Εν τέλει, τι είναι αυτό που εξαναγκάζει μια κυβέρνηση της Αριστεράς να συμπεριφέρεται με τον ίδιο παραδοσιακό τρόπο στο θέμα των παρελάσεων, των παραδοσιακών χορών και του μιλιταριστικού ιδεώδους; Εδώ τώρα, είδαμε τον συνήθη τρόπο μιλιταριστικής αισθητικής και παγιωμένων εκδηλώσεων, που για άλλη μια φορά επανελήφθησαν, ουσιαστικά για να μας στείλουν το μήνυμα πως η παράδοση είναι μια αμετακίνητη και εθιμοτυπική φιέστα τού λαού, που δεν συγκινείται από ιδεολογικές αποχρώσεις κόκκινες, ροζ, γαλάζιες, πράσινες ή ακόμα και χακί…

Όμως, ποιος είπε πως όσοι εναντιώνονται σ’ αυτό το εθνικό προσκλητήριο είναι αρνητές τής Παράδοσης; Της Μουσικής, του χορού, των τραγουδιών, των κουστουμιών και ό,τι άλλο περιβάλει τις εποχές και το ήθος που γεννήθηκε και καλλιεργήθηκε από τον αέρα, τη γη και τους αλλοτινούς ανθρώπους; Από πού προκύπτει πως η αρνητική κριτική, περί δημοτικών χορών και τραγουδιών στη στρατιωτική παρέλαση, υπονοεί ή υπαινίσσεται ειρωνεία ή απόρριψη της Παράδοσης; Μα την αλήθεια, είναι αφοπλιστικά αφελές ένα τέτοιο συμπέρασμα, ιδιαίτερα όταν θίγει όλους εμάς που θεωρούμε σωστή τη ρήση τού φίλου δημοσιογράφου-ποιητή Κώστα Καναβούρη που έγραψε: ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΕΙΝΑΙ Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΚΤΙΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΙΑΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΓΕΝΙΑ ΣΕ ΓΕΝΙΑ.

Εθνική γιορτή και Παράδοση είναι πάνω απ’ όλα Εθνική μνήμη με γνώση και όχι εγκλωβισμένη στους μύθους τής παρά-ιστορίας. Όπως και να τη γιορτάσεις, εκείνη θα στέκει πάντα αγέρωχη, ηρωϊκή και επίμονη, να μας κοιτάζει με τη σοφή οντότητά της από το βάθος του χρόνου… Το ζήτημα είναι πρωτίστως α ι σ θ η τ ι κ ό! Η στρατιωτική παρέλαση και τα δημοτικά τραγούδια (και χοροί) δυστυχώς συνδέθηκαν μεταπολεμικά με τον επονομαζόμενο τότε και εθνικό στρατό που νίκησε «τους κομμουνιστάς», διαφυλάσσοντας τη χώρα από τον κίνδυνο «του Σιδηρούν παραπετάσματος»!!!

Ο συνδυασμός Στρατού-δημοτικών χορών, «κάηκε» με την αισθητική τής χοντροκομμένης  «ελληνικής λεβεντιάς», της μεταξικής περιόδου των στρατοπέδων και της εξορίας, καθώς και της χουντικής επταετίας σε κάθε μιλιταριστική της εκδήλωση. Κανείς δεν τόλμησε να τα αγγίξει, αφού πολιτεία και Εκκλησία όχι μόνο παραμένουν ακόμα άρρηκτα δεμένες, αλλά και τα εντάξανε στις ιερές υποχρεώσεις τού Έθνους. Ακριβώς σ’ αυτό το σημείο ο προεκλογικός ΣΥΡΙΖΑ διεκήρυττε, και σωστά, διάφορα περί ακύρωσης των στρατιωτικών παρελάσεων, υποστηρίζοντας τομές και ανατροπές στην διοργάνωση των εθνικών εορτών… Αντ’ αυτών, ήμασταν στο ίδιο έργο θεατές! Ίσως η βροχή της 25ης να έσωσε την παράσταση από τον ολοκληρωτικό διασυρμό, αφού διέκοψε τη φανφάρα νωρίς-νωρίς. Πάντως, για άλλη μια φορά, χάθηκε η ευκαιρία τής ιστορικής μνήμης να εκδηλωθεί με άλλους τρόπους, κυρίως με τον εκπαιδευτικό κόσμο να κινητοποιείται με δημόσιες συζητήσεις, αφιερώματα, ομιλίες, μέσα σε δημόσιες αίθουσες, σε Σχολεία, σε Πανεπιστήμια και όπου αλλού θα μπορούσαν να γίνουν τέτοιου είδους γιορτές μνήμης. Η επίδειξη των στρατιωτικών σωμάτων και των όπλων, τα αεροπλάνα και αυτό το ετήσιο εθνικό ρεζίλεμα, δεν το εμπόδισε κανείς αριστερός πολιτικός που λίγο καιρό πριν εξέφραζε την αντίθεσή του, απευθυνόμενος και προς το κεντροαριστερό ακροατήριο που περίμενε αυτή την αλλαγή. Έτσι, η αφαίρεση των… απεχθών κιγκλιδωμάτων έμελλε να είναι η μοναδική ριζική αλλαγή στο θέμα τής παρέλασης.

Θα μείνουμε με το ερώτημα: Ήταν πολιτική επιλογή αυτή η εμμονή στα καθιερωμένα, ή αποδοχή (διάβαζε: συμβιβασμός) εξαρτημένων ανακλαστικών που επιβάλλονται από το βαθύ ελληνικό κράτος που ποτέ και κανείς δεν άγγιξε, εδώ και 194 χρόνια;