Αν ο πόλεμος στην Ουκρανία αφορά τον σεβασμό των διεθνώς κατοχυρωμένων συνόρων στον χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ο «πόλεμος» που γίνεται στο ΑΠΘ αφορά στη αναγνώριση του ρόλου των Πανεπιστημίων της χώρας ως πνευματικών ιδρυμάτων.

Το θέμα δεν είναι μόνο αν στο συγκεκριμένο χώρο μιας παράνομης κατάληψης δεκαετιών μπορεί να λειτουργήσει μια βιβλιοθήκη για τους φοιτητές και τους ερευνητές, αλλά αν μπορεί να υπάρξει προστασία του ακαδημαϊκού ασύλου από αυτούς που το επιβουλεύονται για «ιδεολογικούς» ή μπαχαλακικούς λόγους.

Είναι κρίμα που ακόμα και σήμερα τα κόμματα και οι διάφορες ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς εξακολουθούν να συμπορεύονται και να συγκαλύπτουν, έστω και έμμεσα, τη δράση ανώνυμων κουκουλοφόρων και άλλων, συχνά κακοποιών στοιχείων στο χώρο των Πανεπιστημίων.

«Η παρουσία αυτή (της αστυνομίας)διαμορφώνει και τροφοδοτεί ένα σκηνικό έντασης, που αξιοποιείται από πρυτανικές αρχές και κυβέρνηση ώστε να δικαιολογηθεί η μονιμοποίηση της καταστολής και η αναμενόμενη παρουσία της πανεπιστημιακής αστυνομίας» δήλωσε το ΚΚΕ που φαίνεται να μην ενοχλείται από το γκρέμισμα μιας βιβλιοθήκης που κάποτε αγωνιζόταν να υπάρξει στο χώρο μιας εξορίας.

«Η κυβέρνηση παίζει με τη φωτιά, στήνοντας προβοκάτσιες κατά των φοιτητών και της νέας γενιάς με μόνο στόχο την περαιτέρω απαξίωση του δημοσίου πανεπιστημίου προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων» δήλωσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ώστε οι πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες δεν εξυπηρετούν τη μόρφωση των νέων αλλά τα ιδιωτικά συμφέροντα.

Είναι δύσκολο να το χωρέσει ο νους, ότι η Αριστερά της διανόησης, της έμπνευσης και των ανεπανάληπτων λογοτεχνικών και επιστημονικών συγγραμμάτων, η Αριστερά που είδε τα βιβλία της να εξοβελίζονται και να καίγονται στο πυρ το εξώτερο, ενώνει σήμερα τον λόγο και τις δυνάμεις της με τους σύγχρονους εμπρηστές της μόρφωσης που απαγορεύουν - και με αυτό τον τρόπο - την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών στα Πανεπιστήμια.