Μέχρι σήμερα ουδείς μπορεί να κατατάξει πολιτικά - πόσο μάλλον ιδεολογικά - το "αντιπολιτικό" φαινόμενο Κωνσταντοπούλου.

Άλλωστε, ο άδειος από κάθε νόημα αλλά γεμάτος μίσος λόγος της, με το ρηχό και ταυτόχρονα πομπώδες και χολερικό παραλήρημα μίσους ειδικά για το κοινοβούλιο, επειδή αυτό "δεν είναι η φωνή του λαού", δεν μπορεί να καταταχθεί ιδεολογικά πουθενά αποκλειστικά.

Ειδικά το παραλήρημα και η χολερικότητα είναι χαρακτηριστικά πολλών αντιπολιτικών ρευμάτων, που κατατρύχονται από ολοκληρωτικού χαρακτήρα φαντασιώσεις.

Επειδή όμως ο φασισμός, με την χοντροκοπιά του, την κακογουστιά του και την αναίδειά του, είναι πρώτα απ' όλα ένα αισθητικό - ή μάλλον αντιαισθητικό - φαινόμενο, η περίπτωση που μας απειλεί, λόγω της προκλητικής αγένειας της συμπεριφοράς και της κενότητας του περιεχομένου, μοιάζει μάλλον με ένα, βαλκανικής κοπής, μουσολινικό φαινόμενο.

Και για να επιβεβαιώσει τις υποθέσεις μας, γράφει ο Umberto Eco στο δοκίμιό του "Ο αιώνιος φασισμός":

"Ο Μουσολίνι δεν είχε καμιά φιλοσοφία: Είχε μόνο ρητορική δεινότητα". Και συνεχίζει:

"Κάθε φορά που κάποιος πολιτικός σκορπίζει αμφιβολίες ως προς τη νομιμότητα του κοινοβουλίου, επειδή δεν εκπροσωπεί πια τη ¨φωνή του λαού¨, μπορούμε να νιώσουμε τη μυρουδιά του αιώνιου φασισμού".

Και ως προς την βαλκανική εκδοχή του φασιστικού τέρατος, εξειδικεύει: "Βγάλτε από τον φασισμό τον αποικιοκρατισμό και θα έχετε τον φασισμό των Βαλκανίων"!

Λέτε;

ΥΓ: Το τι είναι στις προσωπικές του σχέσεις το εν λόγω άτομο, μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Είναι δική του υπόθεση. Οφείλουμε όμως να αναδείξουμε τον χαρακτήρα και το ήθος της δημόσιας συμπεριφοράς του και βεβαίως τα πολιτικά - ή μάλλον τα αντιπολιτικά - μηνύματα που εκπέμπει.