Οσο ο χρόνος κυλάει τόσο περισσότερο ξεκαθαρίζει η ατζέντα που θα κυριαρχήσει στις επικείμενες ευρωπαϊκές εκλογές. Δείγματα έχουμε πάρει επαρκή απ’ όλες τις πλευρές. Μπορούμε από τώρα να περιγράψουμε σχηματικά αυτό που θα (μας) συμβεί στην προεκλογική περίοδο. Ο Α. Σαμαράς θα ανασύρει φυσικά το γνωστό δίλημμα περί κινδύνου εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη. Αυτό θα συμβεί βέβαια, εφόσον στις εκλογές κυριαρχήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα -σύμφωνα με τον πρωθυπουργό πάντα- μπορεί να τα κατάφερε δύο χρόνια πριν, αλλά ο κίνδυνος δεν έχει αποσοβηθεί οριστικά. Είναι υπαρκτός, θα υπερτονίσει. Και μάλλον σε κάθε ομιλία του θα πετάει και από μια φράση του Λαφαζάνη ή του Στρατούλη που ονειρεύονται επιστροφή στη δραχμή.

Αυτά σε οικονομικό επίπεδο και με στόχευση πάντα τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, από την πρωθυπουργική ατζέντα δεν μπορεί να απουσιάζουν διαφορετικού είδους στοχεύσεις, ικανές είτε για συγκράτηση είτε για επαναπατρισμό ψηφοφόρων. Με φιλο-θρησκευτικό, αλλά και με αντι-μεταναστευτικό περιεχόμενο. Ολα όσα πέτυχε η κυβέρνηση τα πέτυχε ως γνωστόν με τη «βοήθεια του Θεού», θα μας λέει συχνά-πυκνά ο Α. Σαμαράς. Προσέξτε το λίγο, ήδη το αναφέρει σε κάθε ομιλία του – αυτό σίγουρα θα πολλαπλασιαστεί. Θα ασπαστεί πολλούς μητροπολίτες και θα χαιρετήσει πολλούς ιερείς.

Οσο για τους μετανάστες, οι πρωθυπουργικές αναφορές θα μοιάζουν αρκετά με εκείνες του Δένδια, ο οποίος μόλις προχτές μίλησε για «τραγική ποιότητα μεταναστών που έρχονται στη χώρα μας»! Προφανώς ο Α. Σαμαράς θα προχωρήσει περισσότερο αυτή τη… σοφή σκέψη του υπουργού του και θα βαδίσει σε πιο σκληρά μονοπάτια.

Είναι σαφές πως τα θέματα αυτά (που παραπέμπουν σε θρησκευτικές πεποιθήσεις και εθνικά… ιδεώδη) ο πρωθυπουργός θα τα χρησιμοποιήσει προς συγκεκριμένο ακροατήριο. θα προσπαθήσει να ακουστούν από τα αυτιά εκείνων που επιμένουν ακροδεξιά. Αναφερόμαστε στους διόλου παραπλανημένους, αλλά απόλυτα συνειδητούς ψηφοφόρους της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, η οποία, παρ’ όσα είδαν το φως της δημοσιότητας για την ειδεχθή δράση της, εξακολουθεί να κερδίζει την τρίτη θέση στην πρόθεση ψήφου.

Από την άλλη πλευρά, ο Α. Τσίπρας θα επιχειρήσει να φέρει το παιχνίδι στο δικό του γήπεδο, στα θέματα δηλαδή στα οποία το κόμμα του έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα. Και φυσικά, με μόνιμες αναφορές στα μνημόνια και τα νούμερα της φτώχειας και ανέχειας, τα οποία έχουν θεριέψει και τα οποία υποτίθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τιθασεύσει. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει κάθε λόγο να επιχειρήσει να μετατρέψει τις ευρωπαϊκές εκλογές σε ένα ισχυρό τεστ για τις εθνικές εκλογές. Αν τα καταφέρει, θα μπορεί πιο εύκολα να εντείνει το αίτημά του για πρόωρες εκλογές, αφού θα επικαλείται το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Ετσι συμβαίνει πάντα.

Με δεδομένο ότι τα δύο αυτά κόμματα και οι δύο αυτοί πολιτικοί αρχηγοί θα γράφουν την καθημερινή προεκλογική ατζέντα (τα υπόλοιπα κόμματα απλά θα προσπαθούν να έχουν κάποιες καλές επιδόσεις στις κάλπες), ας περιοριστούμε σ’ αυτούς. Και ας αναρωτηθούμε αν αυτό χρειάζεται η χώρα σήμερα. Από τη μια πλευρά έναν παλαιού τύπου συντηρητικό κομματάρχη που κάνει τα πάντα για να αλιεύσει ψήφους και να παραμείνει στην εξουσία όσο περισσότερο χρόνο γίνεται. Και από την άλλη, έναν καταγγελτικό πολιτικό αρχηγό που εμφανίζεται ως η εναλλακτική λύση στη διαχείριση της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης, αλλά χωρίς να έχει δημιουργήσει ένα ρεύμα στην κοινωνία ικανό για ανατροπές (όπως δείχνουν όλες ανεξαιρέτως οι δημοσκοπήσεις) και που απλά το κόμμα του προηγείται ελαφρά του άλλου.

Εχω την αίσθηση ότι δεν αναζητά αυτό η ελληνική κοινωνία. Δεν ψάχνει λύσεις με όρους των περασμένων χρόνων. Ενα κομμάτι της, αυτό που περιφέρεται γύρω από τα προαναφερόμενα κόμματα, ναι, αρκείται στις συνταγές του παρελθόντος ελπίζοντας να επαναληφθεί η ίδια ιστορία. Ενα συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι ωστόσο (και αυτό το επιβεβαιώνουν όλες ανεξαιρέτως οι μετρήσεις) μάλλον δεν ικανοποιείται με κάτι τέτοιο. Εικάζω ότι θα προτιμούσε ολοκληρωμένα σχέδια εξόδου από την κρίση, συγκεκριμένες εναλλακτικές προτάσεις που θα απαντούν στα μνημόνια και πειστικές απαντήσεις στα αδιέξοδα. Και μια δεύτερη εικασία λέει πως, αν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά υπήρχαν σε κάποιο κόμμα (εξουσίας ή άλλο), τότε η κοινωνία θα είχε στραφεί σ’ αυτό…