Τα τελευταία πέντε χρόνια είχαν μεγάλη ιστορική πυκνότητα για την Ελληνική πολιτική ζωή και ιδιαίτερα για όσους από μας κινούνται στο χώρο της ευρύτερης δημοκρατικής και αριστερής παράδοσης. Τα γεγονότα τρέχαν τόσο γρήγορα και το κοινωνικό οικονομικό και πολιτικό μόρφωμα που βιώναμε σαν «πραγματικότητα» γύρω μας κατέρρεε. Αγνοί εν τη συγχύσει μας σπεύδαμε να ανταποκριθούμε στην συγχρονική εκδοχή των πραγμάτων αδυνατώντας να αναλύσουμε την διαχρονική εμβέλεια των εξελίξεων. Σχεδόν όλοι μας βρισκόμασταν παγιδευμένοι σε κόμματα με πολλές και σημαντικές ενστάσεις για τις πολιτικές και πολιτισμικές αποφάσεις του ίδιου μας του χώρου.
Το πρώτα θετικά γεγονότα, κατά την γνώμη μου, ήσαν η ανάδειξη κυβερνήσεων συνεργασίας, η δημιουργία της ΔΗΜΑΡ και η διαρροή προς τον ΣΥΡΙΖΑ του πλέον ένοχου τμήματος του ΠΑΣΟΚ. Και ήσαν θετικά διότι αποτελούσαν υπέρβαση του μεταπολιτευτικού παραδείγματος. Τα γεγονότα όμως αυτά καθ’ εαυτά δεν έχουν μονοσήμαντα προσδιοριζόμενα αποτελέσματα χωρίς την κατάλληλη πολιτική παρέμβαση, η οποία δυστυχώς δεν προέκυψε…
Οι υποκειμενικοί όροι απεδείχθησαν τραγικά κατώτεροι των περιστάσεων με λίγες εξαιρέσεις ομολογουμένως, εξέχουσα δε μεταξύ αυτών την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Βενιζέλος, αρέσει η δεν αρέσει, άνοιξε την συζήτηση για την προγραμματική σύγκλιση της Κεντροαριστεράς χωρίς όρους και αποκλεισμούς. Κι αν είναι ακόμα στο πολιτικό παιγνίδι, όντας ο πρόεδρος του πλέον απαξιωμένου κόμματος, είναι γιατί η ελληνική κοινωνία (τουλάχιστον το κομμάτι που μας αφορά) το έχει καταλάβει. Από την επίσημη ηγεσία της ΔΗΜΑΡ «έφαγε πόρτα», την στιγμή που υπήρχε μεταγραφικός πυρετός καραμπινάτων του «βαθέως ΠΑΣΟΚ». Και αυτό φυσικά με τα γνωστά αποτελέσματα για την ΔΗΜΑΡ…
Η πρωτοβουλία των 58 ήταν μια κίνηση στην σωστή κατεύθυνση, αλλά φευ! Οι συμπαθέστατοι αριστεροί διανοούμενοι δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν το «στάδιο του καθρέφτη». Κατά τον Lacan, απέτυχαν να κάνουν την διάκριση του «μικρού άλλου» που δεν είναι στην πραγματικότητα «άλλο», αλλά μια αντανάκλαση και προβολή του «Εγώ», με το «Μεγάλο Άλλο», της ριζικής ετερότητας, που υπερβαίνει την απατηλή ετερότητα του φανταστικού, καθότι δεν μπορεί να εξομοιωθεί μέσω της ταυτοποίησης.
Η ΕΛΙΑ όμως κατετέθη και πήρε το βάπτισμα του πυρός. Η Φυσική και η Πολιτική απεχθάνονται το κενό. Φυσικά και θα υπάρξουν προκλήσεις, άρχισαν ήδη. Το στοίχημα όμως είναι ανοικτό!