Όπως λέγαμε και τις προάλλες, οι δημοσκοπήσεις είναι σαν τον εμπειρικό μετεωρολόγο. Τα προβλέπουν όλα: ή θα βρέξει ή θα χιονίσει ή καλό καιρό θα κάνει.
Μέχρι στιγμής έχουν προβλέψει ότι στις επόμενες εκλογές:
1. Θα έχουμε ντέρμπι μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ (ή με ανάποδη σειρά). Και με τρίτο κόμμα τους Κασιδιάρηδες κυβέρνηση δύσκολα σχηματίζεται.
2. Θα έχουμε νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά χωρίς αυτοδυναμία. Οπότε και πάλι θα ψάχνουμε κυβέρνηση (πόσοι «σύμμαχοι» θα μπουν στη Βουλή κ.α).
3.Θα έχουμε αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε όλα τελειώνουν. Επιστρέφουμε στις παλιές καλές (;) μέρες των μονοκομματικών κυβερνήσεων. Το σενάριο αυτό το καλοβλέπουν (και το προβλέπουν) κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις επίσημες διακηρύξεις υπέρ των συνεργασιών. Εδώ που τα λέμε, αν πρόκειται να τρέχουν να συγκυβερνήσουν με Καμένους, χίλιες φορές προτιμότερο να είναι μόνοι τους. Τουλάχιστον έτσι θα ξέρουν τι θέλουν και δεν θα εξαρτώνται από τις ορέξεις ψεκασμένων.
Εδώ τελειώνουν οι προβλέψεις; Αμ δε! Τώρα έρχεται στο προσκήνιο (ορθότερα: προωθείται) μια τρίτη εκδοχή. Κι αυτή μέσω δημοσκοπικών ευρημάτων (δείτε εδώ) και ως επιθυμία μιας μεγάλης πλειοψηφίας ψηφοφόρων.
Η, προβαλλόμενη ως επιθυμητή, συνεργασία Δεξιάς και Αριστεράς είναι, ασφαλώς, μια εξεζητημένη εκδοχή. Αλλά δεν είναι ούτε πρωτόγνωρη ούτε απίθανη.
Πρώτον, σε εποχές που δεν «σήκωναν» τέτοιες συνεργασίες (1989) συνεργάστηκαν η τότε Δεξιά (η ΝΔ του Μητσοτάκη) και η τότε Αριστερά (ο ενιαίος Συνασπισμός των Φλωράκη και Κύρκου). Εφόσον υπάρχει προηγούμενο, υπάρχει και επόμενο. Πολιτικά σήμερα είναι πιο εύκολη μια τέτοια συνεργασία: η χώρα αντιμετωπίζει οικονομική κρίση εθνικών διαστάσεων, η πόλωση είναι, παρά τα επιφαινόμενα, πολύ μικρότερη από το 1989 κα.
Δεύτερον, οι πιθανότητες επαλήθευσης ενός τέτοιου σεναρίου θα μετρηθούν στις ευρωεκλογές (αν δεν έχουμε μαζί και εθνικές εκλογές). Εκεί θα φανεί αν το εκλογικό σώμα επιμένει στις επιλογές του 2012: των πολλών κομμάτων και των συμμαχικών κυβερνήσεων. Ή αν αρχίζει να επιστρέφει στη λογική των τεσσάρων προηγούμενων δεκαετιών, δηλαδή στην αυτοδυναμία.
Οι προβλέποντες (και επιθυμούντες) την πρώτη λύση θεωρούν «απίθανη» την άλλη. Και το αντίστροφο. Όμως, τίποτα πλέον δεν είναι απίθανο. Βεβαιότητες του τύπου «αυτά δεν γίνονται» έχουν ανατραπεί στην πράξη: το 2012 έγινε μια απρόσμενη και αλλόκοτη συνεργασία.
Μια πιο απρόσμενη αύριο δεν θα φανεί πλέον καθόλου αλλόκοτη. Αυτό είναι βέβαιο. Δεν είναι, όμως, καθόλου βέβαιο ότι θα είναι και αποδοτική.