«Αυτό που μας πονεί πρέπει να το ομιλούμεν»

Μιλτιάδης Χουρμούζης

Παρακολούθησα το τρίτο κατά σειράν debate των υποψηφίων για τη προεδρία του νέου δημοκρατικού κόμματος. Νομίζω ότι πέρα από τις προσωπικές θέσεις των υποψηφίων, είναι εξέχον και σημαντικό ότι το επίπεδο ήταν υψηλό δείχνοντας ότι η κοινωνία θέλει πλέον να εγκαταλείψει τις διχαστικές κραυγές. Οι συναντήσεις των υποψηφίων έδειξαν ότι αυτό που συντελείται είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα βαθιά δημοκρατικό. Είναι καιρός που ο δημόσιος λόγος έχει στιγματιστεί και δηλητηριαστεί από καταγγελίες περί προδοσίας και εξαγγελίες ότι έρχεται κάποιος νέος σωτήρας που θα πατήσει ένα κουμπί και θα λυθούν όλα ως δια μαγείας. Όχι πως δεν υπάρχουν υπεύθυνοι αλλά το θέμα αυτό κάλυψε όλα τα άλλα, έτσι δε μιλούσαμε για το ποια είναι τα προβλήματα και πως δημιουργήθηκαν αλλά ότι για όλα φταίνε οι άλλοι, τα παλιά κόμματα, η διαπλοκή, οι κακοί ξένοι σύμμαχοί μας και οι προδότες συνεργάτες τους. Κυριάρχησαν οι κραυγές, οι καταγγελίες, οι απειλές και η βία. Ο στιγματισμός των πολιτικών αντιπάλων και των διαφωνούντων. Οι ψεύτικες υποσχέσεις και το πάθος για εξουσία σε βάρος της χώρας.

Ήθελε κότσια, ήταν δύσκολο πάνω στην αιχμή της κρίσης να πεις στον κόσμο ότι φταίμε κι εμείς για αυτό που έγινε. Ήταν δύσκολο να κάνεις διάλογο με τους άλλους και ενιαίο μέτωπο για να μιλήσεις με τους δανειστές βάζοντας όλοι μαζί κάποιες μίνιμουμ γραμμές. Γι αυτό κυριάρχησε η ευκολία της μετάθεσης των ευθυνών στους άλλους και οι ψεύτικες υποσχέσεις. Ο λαός δεν ήθελε να ακούσει τις αλήθειες που πονάνε και προτίμησε το χάιδεμα των αυτιών του, τα μεγάλα ψέματα, με αποτέλεσμα να επιδεινωθεί η κρίση. Αποφύγαμε να μιλήσουμε γι αυτά που μας πονούν πραγματικά, να τα αναλύσουμε, να δούμε τις δικές μας ευθύνες, τα δικά μας λάθη και να διαλέξουμε έναν διαφορετικό δρόμο. Τον αληθινά δημοκρατικό δρόμο που ευνοεί τη συζήτηση, τον εντοπισμό και την επίλυση των προβλημάτων. Το δρόμο της κοινής λογικής που είναι η ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Η όλη συζήτηση για τη δημιουργία του νέου φορέα της «κεντροαριστεράς» ή της «σοσιαλδημοκρατίας» αν θέλετε (ο τίτλος θα βρεθεί), ξεκίνησε χρόνια πριν. Υπήρξαν πρωτοβουλίες πολιτών της ελληνικής κοινωνίας που άνοιγαν τη συζήτηση αλλά έμεναν εκεί. Ίσως δεν είχε έρθει η στιγμή. Η τελευταία διαδικασία άρχισε με την πίεση του κόσμου να είναι ισχυρή και την ανάγκη της κοινωνίας επιτακτική. Τα παραγωγικά στρώματα της κοινωνίας, οι επαγγελματίες, οι ευρηματικοί επιχειρηματίες, οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες αλλά κυρίως οι νέοι που διώχτηκαν από την κρίση και την τυχοδιωκτική αντιμετώπισή της, βροντοφωνάζουν μέσα από τη σιωπή τους και ήρθε η ώρα να ακουστούν. Είμαστε λαός γεμάτος με ταλέντα που εγκαταλείπουν τη χώρα επειδή εδώ κυριαρχεί η κομματική μετριοκρατία. Οι ανίκανοι πιάνουν τα πόστα για να εμποδίζουν τους ικανούς και ταλαντούχους Έλληνες να δημιουργούν. Τόσο απλά.

