Από το 1950 μέχρι τη χούντα ήταν πελάτες του τοπικού κομματάρχη.
Ήταν η περίοδος του πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων που εμπόδιζε την Αριστερά να δημιουργήσει το δικό της πελατειακό δίκτυο για να συμμετέχει ισότιμα(!) στο made in Greece πολιτικό παιχνίδι.
Στη διάρκεια της χούντας πελάτες ήταν όσοι δήλωναν εθνικόφρονες, αν και τότε το «κυβερνητικό ενδιαφέρον» δεν στρεφόταν στη «μαρίδα» αλλά στα μεγάλα ψάρια και στα μεγάλα deals.
Οι χουνταίοι είχαν σαφή επίγνωση του πεπερασμένου χρόνου που είχαν στη διάθεσή τους για να τα κονομήσουν και οι διορισμοί ημετέρων δεν ήταν αποδοτικοί σε αυτό το επίπεδο.
Πελάτες ήταν τότε οι εργολάβοι που γέμισαν τη χώρα με εκτρωματικά ντουβάρια και οι εισαγωγείς ληγμένων που είχαν περιθώριο υπερκέρδους και μεγάλης μίζας.
Από το 1974 μέχρι το 1980 ένας άνεμος δημοκρατίας έθεσε στο παρασκήνιο τη λειτουργία των πελατειακών δικτύων που συνεχιζόταν μεν, αλλά χωρίς να έχει «εκσυγχρονιστεί»!
Και ήρθε η κοσμογονία του 1981 .
Ένας εκσυγχρονιστικός άνεμος φύσηξε σε όλα τα πελατειακά δίκτυα σαρώνοντας παλιές ξεπερασμένες πρακτικές που ήταν πια εντελώς αναποτελεσματικές.
Οι πελάτες καλούνταν να συνειδητοποιήσουν γρήγορα ότι δεν χρειαζόταν πια να πάρουν ένα αρνί το Πάσχα και να το ανταλλάξουν στο φουαγιέ του τοπικού βουλευτικού γραφείου με έναν διορισμό του σπλάχνου τους στο Δημόσιο.
Η «κλαδική» υπήρξε αναμφίβολα η κορυφαία μεταρρυθμιστική πράξη του πελατειακού συστήματος αφού κατάργησε τις πολιτικές διακρίσεις και εξίσωσε «δημοκρατικά» τους πελάτες, θέτοντας ως μοναδική προϋπόθεση ΠΙΘΑΝΟΥ διορισμού στο Δημόσιο την εγγραφή τους σ? αυτήν.
Η Αριστερά του 1982 μπήκε με τον 1264 ισότιμα στο παιχνίδι των διορισμών καταγγέλλοντας τον 1264 ως νέο εργασιακό μεσαίωνα!
Το ΠΑΣΟΚ λεηλάτησε τα συνθήματα της Αριστεράς και τους πελάτες της Δεξιάς, δείχνοντάς της τον δρόμο του «εκσυγχρονισμού» στον οποίο πολύ σύντομα αυτή προσαρμόστηκε.
Νωρίς-νωρίς, το 1982 ο εκσυγχρονισμός του πελατειακού κράτους συνοδεύτηκε με τον νόμο 1264 του 1982 που έδινε στους συνδικαλιστές τη δυνατότητα να μετατρέψουν τον στρατό των διορισμένων πελατών σε στρατό κατοχής, να αυτονομηθούν δηλαδή από τους πολιτικούς προστάτες και αγαπητικούς τους εκβιάζοντάς τους, αναγόμενοι σε αρχινονούς της εργατικής της τάξης!
Η ΑΔΕΔΥ, το στρατηγείο αυτού του στρατού κατοχής, έχει κηρύξει για αύριο απεργία.
Για ένα νομοσχέδιο, τα άρθρα του οποίου δεν απασχολούν και δεν αφορούν σε κανέναν από όσους καλούνται να απεργήσουν.
