Όπως είπε και ο Ευάγγελος Βενιζέλος υπάρχει και ένας αθέατος και ανεπίσημος τρίτος εταίρος στην κυβέρνηση. Και εννοούσε τους φίλους από το χώρο της συντηρητικής αντιμνημονιακής Δεξιάς, που ένα χεράκι το βάζουν όπως και νάχει. Θεσμικά και μη. Υπάρχει και τέταρτος που δεν ήταν και τόσο κρυφός και ετοιμάζεται να πάρει κυβερνητικά πόστα. Είναι από το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της «προοδευτικής» πάντοτε, που θα συνδράμει την κυβέρνηση στην προσπάθειά της «να κρατήσει την κοινωνία όρθια». Με το αζημίωτο, βεβαίως.
Τι γυρεύουν όλοι αυτοί στο παζάρι του ΣΥΡΙΖΑ; Πως γίνεται και ένα τόσο ευρύ τόξο πολιτικών δυνάμεων, από τη Δεξιά μέχρι την Αριστερά, να στηρίζει την κυβέρνηση Τσίπρα; Μια κυβέρνηση που προσπαθεί ασθμαίνοντας να κρατηθεί στην εξουσία; Ποιο πολιτικό νήμα τους συνδέει και σε τι αποσκοπούν;
Η εύκολη και πρώτη απάντηση είναι ότι κάποιοι και κάποιες προσπαθούν να καταλάβουν θέσεις στο παιχνίδι νομής της εξουσίας, να ακολουθήσουν δηλαδή το δρόμο που άνοιξαν παλιοί τους σύντροφοι, κυρίως από το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Η δική μου όμως σκέψη πηγαίνει μακρύτερα. Κάθε κίνηση εμπεριέχει βαθύτερο πολιτικό νόημα και σηματοδοτεί απόπειρες ελέγχου γενικότερων εξελίξεων.
Το διακύβευμα σήμερα είναι ο ρόλος του κράτους στο κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι. Αργά αλλά σταθερά ευρύτερα κοινωνικά στρώματα κατανοούν, συχνά δραματικά, ότι με αυτό το κράτος είναι αδύνατον να βγούμε από την κρίση. Με τέτοια κλειστή και κρατικά ελεγχόμενη οικονομία είναι αδύνατον να προσδοκούμε σε επενδύσεις, ανάπτυξη, μείωση της ανεργίας και πλεονάσματα. Ήδη μεγάλες συντεχνίες του ιδιωτικού τομέα, που αγωνίσθηκαν για να φέρουν την αριστερά στην εξουσία, βιώνουν τις συνέπειες του κρατισμού μέσω της ασφυκτικής φορολογίας και των παράλογων εισφορών. Ήδη οι επιχειρηματίες και οι παραγωγοί καταλαβαίνουν ότι εξαπατήθηκαν και μεταβάλουν τη στάση τους. Ήδη ο περίφημος «κόφτης» ετοιμάζεται να επέμβει στα εισοδήματα των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων. Η ασφυξία και η φτωχοποίηση δεν αφορά μόνο τους αδύναμους, αλλά τώρα πια όλους.
Το πολιτικό σύστημα που εμμένει στον κρατισμό, ανεξαρτήτως χρώματος, πρέπει να αντιδράσει. Αντιλαμβάνεται ότι αν η οικονομία ανοίξει, αν το κράτος αποψιλωθεί, αν η πολιτική του δύναμη μειωθεί, αν τα φέουδα, από τα οποία αντλεί πολιτική ισχύ, πέσουν, ήρθε και η δική του σειρά. Η μεταρρύθμιση που έχει ανάγκη ο τόπος αφορά πρωτίστως αυτό. Η επόμενη μέρα θα το βρει αποδυναμωμένο και έρημο στα αζήτητα. Ήδη για πολλούς, άλλοτε ισχυρούς παράγοντες της σοσιαλδημοκρατίας η απαξίωση είναι δραματική. Οι κομματικοί τους φίλοι στον κρατικό μηχανισμό έχουν ήδη περάσει στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Ήρθε και η σειρά τους και δεν πρέπει να ολιγωρούν. Η επιβίωση αυτής της κυβέρνησης είναι το στοίχημα του συστήματος στην προσπάθειά του να διαφυλάξει τα κεκτημένα του από τον φιλελευθερισμό του οποίου την ανάσα νιώθει ή νομίζει ότι νιώθει στο σβέρκο του. Γι αυτό και τον ξορκίζει.
Η φτωχή Ελλάδα δεν του είναι πρόβλημα. Όσο και αν φτωχύνει πάντα θα έχει για τους επιβήτορές της. Το πρόβλημα για το κρατικιστικό πολιτικό σύστημα είναι η ελεύθερη, δημιουργική Ελλάδα. Η Ελλάδα της παραγωγής, της καινοτομίας, της ισονομίας, της επιστήμης, η σύγχρονη ευρωπαϊκή Ελλάδα. Αυτή θέλουν να κρατήσουν κάτω, αυτή θέλουν να εξοντώσουν. Πολιτικοί που διέπρεψαν στον αμφίσημο λόγο, στους κομματικούς διαδρόμους, στον πελατειασμό και την προσοδοθηρία, έχουν βάλει το ισχνό πλέον πολιτικό τους κεφάλαιο πάνω στην αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και ευελπιστούν σε αποδόσεις. Ευρύτερες και προσωπικές.
Η κυβερνώσα αριστερά που αιμορραγεί καθημερινά από τα Αριστερά της μη έχοντας άλλη επιλογή θα αποπειραθεί να παίξει με καμένα χαρτιά του μεσαίου χώρου, τα λεγόμενα και παλτά στην ποδοσφαιρική διάλεκτο, προκειμένου να διατηρηθεί στο τιμόνι της χώρας. Ο στόχος τους είναι κοινός. Και είναι η σωτηρία του κυριάρχου κράτους και των διαπλεκόμενων με αυτό. Η αναπαραγωγή της εξουσίας των φορέων της κρατικιστικής ιδεολογίας που αποφέρει κέρδη στο ανάλογο πολιτικό σύστημα. Φυσικά και δεν έχει ελπίδες να διασωθεί από τέτοιες κινήσεις και το ξέρει. Αλλά μπορεί να καθυστερήσει την πτώση της. Σε αυτό ελπίζει.