Σ’ αυτό το περιβάλλον είναι πολύ θετικό το ότι οι συζητήσεις που ξεκίνησαν ανάμεσα στην Φώφη Γεννηματά, τον Σταύρο Θεοδωράκη και τους υπάρχοντες φορείς, τη ΔΗΣΥ, το ΠΟΤΑΜΙ, τις «Κινήσεις Πολιτών» και τους «Μεταρρυθμιστές» (συγνώμη αν ξεχνώ κάποιον) οδήγησαν τελικά σε αυτή την πορεία. Σίγουρα υπάρχουν ενστάσεις για τη διαδικασία που είναι πρωτόγνωρη, όμως το μείζον είναι ότι φτάσαμε πια στη γραμμή της αφετηρίας.

Είδα λοιπόν χτες τους υποψηφίους για την ηγεσία του νέου κόμματος να μιλούν για τα αληθινά προβλήματα και για τον τρόπο που μπορούν να λυθούν, χωρίς παραμύθια, φωνές και ψέματα. Και χαίρομαι γιατί είδα να ανθεί η επιθυμία για ΔΙΑΛΟΓΟ. Φτάσαμε στο χάλι που φτάσαμε επειδή αρνηθήκαμε το διάλογο. Ο καθένας από τους πολιτικούς μας ξέρει την απόλυτη αλήθεια και τον τρόπο να μας σώσει. Είδα τους υποψηφίους να εκφράζονται για τα προβλήματα χωρίς να καταγγέλλουν τους άλλους για προδότες. Αυτό σημαίνει ότι ωρίμασε η στιγμή να φύγουμε μπροστά, σε ένα καινούργιο μοντέλο που δεν θα στηρίζεται στο τρισάθλιο κομματικό κράτος της αναξιοκρατίας και των μαζικών διορισμών των ημετέρων. Δε μας αξίζει τέτοια μίζερη ζωή. Οι δημιουργικοί πολίτες μπορούν να ανοίξουν τα φτερά τους και να σηκώσουν το βάρος μιας καινούργιας μεγάλης προσπάθειας που δεν φαίνεται επαναστατική αλλά μπορεί να γίνει. Για το καλό της χώρας και των πολιτών της, για το βάθεμα της δημοκρατίας, για την πρόοδο  της Ελλάδας. Υπάρχει πλέον ελπίδα να σπάσει το τελευταίο προπύργιο της τουρκοκρατίας που είναι το πελατειακό κράτος και η θλιβερή νοοτροπία που το συνοδεύει.

Το νέο κόμμα είναι ένα δύσκολο πείραμα που εύχομαι και ελπίζω να πετύχει γιατί γίνονται όλα ανοιχτά, μπροστά στον κόσμο. Αυτό είναι πρωτοφανές όχι μόνο για τα δικά μας πολιτικά πράγματα αλλά και για όλο τον κόσμο. Χρειάζεται όμως συμμετοχή απ’ όλους.

Ας σπεύσουμε λοιπόν να ψηφίσουμε μαζικά σε αυτήν την εκλογή χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Προσωπικά, παρά τη συμπάθειά μου στο Σταύρο Θεοδωράκη, έχω επιλέξει να ψηφίσω το δήμαρχο της Αθήνας Γιώργο Καμίνη γιατί πιστεύω ότι μπορεί να ενώσει όλο το χώρο και έχει σχέδιο και προτάσεις. Έχω όμως να πω καλά λόγια για όλους γιατί το εγχείρημα είναι συλλογικό.

Θα πω και τι μου έλλειψε από τα debate και τη γενική συζήτηση. Η παντελής απουσία της οικολογίας, του μεγαλύτερου προβλήματος στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον πλανήτη. Θα ήθελα να ακούσω από τους υποψήφιους μια στρατηγική παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές για όλη τη χώρα και μιας ανάπτυξης που θα στηρίζεται στις πλέον σύγχρονες τεχνολογίες, εδώ και τώρα.

Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την αλήθεια όσο και να μας πονάει.

Θυμήθηκα τη φράση του αγαπημένου Μιλτιάδη Χουρμούζη που έγραψε πριν 183 χρόνια στους «Διαλόγους» του:

«Αυτό που μας πονεί πρέπει και να το ομιλούμεν»