Το παιχνίδι έχει σχεδόν χαθεί: Η επόμενη κυβέρνηση θα διαπραγματευτεί με τους πιστωτές από χειρότερη θέση, ενώ η οικονομία θα βρίσκεται σε ακόμη χειρότερη κατάσταση. Το ελληνικό κοινοβούλιο αντί να ψηφίσει για πρόεδρο της δημοκρατίας ψήφισε για εκλογές και η κοινή γνώμη ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι η αντιμνημονιακή μανιέρα δεν είναι πια πλάκα ούτε κουβέντα εκτόνωσης για να περνάει ευχάριστα η ώρα. Στις 25 Ιανουαρίου, αν το θελήσει ο κυρίαρχος λαός, μπορεί να έρθει η μεγάλη πολιτική αλλαγή.
Η προεκλογική περίοδος, όπως όλα τα σημάδια δείχνουν, θα είναι ένα διάστημα πόλωσης και διχασμού, καταρράκωσης του πολιτικού λόγου και του κοινοβουλευτισμού, κατάρρευσης του όποιου επιπέδου έχει μείνει στη δημόσια συζήτηση. Και η σύγκρουση δεν θα είναι ανάμεσα σε προγράμματα και θέσεις, δεν θα κληθούμε να διαλέξουμε ποιο σχέδιο ανασυγκρότησης μας φαίνεται καλύτερο και ρεαλιστικό, αλλά θα απαντήσουμε στο ερώτημα τι φοβόμαστε περισσότερο: Αυτούς που πρωταγωνίστησαν στην πορεία της χώρας προς τον πάτο ή εκείνους που μπορεί να μας πάνε ακόμη παρακάτω μέσα από μια σύγκρουση με την ΕΕ;
Ηδη απομακρύνομαστε με μεγάλες δρασκελιές από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Συζητάμε για άλλο θέμα από αυτά που συζητούν έξω και κινούμαστε σε μια δική μας σφαίρα που δεν έχει καμία σχέση με το σύστημα του κοινού νομίσματος. Για τις χώρες που δεν τηρούν τους δημοσιονομικούς κανόνες οι αποφάσεις έχουν ήδη παρθεί σε επίπεδο ευρωζώνης: Σταματά η χρηματοδότηση, παγώνουν ακόμη και τα κονδύλια του ΕΣΠΑ, επιβάλλονται πρόστιμα και αν οι τράπεζες έχουν πρόβλημα ρευστότητας τόσο το χειρότερο γι αυτές.
Η κυβέρνηση, φτιάχνοντας το παραμύθι του success story, λαϊκίζοντας με την εξαγγελία του τέλους του μνημονίου, του ΔΝΤ και της Τρόικας, αποφεύγοντας σημαντικές μεταρρυθμίσεις και βουλιάζοντας στον πελατειασμό, υπονόμευσε γερά τη σχέση της χώρας με τους θεσμικούς εταίρους. Και ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται για τη χαριστική βολή διακηρύττοντας ότι με την εκλογική του νίκη θα εξαφανιστεί η λιτότητα όχι μόνο από την ελληνική επικράτεια αλλά και από ολόκληρη την Ευρώπη.
Τον Μάιο θα γίνουν εκλογές στη Βρετανία όπου καλπάζει ο ευρωσκεπτικισμός και η ευρωφοβία. Οι αγανακτισμένοι Ποντέμος είναι πρώτοι στην Ισπανία όπου θα γίνουν εκλογές τον Νοέμβριο. Η Λεπέν παραμένει ισχυρή στη Γαλλία. Μπορεί τα πράγματα να πάνε πολύ άσχημα στην ευρωζώνη. Μπορεί να γίνουν ανατροπές σε πολιτικό επίπεδο, να ανακύψουν νέοι οικονομικοί κίνδυνοι, να κάνει ή να μην κάνει πίσω το Βερολίνο, να πάμε σε μια ΕΕ πολλών ταχυτήτων με σκληρό κα μαλακό ευρώ ή να έρθουν εξελίξεις που δεν έχουν προβλεφθεί και δεν είναι ορατές. Ο,τι όμως και να συμβεί δεν θα έχει καμία απολύτως σημασία για τη χώρα μας αν έχει ναυαγήσει και βρίσκεται κάτω από το πλοίο, στην αγριεμένη θάλασσα. Ο,τι και να γίνει με τους άλλους και το σύνολο, είναι επείγουσα εθνική ανάγκη να μην βρεθεί η χώρα μας απομονωμένη, αποδιοπομπαία και παρατημένη στο βαλκανικό περιθώριο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει ότι εφόσον πετύχει μια μεγάλη νίκη η άλλη πλευρά θα υποχωρήσει. Δεν μας λέει, όμως, τι θα κάνει και τι θα συμβεί αν η Α. Μέρκελ δεν ανοιγοκλείσει πρώτη τα βλέφαρα την ώρα που θα κοιτάζονται με τον Α.Τσίπρα. Οφείλει να το πει. Και αν η κοινωνία αποφασίσει ότι θέλει να το ρισκάρει, ότι θα αντέξει ακόμη και αν ο Ντράγκι κλείσει τη στρόφιγγα, τότε μια νίκη της Αριστεράς δεν θα είναι απλώς ιστορική θα είναι και έντιμη. Τότε, θα έχουμε επιλέξει αυτό που έρχεται και δεν θα την πάθουμε σαν τον Ελπήνορα.
Αν δεν θυμόμαστε την ιστορία του άτυχου ναύτη της Οδύσσειας, έχει ως εξής: Μετά το γλέντι στο νησί της Κίρκης αποκοιμήθηκε, μεθυσμένος, στη στέγη του ανακτόρου και το πρωί ξέχασε πού βρισκόταν, έπεσε κάτω και σκοτώθηκε. Οι άλλοι δεν το πρόσεξαν και απέπλευσαν.