Οι ποινικές διώξεις που ασκήθηκαν με βάση την εισαγγελική έρευνα για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι επανέφεραν στο προσκήνιο μια «παραδοσιακή» ελληνική παθογένεια στο θέμα της ανάληψης ευθυνών από την εκάστοτε πολιτική και αυτοδιοικητική ηγεσία της χώρας. Οι διωκόμενοι για πλημμελήματα έσπευσαν να αποδώσουν αμέσως τις ευθύνες στη γιαγιά που άναψε φωτιά, στους ισχυρούς άνεμους, στις πολεοδομικές παραβάσεις και κυρίως σε όλους τους «προηγούμενους».

Η περιφερειάρχης ήταν σαφής στις δηλώσεις… ανάληψης των ευθυνών της: «Δεν θα πάρω όμως και τη σκυτάλη από αυτούς που κλαυθμυρίζουν περί πολιτικής δίωξης, είτε πρόκειται περί παιδεραστίας είτε για διαφθορά ή για διασπάθιση δημοσίου χρήματος, απειλώντας ευθέως τη δικαιοσύνη. Η απονομή της δικαιοσύνης είναι ακριβή στο χρόνο, χρειάζεται υπομονή και οι αθώοι πρέπει να περιμένουν». Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε…

Μετά τις φονικές πυρκαγιές στην Πορτογαλία, το 2017, η υπουργός εσωτερικών της χώρας παραιτήθηκε δηλώνοντας «μετά τις πυρκαγιές των τελευταίων ημερών θεωρώ ότι δεν διαθέτω τις προϋποθέσεις ούτε πολιτικά αλλά ούτε και σε προσωπικό επίπεδο να παραμείνω στη θέση μου».

Η πολιτική απαιτεί πριν απ’ όλα ήθος, ευαισθησία και συνείδηση του καθήκοντος και της αξίας της ανθρώπινης ζωής.