Όσα έγιναν στη Βουλή κατά την ψήφιση του Μνημονίου, το αντάρτικο από όψιμους επαναστάτες του ΠΑΣΟΚ, οι αλληθωρίζοντες προς ΣΥΡΙΖΑ «βουλευτές χωρίς σύνορα», η απροκάλυπτη στήριξη κυρίως από τον Τσίπρα στους vip υπαλλήλους του Κοινοβουλίου, νομίζω ότι σηματοδοτούν τα επόμενα βήματα.
Ακούγονται πολλά για ανασυγκρότηση της ευρύτερης Αριστεράς και Σοσιαλδημοκρατίας, σε σημείο που η συνεχής επανάληψη, το αναμάσημα, να κουράζει και να αποδυναμώνει το όποιο εγχείρημα πριν καν αυτό να εκδηλωθεί. Αποτελεί όμως μια τέτοια εξέλιξη, λύση στο σημερινό πρόβλημα;. Θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή, λόγω εκτάκτων συνθηκών, πρέπει με σύνεση και συγκροτημένες πρωτοβουλίες να ξεπεραστεί η διαχωριστική γραμμή Δεξιά – Αριστερά, η οποία σε πολλούς τομείς είναι πλέον παρωχημένη, ξεπερασμένη από την ίδια την πραγματικότητα.
Για να γίνω σαφέστερος, ποιος είναι αριστερός; Ο «νεοφιλελεύθερος» που μιλάει για άνοιγμα των επαγγελμάτων και για απολύσεις υπαλλήλων έπειτα από αξιολόγηση, ή ο «αριστερός» συνδικαλιστής, που επιχειρεί να ακυρώσει το διαγωνισμό για τους ελεγκτές εφοριακούς;
Βεβαίως και υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στην αριστερή και στη δεξιά πολιτική, σκέψη και τελικά στην πράξη. Βεβαίως, η Αριστερά έχει διαφορετική προσέγγιση για την Παιδεία, την Πρόνοια, την Οικολογία, τη Μετανάστευση, τη Θρησκεία, το Έθνος. Όμως, στην παρούσα φάση, με την ύφεση να βρίσκεται στον 5ο χρόνο, μία πρέπει να είναι η διαχωριστική γραμμή, το σύνορο που θα ενώσει και θα χωρίσει δυνάμεις. Ποια είναι αυτή; Η γραμμή της «κομματικής αυτοκτονίας».
Τα πράγματα είναι απλά: Από τη μια, είναι το κρατικοδιαίτο μοντέλο, με το κράτος-κόμμα να είναι η «βαριά βιομηχανία» μέσω ΔΕΚΟ, επιτροπών και δεκάδων απίθανων φορέων και οργανισμών, ελέγχοντας αμέσως ή εμμέσως και την ιδιωτική οικονομία. Είναι το μοντέλο που αντιμετωπίζει ως ιερή αγελάδα τους δημοσίους υπαλλήλους και τις ιδιωτικές συντεχνίες, είναι το μοντέλο που θεωρεί τους συνδικαλιστές συγκυβερνήτες, είναι το μοντέλο το οποίο υπηρέτησαν επί δεκαετίες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και τώρα υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επίσης υποστηρίζουν ουκ ολίγοι γαλάζιοι και πράσινοι ψηφοθήρες βουλευτές, διότι το σύστημα αυτό είναι η τροφός Αμάλθειά τους.
Από την άλλη, είναι ένα μοντέλο που θα τολμήσει να εφαρμόσει αξιοκρατικές μεθόδους στο δημόσιο τομέα, τιμωρώντας αμείλικτα και επιβραβεύοντας γενναιόδωρα. Που θα τολμήσει να συγκρουστεί με συντεχνίες, με τους υπαλλήλους της Βουλής, με τους δικαστικούς που αποφασίζουν για τον εαυτό τους, με τους εκπαιδευτικούς που θεωρούν κεκτημένο δικαίωμα να έχουν τρεις μήνες διακοπές, με τους φοιτητές -«επαναστάτες» που αναπαράγουν μαζί με «πεφωτισμένους» καθηγητές, τη χειρότερη συντήρηση. Που θα τολμήσει να αξιοποιήσει τη δημόσια περιουσία, χωρίς να υποχωρεί μπροστά σε ιδεοληψίες περί εκποίησης και ξεπουλήματος.
