Τι κι αν δεν κατάφερε τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ να φέρει πετρέλαιο από την Βενεζουέλα, ούτε στην Καισαριανή ως αντιπολίτευση, ούτε και στην Ελλάδα ως κυβέρνηση. Τι κι αν χαραμίστηκαν τόσα χρήματα στα διαδοχικά ταξίδια επιχειρηματιών, νομικών και υπουργών, χωρίς κανένα απολύτως θετικό αποτέλεσμα για τη χώρα. Οι αρχές του προλεταριακού διεθνισμού επιβάλλουν την έμπρακτη αλληλεγγύη στο ολοκληρωτικό καθεστώς του Τσάβες που συνεχίζει επάξια ο αδίστακτος διάδοχός του.
Η άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να στοιχηθεί με την καταδικαστική απόφαση των υπολοίπων χωρών της ΕΕ που οδήγησε στη ματαίωση της επιβολής κυρώσεων σε ένα καθεστώς που καταλύει προκλητικά κάθε ίχνος Δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας, δείχνουν ότι παραμένει προσκολλημένη στα πρότυπα των παραδοσιακών αριστερών κομμάτων προέλευσής της. Απλά ο Μαδούρο έχει αντικαταστήσει τους διάφορους Ζίβκοφ, Χόνεκερ, Τσαουσέσκου, Κιμ Ιλ Σουγκ κλπ.
Ακόμα και οι δεκάδες νεκροί στους δρόμους δεν συγκινούν την Αριστερά που έκαψε την Αθήνα μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Λες και είναι διαφορετικοί οι δολοφονημένοι αντικαθεστωτικοί νέοι της Βενεζουέλας.Όπως ήταν τότε διαφορετικό το τάνκ του Πολυτεχνείου από τα τανκς της Πράγας.
Το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς συνεχίζει να απομυθοποιείται και στη Βενεζουέλα.