Η κυβέρνηση και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ συγκροτεί σταδιακά ένα τύπο κρατισμού κάτω από το επιφαινόμενο «φιλελευθερισμό» των «ευρωπαϊκών» μεταρρυθμίσεων που ειρήσθω εν παρόδω επιβλήθηκαν και ουδέποτε υπηρετήθηκαν ιδεολογικά και πολιτικά. Απλώς αποτέλεσαν το άλλοθι του κρατιστικού ελέγχου της πολιτικής (πράξεις νομοθετικού περιεχομένου), της κοινωνίας (φίμωση της ενημέρωσης περιορισμός και εκβίαση των ΜΜΕ) και της οικονομίας (όπου με το συνέργεια των τραπεζών επιλέγουν ποια επιχείρηση θα επιβιώσει και ποια θα πουληθεί ή θα πτωχεύσει).

Η αδιαφάνεια και ο ρητορικός «ριζοσπαστικός»  εθνικολαϊκιστικός εκτροχιασμός κυριαρχούν  παρασύροντας στη δίνη της ακραίας μεγαλοστομίας τον καθημερινό διάλογο των πολιτών που στρατεύονται στις συνιστώσες του. Επιπλέον, η αναλγησία και ο κυνισμός του κυβερνητικού λόγου που εδράζεται σε μια άνευ προηγουμένου αναδιανομή εισοδημάτων από τους φτωχούς στους πλούσιους και τους νεότερους στους γεροντότερους, αυτή η αιθεροβατούσα αδιαφορία και για τις μικροοικονομικές ολέθριες  συνέπειες  των πεπραγμένων τους, συντείνει στη διαμόρφωση μια κοινωνικής πόλωσης και απαξίας της πολιτικής που θεριεύει τα άκρα του πολίτικού φάσματος. Ο εμφύλιος προδιαγράφεται.

Σε αυτή την προοπτική Ο ΣΥΡΙΖΑ στελεχώνει τη δημόσια διοίκηση, τη δικαιοσύνη και το στρατό αναλόγως. Από την άλλη το παρακράτος της ακροδεξιάς προβαίνει στις δικές του ενέργειες και προετοιμασίες που μετά την φυλάκισή της ηγεσίας της ΧΑ, έχουν περιοριστεί σε θεσμική διείσδυση στο κράτος και τους μηχανισμούς του, μετατρέποντας τη βία και την εκδήλωση της σε οραματικό στάδιο κατάλυσης της δημοκρατίας των «ανήθικων» πολιτικών όσο και της καταστολής τη προσφυγικής μεταναστευτικής επιδρομής. Εξάλλου, η κυβέρνηση ουδέποτε χειρίστηκε το προσφυγικό-μεταναστευτικό ως εθνικό πρόβλημα αρκούμενη σε «ανθρωπιστικές» κραυγές και στην αναμονή σχετικών αποφάσεων των Βρυξελών και της Άγκυρας – οποία ανεύθυνη αδράνεια. Και ο κεντρώος χώρος, η ενότητα των ευρωπαϊστών πολιτών και πολιτικών, παρακολουθεί συμπλέων μετά διαφορών. Ωστόσο, αμήχανος έναντι των εξελίξεων και  διαμαρτυρόμενος σε μια ελλειμματική δημοκρατία ειδικών συμφερόντων και διευθετήσεων νεών και παλιών κέντρων εξουσίας με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, χωρίς προοπτικές, σε πλήρη διεθνή απομόνωσή και με διαλυμένους τους παραγωγικούς πόρους και τις υποδομές.

Σε αυτό το πλαίσιο ποιος νοήμων δημοκράτης μπορεί να συνεργαστεί με μια τέτοια κυβέρνηση και τα στελέχη της χωρίς να προδικάζει την αποτυχία της πρόσκρουσης του με το ιδεοληπτικό, ημιμαθές και ανίκανο συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ ή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Κυβερνήσεις συνεργίας και οικουμενικές θα αποτελούν θνησιγενή γεννήματα μιας κακιάς στιγμής του χρόνου χωρίς μέλλον και με ελάχιστη σχέση με την ιστορία του τόπου και την ενδοσκόπηση σε αυτήν

Ο ΣΥΡΙζΑ μετατρέπεται σε γεννήτορα εκτροπής. Στην τρέχουσα συγκυρία και με τη δική του κυριαρχούσα πολιτική, η μόνη δημοκρατική συνεισφορά του είναι να παραδώσει την κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση (με εκλογές με την πρώτη ευκαιρία), να αναμένει από την είσπραξη της φθοράς της όποιας συνεπούς κοινωνικά δίκαιης και ρεαλιστικής ευρωπαϊκής κυβέρνησης του τόπου– με δεδομένη τη δική του φθορά και απορρύθμιση – ώστε να αποτρέψει την μετακίνηση των αγανακτισμένων που εξέθρεψε, στην Χρυσή Αυγή, Μόνον έτσι είναι δυνατή η αποτροπή της ενδυνάμωσης του νεοναζιστικού μορφώματος σε δεύτερο ή και πρώτο κόμμα και η εντέλει καθεστωτική αλλαγή και η εμφύλια σύγκρουση.

Αυτά τα ιδίοις αναλώμασιν (εκ του αναλώνω=ταράττω), επιφέροντα πολιτική ανωμαλία και εξέγερση που προετοιμάζει έναν νέο εμφύλιο και τον οποίο οι ευρωπαίοι εταίροι μας θα παρατηρούν απλώς από τους τηλεοπτικούς τους δέκτες σε επεισόδια περί ενός κατακρημνυζόμενου έθνους-κράτους, και ενώ εμείς, οι απλοί πολίτες θα διάγουμε τη βία, τη φτώχεια και τα λάθη μας.

Αλλά… ότι μας βρει θα το περάσουμε…. Στα χνάρια της μοίρας του έθνους