Πράγματα χιλιοειπωμένα, αλλά που ουδέποτε εφαρμόστηκαν, διότι αφενός το «δανεικό χρήμα» μπορούσε να συντηρήσει εκλογείς- πελάτες και αφετέρου, ο αυτοσκοπός της εξουσίας καπέλωνε κάθε εγχείρημα, κάθε λογική φωνή, με χαρακτηριστικές περιπτώσεις το ασφαλιστικό Γιαννίτση, τα μεταρρυθμιστικά στραπάτσα στην Ανώτατη Εκπαίδευση, το κράτος εν κράτει των ΔΕΚΟ, που ακόμη και εν μέσω κρίσης ακολουθούν τη δική τους μισθολογική πολιτική. Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι οποιαδήποτε προσπάθεια για παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας, θα αποτύχει παταγωδώς αν δεν προχωρήσουμε σε αυτές τις ρήξεις.
Υπάρχει ένα ενδιαφέρον εύρημα στην τελευταία δημοσκόπηση της Public Issue. Παρά τα ξεφωνητά του ΣΥΡΙΖΑ για «ξεπούλημα», παρά την τραγική αναποφασιστικότητα της κυβέρνησης, η συντριπτική πλειονότητα του 62% τάσσεται υπέρ των αποκρατικοποιήσεων. Μάλιστα, υπέρ των αποκρατικοποιήσεων τάσσεται το 45% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις απειλητικές δηλώσεις Τσίπρα προς τους ξένους υποψήφιους επενδυτές. Το εύρημα αυτό καταρρίπτει και τα φληναφήματα περί κατάρρευσης της «κοινωνικής συνοχής», εκτός αν έχουμε ταυτίσει την κοινωνική συνοχή με τη συνοχή των «ημετέρων».
Μπορούν να γίνουν αυτές οι ρήξεις; Το βέβαιο είναι ότι πρέπει. Η τρικομματική κυβέρνηση έχει την ευκαιρία, αν οι ηγεσίες τους αποφασίσουν να «αυτοκτονήσουν» κομματικά, αν δηλαδή κόψουν τον ομφάλιο λώρο με την κομματική τους μήτρα και συμφωνήσουν σε ένα Μνημόνιο αυτονόητων Ρήξεων. Οι πολίτες απαιτούν να γίνουν οι ρήξεις, οι Φωτόπουλοι όχι. Ας επιλέξουν και οι βουλευτές των κομμάτων: Ρήξη, ή «βολική» Σήψη. Να τελειώνουμε. Και μετά, ας αποφασίσει ο λαός αν θα πάει με τους «αυτόχειρες» για να επιβιώσει, ή με τους διάφορους «σωτήρες» για να αυτοκτονήσει, έστω και ενδόξως!
ΥΓ: Είναι πραγματικό θλιβερό, μαθουσάλες του ΠΑΣΟΚ, κομματάρχες από τα Πολυτεχνικά τους χρόνια, να σηκώνουν τώρα το λάβαρο της επανάστασης με μανιφέστα περί κινδύνου μετατροπής της χώρας σε «προτεκτοράτο». Ας ξεπεζέψουν το καλάμι τους. Ας παραδεχθούν τη μείζονα ευθύνη τους για τη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο των κομμάτων και της εκλογικής τους πελατείας και ας αποσυρθούν στο χωριό τους, όπως είναι αναγκασμένοι πλέον να κάνουν χιλιάδες άνεργοι που πέρασαν και αυτοί τις πόρτες ενός άλλου Πολυτεχνείου.