Ακατάλληλη εποχή για αιθεροβάμονες, κανείς δεν το αρνείται εν μέσω επιδημικής εκατόμβης. Ευδόκιμη πάντως και πάντα στην Ελλάδα μας για αλλαγές όχι απλώς μικροανακαινίσεις, που κι αυτές τις περιμένουμε ματαίως. Κι οι αντιδραστικοί, οι συντηρητικοί, οι Παπουλάκοι, οι υπερήφανοι, οι νικητές του εμφυλίου των χρόνων του 90, που έληξε με την ήττα του εκσυγχρονισμού, κι αυτοί (μάς;) αναμένουν.

          Να υπάρξουν κι οι ίδιοι. Διαβάζω, ακούω, οσφραίνομαι προσδοκίες και απευχές, ότι η σοσιαλδημοκρατία θα φιλελευθεροποιηθεί, ότι η λογική θα αποκτήσει ένθερμο πολιτικό φορέα, φιλειρηνικό, φεντεραλιστικό, δημοκρατικό δίχως ντροπές, φορέα μεταρρύθμισης. Είτε κινούμαστε είτε αδρανούμε προειδοποιούν και προκαταλαμβάνουν πράξεις και προθέσεις. Έχουν ανάγκη από έναν έχθρό, γιατί αναγνωρίζουν το βάλτωμα της κυβέρνησης, που χαίρεται για την εντροπία της και … «ες αύριον τα της χώρας».

          Για αυτό χωρίς τεκμήρια διαδίδουν ως προοπτική τη δική μας ελπίδα. Είτε για να την βιάσουν, να την κατευθύνουν, να την προσαρμόσουν στην άβολη συγκυρία κατά το συμφέρον τους είτε για να την αποτρέψουν, σαν να στήνουν κεφαλές Ερμών και Γκαργκόιλ, να φτύνουν στον κόρφο τους μην πάρει μορφή, μην αναλάβουμε δεσμεύσεις επιτελικής μεταμόρφωσης.

          Μάθαμε από τα λάθη μας. Θα επιχειρήσουμε κι άλλα. Όι υπό ατμόν μια φορά και εμείς θα δείξουμε σύνεση. Ελευθερία Δικαιοσύνη χρειάζονται προκαταρκτικά την ενσυναίσθηση. Πρώτα η υγεία και η κοινωνική ειρήνη!