Τα φαινόμενα βίας, φανατισμού και ανομίας, που παρουσιάζονται τα τελευταία χρόνια σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, έχουν πάρει επικίνδυνη τροπή. Αυτό το φαινόμενο δεν το βλέπεις μόνο στα γήπεδα ή στις πολιτικές συγκεντρώσεις αλλά και στη καθημερινότητα μας, στις γειτονιές, στις καφενειοπαρέες, όπου οι συμπεριφορές μας ξεφεύγουν πολλές φορές από την κανονικότητα και οι σχέσεις μας κάθε άλλο παρά εκφράζουν ένα στοιχειώδη πολιτισμό, που μια σύγχρονη κοινωνία οφείλει να αναπτύσσει και να προστατεύει.
Καταλαμβάνουμε τα πεζοδρόμια και τους δημόσιους χώρους, εμποδίζουμε την ομαλή κυκλοφορία των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, παραβιάζουμε βασικά στοιχεία του κώδικα οδικής συμπεριφοράς, καπνίζουμε σε κλειστούς χώρους, εκφραζόμαστε βίαια στους συνομιλητές μας, και γενικά αδιαφορούμε για τον χαρακτήρα μιας κοινωνίας ανθρώπων που πρέπει να συνυπάρχουν με αλληλοσεβασμό και αλληλοκατανόηση. Και μάλιστα απέναντι στα φαινόμενα αυτά, όταν κάποιοι συμπολίτες μας αναλαμβάνουν να κατακρίνουν τις ενέργειές μας και να υπενθυμίσουν τα «πρέπει» των πράξεών μας, αντιμετωπίζονται με ανάρμοστο και βίαιο πολλές φορές, τρόπο.
Βέβαια δεν υποστηρίζω το δόγμα «νόμος και τάξη» αλλά δεν μπορώ να δεχθώ τα φαινόμενα αυτά σε μια ευνομούμενη και δημοκρατική χώρα, η οποία δίδαξε ιστορία, πολιτισμό και ποιότητα δημοκρατίας! Η βία και η ανομία, μας οδηγεί σε παρακμή. Απομονωνόμαστε από το πολιτισμένο κόσμο και τον διεθνή περίγυρο, με ότι αυτό συνεπάγεται για την θέση μας, στο χάρτη των αναπτυγμένων κρατών.
Τα γεγονότα της βίας, είτε αυτή είναι σωματική είτε λεκτική, έχουν τις ρίζες τους στο πολιτικό περιβάλλον, που έχει διαμορφωθεί. Η χώρα κολυμπάει στην ανομία και στην ανηθικότητα. Το πολιτικό σύστημα δεν νοιάζεται και δεν ενδιαφέρεται για την διάχυση της κανονικότητας, που πρέπει να χαρακτηρίζει μια σύγχρονη κοινωνία. Όταν ο υπουργός συγκοινωνιών κυκλοφορεί χωρίς πινακίδες στο αυτοκίνητό του ή ο υπουργός υγείας καπνίζει σε κλειστούς χώρους, πως μπορεί αυτή η κοινωνία να λειτουργεί κανονικά; Όταν το ίδιο το κοινοβούλιο δεν εκπέμπει το ήθος και την συμπεριφορά μιας ευνομούμενης και νομοταγούς κοινωνίας, πως έχουμε απαίτηση αυτή να λειτουργεί κανονικά και πολιτισμένα ; Όταν χαρακτηρίζεις τον πολιτικό σου αντίπαλο προδότη και προσκυνημένο, αμέσως-αμέσως δημιουργείς το υπόστρωμα της λεκτικής βίας στη κοινωνία και σπέρνεις το φθόνο και την μισαλλοδοξία στη πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας σου. Αυτού του είδους χαρακτηρισμοί, που παρατηρούνται μόνο σε υποανάπτυκτες χώρες, θα σε ωφελήσουν πρόσκαιρα, όμως ο πολιτικός απολογισμός σου θα είναι απογοητευτικός. Ήδη έχεις «ποτίσει» τη κοινωνία με το δηλητήριο της βίας και η ζημιά που έχεις προκαλέσει, είναι ανεπανόρθωτη.
Συμπέρασμα. Μόνο η ηθική της πολιτικής μπορεί να δημιουργήσει κλίμα ευνομίας, κανονικότητας, ορθής συμπεριφοράς και πολιτισμού. Το πολιτισμένο περιβάλλον διαμορφώνεται και η κοινωνία εκπαιδεύεται από τις δηλώσεις και τις πράξεις κυρίως εκείνων, που είναι επιφορτισμένοι να δημιουργήσουν μια κανονική και πολιτισμένη χώρα. Αλλά και εμείς ως κοινωνία, πρέπει να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τα πράγματα με όσες δυνάμεις διαθέτουμε και όσες ικανότητες έχουμε. Δεν πρέπει να παραιτηθούμε. Οι δυνάμεις της δημοκρατικής ηθικής και της εφαρμογής επιτέλους σε αυτή τη χώρα, του αυτονόητου, πρέπει να κυριαρχήσουν πολιτικά. Σε καμιά περίπτωση, η προσπάθεια αυτή δεν είναι ματαιοπονία.