Ο προ Συμφωνίας ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για την ευρωπαϊκή «δικτατορία» του κεφαλαίου και της λιτότητας, παραβλέποντας πως ακόμη και έτσι ο καπιταλισμός και η αστική φιλελεύθερη δημοκρατία έχουν «ρωγμές»: κόμματα, πολυφωνία των μέσων ενημέρωσης και δικτύωσης, συνδικάτα, οργανώσεις των πολιτών, διάλογο, συναινέσεις, συμβιβασμούς, προοδευτικές και συντηρητικές μεταρρυθμίσεις. Έχουν περιόδους που κυριαρχεί η λιτότητα και περιόδους που κυριαρχεί το Κράτος Πρόνοιας. Στο μεταπολεμικό ευρωπαϊκό πλαίσιο, ο ορισμός της πολιτικής με βάση το διαχωρισμό «φίλος – εχθρός» παρέπεμπε  αυτόματα στο φασισμό. Ξέχασε αυτή τη «δικτατορία» ο μετά τη Συμφωνία ΣΥΡΙΖΑ; Όχι βέβαια, αφού η συμφωνία είναι πραξικόπημα για τα στελέχη του.  Ο δε αρχηγός του, και πρωθυπουργός, υποστηρίζει πως δεν την πιστεύει.

Ας μην κρυβόμαστε. Η ρεαλιστική στροφή του Αλέξη Τσίπρα δεν αποτελεί αφετηρία για μια ιδεολογική και πολιτική στροφή του ιδίου και του κόμματός του. Με συμφωνία ή χωρίς συμφωνία,  πρόταση του  όλου ΣΥΡΙΖΑ είναι η εθνική μοναξιά με τον στρατό ως εγγυητή της εσωτερικής σταθερότητας. Αισθητική του οι ειρωνείες και οι χλευασμοί της Ζωής Κωνσταντοπούλου κατά πάντων, ακόμη και κατά των «δικών» της, αν έχει «δικούς» της. Ηθική του, οι απειλές  κατά όσων πολιτών υποστήριζαν το Ναι. Πολιτική του το μπολσεβίκικο «έχουμε την κυβέρνηση, αλλά όχι ακόμη την εξουσία». Όραμα του η μονολιθικότητα.

Με την πρόταση για δημοψήφισμα, προσέφερε ως εναλλακτική  λύση στη λιτότητα την τραγωδία της εξόδου από το ευρώ, τη μετατροπή του «ληστεμένου» λαού θύματος σε θύτη του εαυτού του. Την αυτοκτονία των Ελλήνων. Την πήρε πίσω αυτή την «προσφορά». Πολύ φοβάμαι όμως πως δεν είναι σε θέση να προσφέρει μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα τίποτα θετικό για τη χώρα. Είμαι δε πολύ πιο σίγουρος πως δεν μπορεί να προσφέρει και τίποτα αριστερό.

Αυτό δεν είναι Αριστερά, είναι η ντροπή της. Γιατί είναι ντροπή της Αριστεράς να κυβερνάς με οδηγό το ψεύδος. Γιατί αν και όλα μπορεί να χωρίζονται σε Αριστερά και Δεξιά, το ψεύδος δεν χωρίζεται. Αυτό είναι μόνο ψεύδος. Είναι ντροπή της Αριστεράς να θέλεις να επιβάλλεις στην πραγματικότητα τις ιδεοληψίες σου και όχι να ερμηνεύεις και να αλλάζεις την πραγματικότητα με βάση τις ιδέες της πραγματικής, όχι της άλλης, ζωής.

Αυτός ο Αλέξης δεν μπορεί να βαστήξει. Εξ άλλου όταν υποστηρίζει πως δεν πιστεύει στη Συμφωνία, είναι σαν να λέει πως δεν μπορεί και δεν θέλει να βαστήξει. Μαζί με τον νεομπολσεβικισμό της «κινηματικής» Αριστεράς χρεοκόπησε και ο ίδιος. Ο σε συσκευασία ψεύδους εθνομπολσεβικισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν μετασχηματίζεται. Αυτό το κόμμα δεν εξορθολογίζεται. Τίθεται μόνο στο περιθώριο με την ψήφο των πολιτών.

Όχι γιατί το λέει κάποια μεταφυσική, αλλά γιατί το λέει η ιστορία. Όταν η ριζοσπαστική Αριστερά στην Ευρώπη αναγκαζόταν να παρακολουθήσει τον διάλογο για τον μετριασμό της βίας στην κοινωνία και τις μεταρρυθμίσεις, η δική μας Αριστερά ζούσε στο μετεμφυλιακό καθεστώς και στη δικτατορία. Όταν αμέσως μετά τον πόλεμο στην Ευρώπη συζητούσαν τα αριστερά κόμματα για κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, εδώ είχαμε εμφύλιο. Όταν από το 50 και ύστερα οι αριστεροί ευρωπαίοι συζητούσαν για το Κράτος Πρόνοιας αντί του ολοκληρωτικού «υπαρκτού σοσιαλισμού», οι έλληνες αριστεροί ζούσαν στην παρανομία. Και όταν τον Μάη του 68 στην Ευρώπη συζητούσαν για την ελευθερία και την Άνοιξη της Πράγας, εδώ είχαμε στρατιωτική δικτατορία. Αυτό το μεγάλο κενό της ιστορίας δεν αναπληρώνεται με ιδεοληψίες, ούτε με φρούδες ελπίδες. Γεμίζει μόνο με τη δημιουργία του ελληνικού σοσιαλδημοκρατικού πόλου.

Μόνο υπό την ηγεμονία του σοσιαλδημοκρατικού συνασπισμού εξουσίας, μπορεί η χώρα να αποκτήσει μια φιλοευρωπαϊκή ριζοσπαστική Αριστερά, όπως άλλωστε δείχνουν και τα τόσα παραδείγματα κυβερνητικών συνασπισμών μεταξύ σοσιαλδημοκρατικών και ριζοσπαστικών αριστερών κομμάτων στην άλλη Ευρώπη. Το αντίθετο, κυβέρνηση συνεργασίας δηλαδή των σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων υπό την ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ ευτυχώς απεδείχθη χίμαιρα. Και λέω ευτυχώς, παρ’ όλο που ήμουν υποστηρικτής της άποψης πως γίνεται.