Δεν είναι πρώτης γραμμής γεγονότα, αλλά και τα δύο δείχνουν ένα ορισμένο κυβερνητικό ήθος. Το πρώτο, η τοποθέτηση του κ. Χρήστου Παπουτσή στη θέση του εκπροσώπου της Ελλάδας στην Παγκόσμια Τράπεζα. Το δεύτερο, η τροπολογία για τη χρήση των δύο αεροπλάνων της πολιτικής -πολιτειακής ηγεσίας από τον υπουργό Εθνικής Άμυνας κ. Αβραμόπουλο και τον αντιπρόεδρο – υπουργό Εξωτερικών κ. Βενιζέλο.

Ο κ. Παπουτσής, παλιός φίλος από την εποχή της ΕΦΕΕ του ΄70, είναι μια πολύ κακή επιλογή. Χαρακτηριστικά ανδρεοπαπανδρεϊκός γιέσμαν, χαρακτηριστικά παλαιοκομματικός, χαρακτηριστικά ανεπάγγελτος, χαρακτηριστικά λίγος σε όλη την πολιτική του διαδρομή, χαρακτηριστικά επαρχιώτικος ρήτορας, χαρακτηριστικά στομφώδης, χαρακτηριστικά κενός περιεχομένου, χαρακτηριστικά αποτυχημένος σε όλα τα πάμπολλα πόστα απ΄ όπου πέρασε, χαρακτηριστικά αντιμεταρρυθμιστής. Δεν είναι ο μόνος που έχει τα χαρακτηριστικά αυτά, αλλά είναι ίσως ο μόνος που τα συνδυάζει τόσο «αρμονικά». Τι ανάγκη είχε τη θέση αυτή, κι ακόμα περισσότερο τα 10.000 / μήνα που, όπως γράφτηκε τη συνοδεύουν; Θα μπορούσε τουλάχιστον να κάτσει στ΄ αβγά του, ξεκοκαλίζοντας ήσυχα ήσυχα τη βουλευτική του σύνταξη, δίχως να προκαλεί. Θα μπορούσε να πάει έστω αμισθί, θα μπορούσε να προσφέρει εξαρχής την αμοιβή του στον προϋπολογισμό. Και τέλος πάντων, εδώ τον είχαμε σε κάποια κάλυψη- ήταν ανάγκη να (ξανα)πάει στο εξωτερικό, να μας πάρουν ξανά είδηση; Πολλές φορές η αποστρατεία είναι καλύτερη από την εφεδρεία, αλλά αυτό μάλλον ο κ. Παπουτσής δεν το υποπτεύεται.

Από δε την πλευρά του κ. Βενιζέλου που τον πρότεινε και του κ. Σαμαρά, η τοποθέτηση είναι χαρακτηριστική τού ότι είναι ανίκανοι ν΄ αλλάξουν με τη θέλησή τους οτιδήποτε. Δεν θα μπορούσε η χώρα να στείλει κάποιον καλύτερο; Δεν υπάρχουν καλύτεροι από τον κ. Παπουτσή; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Αλλά η κυβέρνηση αυτή ξέρει μονάχα να βάζει φόρους, να βολεύει τα δικά της παιδιά και να κρατάει όσο μπορεί πιο αλώβητο το πολιτικό σύστημα που τα δύο κόμματα, κατά κύριο λόγο, έχουν δημιουργήσει τις προηγούμενες δεκαετίες. Το ό,τι θετικό γίνεται, γίνεται μονάχα κάτω από την πίεση της τρόικας και φυσικά είναι ελάχιστο. Όποιος περιμένει στα σοβαρά να κάνουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις οι κ. Σαμαράς (επίσης ανεπάγγελτος) και Βενιζέλος (κάποτε, πολύ πολύ παλιά, καθηγητής στο πανεπιστήμιο) θα περιμένει πολύ. Πάρα πολύ.

Σε ό,τι αφορά το δεύτερο θέμα, είναι σκανδαλώδες και μόνο ότι υπάρχουν ακόμα τα δύο αυτά αεροπλάνα. Όταν κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις σε τόσο κόσμο, όταν οι άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα αγγίζουν το 1.000.000 ανθρώπους, είναι αχαρακτήριστο ο πρόεδρος και ο πρωθυπουργός να χρησιμοποιούν πανάκριβα σκάφη (σε αξία, συντήρηση, κόστος πτήσης και πληρώματα) και να μην ταξιδεύουν με το αεροπλάνο της γραμμής. Η ύπαρξη και χρήση των ειδικών αεροπλάνων πάει χέρι χέρι με τα χειρότερα προνόμια των πιο στενών προνομιακών θυλάκων του δημόσιου τομέα (υπάλληλοι της βουλής και της προεδρίας, βουλευτές και πρώην βουλευτές, δικαστικοί, εκκλησία, πρόεδροι οργανισμών, προνομιούχοι ισχυρών ΔΕΚΟ και κάμποσοι ακόμα. Θυμηθείτε και την εντελώς πρόσφατη προσπάθεια να μοριοδοτήσουν την υπηρεσία των δικών τους παιδιών σε … υπουργικά γραφεία). Αν πράγματι ενδιαφέρονταν για την κρίση, ο πρόεδρος και ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να έχουν βγάλει στο σφυρί τ΄ αεροπλάνα αυτά, ώστε τα χρήματα από την πώλησή τους να εισρεύσουν στον κρατικό προϋπολογισμό.

Το ότι τώρα οι δύο αυτοί κύριοι, ο κ. Αβραμόπουλος (κάποτε, πολύ πολύ παλιά, εργαζόμενος κι αυτός πολύ σκληρά ως … διπλωμάτης) που φέρεται ότι είχε τη σχετική πρωτοβουλία και ο κ. Βενιζέλος (που φέρεται ότι δεν ήξερε τίποτα), προσπάθησαν να επεκτείνουν τη χρήση των αεροπλάνων και στους εαυτούς τους επιβεβαιώνει ό,τι όλοι ξέρουμε: τη γνωστή μεγαλομανία τους και το πόσο απέχουν από την πραγματικότητα της λοιπής κοινωνίας. Μάλιστα, η προσπάθεια να το κάνουν με τροπολογία στο συγκεκριμένο πολυνομοσχέδιο (που, με ευθύνη και των συνδικαλιστών όχι μόνο του πολιτικού συστήματος, καταργεί ολόκληρους κλάδους επειδή δεν έχει γίνει, τρία χρόνια τώρα, ατομική αξιολόγηση) δεν είναι παρά ένα γιγάντιο «σάς έχουμε όλους γραμμένους και σας περιφρονούμε φανερά στα μούτρα σας».

Με τέτοιες … γιγαντιαίες πολιτικές μορφές στην κυβέρνηση, νομίζετε ότι υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να σωθεί η οικονομία και η χώρα; (Άσε, για την αντιπολίτευση ας μιλήσουμε όταν τελειώσει το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ).