Οι Βάνδαλοι έμειναν στην ιστορία όχι τόσο για την πολεμική τους δεινότητα αλλά για την εκτίμηση που έτρεφαν για τα έργα τέχνης.
Εισέβαλαν τροπαιοφόροι στη Ρώμη και θεωρώντας ότι τα αγάλματα έχουν ψυχή, ύψιστος έπαινος στην καλλιτεχνική δημιουργία, έκοψαν μύτες κι αυτιά. Έτσι η ψυχή εγκλωβίζεται και δεν μπορεί να τους βλάψει.
Πολύ τους άρεσε η ιδέα και η καταστροφή επεκτάθηκε σε ότι τους φαινόταν καλλιτεχνικό.
Εξού και ο διαχρονικός όρος «Βανδαλισμός».
Την δόξαν τους εζήλωσεν ο υπέρμαχος της Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών βουλευτής του κόμματος «Νίκη» και εισέβαλε, ως νέος Γιζέριχος, στην εθνική πινακοθήκη.
Δεν κτύπησε αδιάκριτα, ά…την Τέχνη την σέβεται, αρκεί κι αυτή να τον σέβεται…
Βέβαια, μια διαδικτυακή βολτίτσα στα μουσεία του κόσμου, θα τον πληροφορούσε ότι είναι γεμάτα από έργα ασεβή, προκλητικά, βέβηλα, ανήθικα.
Γιατί με κατηγορείς, μου λέει, εδώ προηγήθηκαν ηγέτες τεράστιου διαμετρήματος, ο Χίτλερ δεν έστελνε τα βιβλία της παρακμής στην πυρά; Ο Στάλιν δεν έστελνε μαζί με τα βιβλία και τους συγγραφείς στα ψυχιατρεία; Ο Μάο δεν έστελνε τους πιτσιρικάδες ερυθροφρουρούς να σκίζουν τις παρτιτούρες του Μπετόβεν διότι η «κλασική μουσική παραλύει την επαναστατική διάθεση των μαζών»; Έ, δεν την παραλύει;
Ένα δίκιο τόχεις, του λέω, κι οι Ταλιμπάν κατέστρεψαν τους γιγάντιους Βούδες της κοιλάδας του Μπαμιγάν.
Βέβαια, και τα παιδιά του ISIS ισοπέδωσαν την αρχαία πόλη της Παλμύρας στη Συρία, μου λέει.
Και τα δικά μας υα παιδιά, οι κονταροφορούσες μπριγάδες της ΚΝΕ, δεν έτρεξαν να εμποδίσουν την προβολή της «Ελένης» του Γκατζογιάννη ή της «Σφαγής του Κατίν» του Βάιντα σώζοντας από την ιδεολογική μόλυνση το λαό μας;…μου ξαναλέει.
Εγώ δε λέω τίποτα.
Απλώς σκέφτομαι ότι ο κάθ’ ημάς Χριστιανοταλιμπάν Πινακοθραύστης βρήκε στοργή κι επιδοκιμασία.
Η Ιερά Σύνοδος, ως θεματοφύλαξ του σκοταδισμού, αντί να καταδικάσει την βιαιοπραγία, καταδίκασε την έκθεση!
Σαν την απολογία του βιαστή. «Μα πήγαινε γυρεύοντας…τι το ‘θελε το μίνι κύριε πρόεδρε»
Και ξεφύτρωσαν ευάριθμοι όψιμοι ερασιτέχνες τεχνοκριτικοί, που ζήτημα είναι αν ξέρουν κατά που πέφτει η Πινακοθήκη, φλυαρώντας περί του ορισμού και του ηθικοπλαστικού ρόλου της Τέχνης.
«Ώ… και πως ορίζει ο Πλάτων το κάλλος;»
Η Αστυνομία του Κάλλους απεφάνθη.
Τα τσαλαπατηθέντα έργα δεν είναι «κάτι το Ωραίον».
Απείλησε με κλιμάκωση.
Αποσύρθηκαν.
Οχι, δεν θα παρασυρθώ σε συζήτηση περί Τέχνης.
Ούτε για τα έργα…«καλά είναι τέχνη αυτό;»
Η τεχνοεπίθεση δεν θα κριθεί ανάλογα με την αξιολόγηση τους.
Οι καλλιτέχνες εκφράζονται από ανάγκη, προκαλούν, υπηρετούν ή ανατρέπουν φόρμες, υμνούν, βεβηλώνουν, σκανδαλίζουν ή χαϊδεύουν το κοινό.
Το κοινό, οι ειδικοί και κυρίως ο χρόνος κατατάσσει τα έργα στα διαμάντια, στα σκουπίδια ή κάπου στη μέση.
Ο κάθε σκανδαλισμένος ας αρκεστεί στη διαμαρτυρία ή στην αποστροφή του βλέμματος.
Ο βανδαλισμός στο όνομα της θρησκείας, της ηθικής, της ιδεολογίας κάτι μας θυμίζει, του λέω.
Εντάξει, οι τιμωροί των βλάσφημων σκίτσων του Προφήτη το παρακάνανε, δεν θα φτάσουμε κι εκεί, αλίμονο, μου λέει, αλλά…
Αλίμονο, όμως ο πυρήνας της σκέψης είναι ο ίδιος.
Η βίαιη επιβολή της αισθητικής ενός κράτους, μιας ομάδας, ενός πολίτη, σήμερα του βουλευτή.
Σε λέν’ και Παπαδόπουλο βρε παιδί μου, του λέω…