Τότε γιατί η απεργία;
Για δύο λόγους:
- Επειδή έχοντας συνηθίσει να ζουν στο βασίλειο του ψέματος θέλουν να παρουσιάσουν το εργασιακό νομοσχέδιο ως προανάκρουσμα ενός νέου εργασιακού μεσαίωνα που ο νεοφιλελευθερισμός θέλει να επιβάλλει! Πιστεύουν δηλαδή ότι για να παραμείνουν στρατηγοί ενός στρατού κατοχής αρκεί να παρουσιάζουν συνεχώς το άσπρο ως μαύρο, μιμούμενοι τον Τσίπρα που πιστεύει ότι αρκεί να λέει συνεχώς ψέματα για να ξαναγίνει πρωθυπουργός.
- Επειδή, επιτέλους, με την ψήφιση δύο συγκεκριμένων άρθρων του νομοσχεδίου τελειώνει η ομηρία των εργαζομένων αφού ο Νόμος αντικαθιστά πια τους συνδικαλιστές/αγαπητικούς.
Δύο είναι αυτά τα άρθρα:
Το πρώτο απαγορεύει την επανακήρυξη απεργίας, που έχει κριθεί από τον Νόμο παράνομη και καταχρηστική, από οποιοδήποτε άλλο συνδικαλιστικό όργανο.
Τίποτα πιο εύλογο δηλαδή από το να ισχύει ο Νόμος για όλους, από τον πρόεδρο του σωματείου εργαζομένων σε συνοικιακή καφετέρια, μέχρι τον γενικό γραμματέα της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ.
Το δεύτερο προβλέπει αστική ευθύνη συνδικαλιστών (δηλαδή αγωγές και αποζημιώσεις) σε περιπτώσεις καταλήψεων και άσκησης βίας.
Μα μόνο έτσι η Δημοκρατία λειτουργεί. Δεν λειτουργεί αν ο κάθε Νταλακογιώργος μπορεί να κατσικώνεται όποτε γουστάρει στους καταπέλτες των πλοίων και με αμοιβόμενους τραμπούκους, επαγγελματίες απεργούς να απαγορεύει να εργαστούν εργαζόμενοι που δεν θέλουν να απεργήσουν και σε χιλιάδες επιβάτες (που κι αυτοί εργαζόμενοι είναι, δεν είναι εφοπλιστές) να ταξιδέψουν.
Τα ζήσαμε για δεκαετίες όλα αυτά και ο κόμπος έφτασε πια στο χτένι.
Οι δίκαια οργισμένοι είμαστε η τεράστια, σιωπηλή πλειοψηφία που δεν κλείνουμε δρόμους, δεν προπηλακίζουμε κανέναν, δεν εκβιάζουμε κανέναν, δεν πουλάμε σε κανέναν «προστασία» και δεν έχουμε ως εργαζόμενοι κανένα καταχρηστικό προνόμιο εις βάρος άλλων εργαζομένων.
Ως εδώ και μη παρέκει λοιπόν με την υποκρισία και το ψέμα.
Ο κόσμος του ψέματος αγαπητοί φίλοι μοιάζει πολύ με τον κόσμο της μαγείας.
Και στους δύο μπορούν να συμβούν τα πάντα, όπως μπορούν και οι άνθρωποι να είναι τα πάντα, οπότε ούτε τα πραγματικά γεγονότα, ούτε τα αληθινά ανθρώπινα κίνητρα έχουν αξία.
Ο κόσμος του ψέματος είναι ένα διαρκές αποκριάτικο σόου όπου η απειρία κοστουμιών δημιουργεί απειρία ρόλων.
Ο καθένας μπορεί σε αυτόν τον κόσμο να είναι κάτι και την ίδια στιγμή το ακριβώς αντίθετό του, ο καθένας δηλαδή μπορεί να είναι τσίπρας!
Σε αυτό το αποκριάτικο σόου θα φωτογραφηθεί αύριο όλος ο πολιτικός συντηρητισμός μασκαρεμένος σε «δημοκρατικές δυνάμεις και θα δούμε Τσίπρα, Κουτσούμπα, Βαρουφάκη, Γεννηματά και Βελόπουλο να σαλπίζουν γενική επίθεση κατά του νέου εργασιακού μεσαίωνα και του νεοφιλελευθερισμού, ελπίζοντας μάταια ότι θα συνεχίσουν να κρατάνε τους εργαζόμενους σε ομηρία πουλώντας τους «προστασία» και αγαπητηλίκι.
Για να μην αναφέρω την άλλη έκφραση, που τους αντιπροσωπεύει πιο γλαφυρά.