν από τα καμώματα του «Αντρέα», έτσι και σήμερα το ίδιο κάνουν για τον ΣK το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Αριστερά. Όσο για τη Δεξιά, όπως τότε, έτσι και τώρα, τρέχει προς όλες τις κατευθύνσεις, αλαλάζοντας όλες τις ιαχές του ρεπερτορίου της.
Φυσικά, ο Στέφανος Κασσελάκης δεν μπορεί να είναι remake του Ανδρέα Παπανδρέου, αν μη τι άλλο γιατί η Ελλάδα των 1970s δεν είναι ίδια με εκείνη των 2020s. Καλό όμως είναι εμείς οι εμπειρότεροι, γηραιότεροι και κραταιότεροι να κρατάμε μια πισινή στις εύκολες ετυμηγορίες μας. Το πιο πιθανό είναι πως ήρθε και για μας η ώρα να μάθουμε πως ο κόσμος πάντοτε αλλάζει, και το τελευταίο που τον νοιάζει είναι οι μελαγχολίες εκείνων που μένουν πίσω.