protagon.gr

Κάποτε, στην (όχι και τόσο μακρινή) δεκαετία του ’80 οι κήρυκες του σκοταδισμού και της οπισθοδρόμησης (δι)έβλεπαν καταστροφή της οικογένειας, επειδή οι Ελληνες θα μπορούσαν, αν ήθελαν, να παντρεύονται και με πολιτικό γάμο. Ενας Μητροπολίτης, μακαρίτης πια, διεκήρυττε ότι όσοι θα τον επιλέγουν θα διαπράττουν «πορνείαν ηθικώς κολαζομένην»! Κι ένας πολιτικός αρχηγός -κι αυτός έχει αποδημήσει- κραύγαζε στη Βουλή ότι θα διαλύονταν τα ιερά και τα όσια της ελληνικής οικογένειας. Αυτός ο γάμος καθιερώθηκε, εκατομμύρια Ελληνες παντρεύτηκαν στα Δημαρχεία, αλλά ούτε οι Εκκλησίες γκρεμίστηκαν ούτε οι οικογένειες διαλύθηκαν.

Δυο δεκαετίες αργότερα ο «κίνδυνος» προερχόταν από κάποιους… αντίχριστους, που ήθελαν να κάνουν ένα -μικρό αλλά αυτονόητο- βήμα εκσυγχρονισμού του κράτους, αφαιρώντας το θρήσκευμα από τις αστυνομικές ταυτότητες. Ο ίδιος ιερωμένος, από την ανώτατη θέση της Ιεραρχίας, πρόβλεπε άλλα δεινά. Και αφόριζε τους «προοδευτικάριους» και τους «θιασώτες της Ευρώπης», απειλώντας ότι «θα ξεραθεί όποιο χέρι αγγίξει την Εκκλησία»! Και κάποιοι άλλοι πολιτικοί έτρεχαν πίσω από τα ράσα του (εδώ). Ευτυχώς, οι τότε κεφαλές της Πολιτείας (Κωστής Στεφανόπουλος, Πρόεδρος της Δημοκρατίας και Κώστας Σημίτης, Πρωθυπουργός) δεν φοβήθηκαν μήπως τους… ξεράνει το χέρι ο αμετροεπής Αρχιεπίσκοπος και όλα πήραν τον δρόμο τους. Εκτοτε εκατομμύρια ταυτότητες εκδόθηκαν χωρίς το θρήσκευμα και όλα είναι στη θέση τους. Κανένα χέρι δεν ξεράθηκε.

Γιατί τα υπενθυμίζουμε αυτά; Διότι σήμερα πάει να γίνει ακόμα ένα βήμα εξορθολογισμού των σχέσεων Κράτους και Εκκλησίας και οι (αναμενόμενοι) κινδυνολόγοι είναι πάντα παρόντες. Μάλιστα, ένας εξ αυτών, με ωμό και τσεκουράτο λόγο, πρόβλεψε ότι, αν το κράτος γίνει θρησκευτικά ουδέτερο και δεν υπάρχουν εικόνες στα δημόσια κτίρια, θα καταργηθούν οι… φάτνες των Χριστουγέννων (εδώ). Εννοείται ότι αυτός ο πολιτικός είναι βέρος φιλελεύθερος!

Αυτή είναι μια γκρίζα όψη της σημερινής Ελλάδας. Oχι η μόνη. Υπάρχουν και χειρότερες, πιο μαύρες. Oπως αυτή μιας ομάδας μαθητών, που αποκόπηκαν από την παρέλαση των συμμαθητών τους για να φωνάξουν ανόητα εθνικιστικά συνθήματα δίκην ΛΟΚατζήδων (εδώ). Προφανώς τα παιδιά αυτά «διδάσκονται» από κάποιους καλοθελητές-κατηχητές ότι, εκτός από την Μακεδονία, (και) «η Κύπρος είναι ελληνική». Διότι οι δάσκαλοί τους θα τους έλεγαν ότι η Κύπρος δεν είναι ελληνική, είναι ανεξάρτητο κράτος, μέλος του ΟΗΕ.

Σε μια άλλη «επικράτεια» γονείς θέλουν να διώξουν τα παιδιά προσφύγων από τα σχολεία (εδώ) και δημόσιοι υπάλληλοι τα κατεβάζουν από το λεωφορείο που οδηγούν (εδώ). Οπως παλιά που κάποιοι δεν ήθελαν τα παιδιά των τσιγγάνων και των γύφτων.

Αυτή είναι, λοιπόν, η Ελλάδα; Θα ήταν υπερβολή η καταφατική απάντηση. Και θα αδικούσε την άλλη Ελλάδα. Την Ελλάδα που:

-Δεν θέλει ρασοφόροι να κάνουν πολιτική, ούτε πολιτικοί να τρέχουν πίσω από τα ράσα για ψήφους.

-Δεν θέλει να την εκπροσωπούν πατριδοκάπηλοι και άρρωστοι (δήθεν) πατριώτες, που σκοτώνονται για λάθος λόγους («να πάρουμε τη Βόρειο Ηπειρο»), όπως κάποιοι που παλιότερα κραύγαζαν «να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά».

-Δεν θέλει να την εκφράζουν μισαλλόδοξοι, φοβικοί και ρατσιστές γονείς, που ενσταλάζουν στις ψυχές των παιδιών τους το φόβο και το μίσος για παιδιά άλλων, που τα θεωρούν «παιδιά ενός κατώτερου Θεού».

Ομως, δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια. Η Ελλάδα του εθνικισμού, του φόβου, της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού είναι εδώ. Υπήρχε πάντα κι ας καυχώνται κάποιοι πονηροί ότι, δήθεν, «οι Ελληνες δεν είναι ρατσιστές». Υπήρχε, αλλά εσχάτως αυτή η άλλη -απεχθής- Ελλάδα δεν χάνει ευκαιρία να δηλώσει, συχνά πομπωδώς, «παρούσα».

Οσοι δεν θέλουν τα παιδιά τους να ζήσουν σε μια τέτοια «νέα» Ελλάδα δεν έχουν παρά να κάνουν το αυτονόητο: να την πολεμήσουν.