Κατά τη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας η Διεθνής Αμνηστία ήταν ιδιαίτερα δραστήρια υπέρ των πολιτικών κρατουμένων, έκανε μεγάλη καμπάνια για την απελευθέρωσή τους. Απετελείτο (και αποτελείται) από ανθρώπους οργανωμένους εθελοντικά να βοηθήσουν στην Ελλάδα τότε, σε όλο τον κόσμο τότε και τώρα.
Οι Γιατροί χωρίς Σύνορα, οι Γιατροί του Κόσμου σπεύδουν σε όλες τις μεριές του κόσμου και ιδίως στην Αφρική -σε περιοχές όπου οι υπηρεσίες υγείας είναι ιδιαίτερα υποβαθμισμένες- για να προσφέρουν με τις γνώσεις τους και τις ικανότητές τους.
Στην περιοχή της Αθήνας ξέρουμε ότι δραστηριοποιούνται αρκετές οργανώσεις. Η Πράξις, μέσα σ? όλα, παρέχει και διαμερίσματα σε πρόσφυγες, η Action Aid λειτουργεί, μεταξύ άλλων, κέντρο υποστήριξης ευάλωτων ομάδων, ο Σύλλογος Μερίμνης Ανηλίκων και Νέων συγκεντρώνει συμπολίτες μας που νοιάζονται και βοηθούν απροστάτευτα παιδιά. Και υπάρχουν ακόμα πολλές, δεκάδες, τέτοιες οργανώσεις που συγκεντρώνουν εθελοντές – ανθρώπους που νοιάζονται και δραστηριοποιούνται για τους συνανθρώπους μας.
Όλες αυτές οι οργανώσεις είναι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ). Τις ξέρουμε, τις ευγνωμονούμε. Καλύπτουν κενά της ελλείπουσας κρατικής πολιτικής αλληλεγγύης.
Πρόπερσι είχα γνωρίσει την κόρη μιας φίλης. Νεαρή με υψηλό αίσθημα ανθρωπισμού. Είχε περάσει τον χειμώνα στη Λέσβο, βοηθώντας πρόσφυγες και μετανάστες, δηλαδή συνανθρώπους μας. Η μικρή, άγνωστη, οργάνωσή της ίσα-ίσα της παρείχε ένα κρεβάτι να γέρνει το βράδυ και λίγο φαγητό. Για τα υπόλοιπα που χρειαζόταν στη λιτή ζωή της συμπλήρωνε μόνη της από αυτά που είχε μαζέψει δουλεύοντας στην Αθήνα τα προηγούμενα χρόνια. Όχι δεν κέρδιζε, ξόδευε στη Λέσβο. Κέρδιζε όμως σαν άνθρωπος, ταγμένη σε αυτό που πίστευε ως καθήκον της. Να βοηθάει συνανθρώπους της.
Οι ΜΚΟ συχνά έχουν χορηγούς, δέχονται χρήματα από άτομα ή από το κράτος ή ακόμα και από υπερεθνικούς οργανισμούς όπως τον ΟΗΕ ή την ΕΕ, για να μπορέσουν να επιτελέσουν τον σκοπό τους, για να καλύψουν τα έξοδά τους. Δεν κερδοσκοπούν, τα μέλη τους δεν πλουτίζουν -θα είχαν μάλλον μεγαλύτερες απολαβές αν μετείχαν στην αγορά εργασίας.
Αυτές είναι οι ΜΚΟ. Γι? αυτό νομίζω ότι είναι όχι μόνον άδικο αλλά και απαράδεκτο να δέχονται επιθέσεις είτε από συμπολίτες μας είτε από πολιτικούς όπως είχε αρχίσει να γίνεται πριν λίγο καιρό (προ κορωνοιού), αλλά ξανάρχισε πρόσφατα. Επιθέσεις συχνά διανθισμένες με θεωρίες συνωμοσίας βολικές για να παραμερίσουν τις όποιες ενοχές αυτών που τους ακούνε.
Το ότι κάποιος, κάπου, ή έστω κάποια δήθεν ΜΚΟ εκμεταλλεύεται καταστάσεις μπορεί να συμβαίνει. Δεν είναι περίεργο, μέσα στο πλήθος των ανθρώπων που αγωνίζονται για τους συνανθρώπους τους να έχουν παρεισφρήσει και κάποιοι εκμεταλλευτές ή απατεώνες. Εδώ έχουν βρεθεί παπάδες που κακομεταχειρίζονται σεξουαλικά ανήλικα. Αυτό όμως δεν χαρακτηρίζει την εκκλησία. Έτσι και με τις ΜΚΟ. Αν υπάρχουν κάποια άτομα ή κάποια οργάνωση που εκμεταλλεύεται καταστάσεις, ας καταγγελθεί. Και πρόσφατα φαίνεται να υπήρξαν και άλλου είδους περιπτώσεις, άτομα που αδιαφορούν για τους νόμους, την εθνική κυριαρχία, προκειμένου να εξυπηρετήσουν ή να σώσουν ανθρώπους. Αν παρανόμησαν θα το κρίνει η δικαιοσύνη, και αν είναι ένοχοι καλώς να καταδικασθούν. Όχι όμως να λασπώνονται συλλήβδην οι ΜΚΟ γιατί κάποιους βολεύει πολιτικά.
Και, τέλος, ας ξεκαθαριστεί ότι το να νοιάζεται κανείς για τους συνανθρώπους του που χρειάζονται βοήθεια δεν σημαίνει ότι δεν νοιάζεται για τα σύνορα της πατρίδας του. Έτερον εκάτερον.
* Ο Σπύρος Καβουνίδης είναι δρ. Πολιτικός Μηχανικός. Δεν δραστηριοποιείται σε καμμία ΜΚΟ
Πηγή: www.tanea.gr