Ο σοφός –όχι πάντα– λαός μας συνηθίζει να λέει: όπως στρώσεις, έτσι θα κοιμηθείς. Ο Αλέξης Τσίπρας, έτσι όπως έστρωσε τους τελευταίους μήνες δεν μπορεί τώρα ούτε καν να κοιμηθεί. Δεν είναι μόνον το ξενύχτι το βράδυ της Κυριακής. Όλο αυτό το διάστημα έχει χάσει τον ύπνο του κινδυνεύοντας να γίνει ο μοιραίος πρωθυπουργός που θα έχει καταστρέψει τη χώρα οδηγώντας τη σε άτακτη χρεοκοπία, δραματική πτώχευση και έξοδο όχι μόνον από το ευρώ, αλλά και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Επί σχεδόν έξι μήνες, η Ελλάδα υπό την ηγεσία του, με τον ανεκδιήγητο Βαρουφάκη στο τιμόνι της οικονομίας και της διαπραγμάτευσης και με το λόμπι της ρήξης σε νευραλγικά κυβερνητικά πόστα, έφτασε στην άτυπη χρεοκοπία, με κλειστές τράπεζες, με ουρές στα ΑΤΜ, με ακυρώσεις στον τουρισμό, με λουκέτα σε επιχειρήσεις και νέο κύμα απολύσεων.
Η Ελλάδα έπρεπε να απολέσει πόρους και δυνατότητες, να επιστρέψει στην ύφεση, να εξαντλήσει τα τελευταία αποθέματα εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας, για να αναγκαστεί επιτέλους ο πρωθυπουργός να συνειδητοποιήσει τα αδιέξοδα της πολιτικής του και να διακηρύξει από το βήμα της Βουλής ότι «το Grexit θα σημάνει ανατίναξη της χώρας».
Όλοι αυτοί οι έξι μήνες ήταν στρωμένοι με ψέματα, με κηρύγματα πολιτικής βίας, με πράξεις που δίχασαν τον λαό, με αποκορύφωμα το ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα, το οποίο ανέβασε αντί να κατεβάσει τον πήχη της διαπραγμάτευσης.
Μαζί όμως με τη χρεοκοπία της χώρας, χρεοκόπησε και η αριστερά που… «μας χρεοκόπησε».
Χρεοκόπησε η νεοκομμουνιστική και κινηματική Αριστερά του κρατισμού και του λαϊκισμού. Η αριστερά της δραχμής, η αριστερά των θαυμαστών του Φιντέλ Κάστρο και του Μαδούρο. Η αριστερά, που, λόγω της κρίσης και της αναξιοπιστίας των παλαιών πολιτικών δυνάμεων, απέκτησε δύναμη αναντίστοιχη με τις ιδέες της, υιοθετώντας πολιτικές και στρατηγικές ασύμβατες με τους κανόνες αλλά και με τα δημοκρατικά κεκτημένα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η ρήξη με αυτή την αριστερά, μετά την αποφυγή της ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι ο δρόμος που καλείται να ακολουθήσει ο Αλέξης Τσίπρας για να διασωθεί η χώρα. Αρκεί να αντέξει τις επόμενες κρίσιμες μέρες όπως άντεξε τις τελευταίες κρίσιμες ώρες. Η αριστερά της ευθύνης οφείλει να τον στηρίξει.