athensvoice.gr

Να ψηφίζεις Ποτάμι στις Ευρωεκλογές του 2014 ήταν αδικαιολόγητα τρέντι, η βέσπα του Θεοδωράκη, οι μιμήσεις του Μητσικώστα, οι χίπστερ νεολαίοι, το σύνθημα πολιτική χωρίς πολιτικούς, η πολιτική αλλιώς, απέναντι στα τηγανισμένα μυαλά των άλλων κομμάτων. Το μέλλον ήταν ανοικτός ορίζοντας.

Για να κρίνεις αν ένα κόμμα πήγε καλά ή πέρασε αλλά δεν ακούμπησε, θα πρέπει να εξετάσεις ποια ήταν η συμβολή του με την παρουσία του στην πολιτική, αλλά και να εξετάσεις την απουσία του. Σκέψου, αν στις εκλογές του 2015 δεν υπήρχε το Ποτάμι. Πόσο διαφορετική θα ήταν η πολιτική χωρίς αυτό; Πιθανότατα οι ψηφοφόροι του θα είχαν μοιραστεί μεταξύ αποχής και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και λιγότερο ΣΥΡΙΖΑ. Και στις έδρες η κυβέρνηση θα είχε 3-4 παραπάνω, και αντίστοιχα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και ίσως κάποιο άλλο μικρότερο κόμμα λόγω της κατανομής.

Το αποτέλεσμα. Χωρίς το Ποτάμι στην Βουλή δεν θα είχε περάσει κανένα κοινωνικό νομοσχέδιο. Κανένα. Για το σύμφωνο συμβίωσης, για την αναδοχή των ορφανών παιδιών, για τις διεμφυλικές ταυτότητες, για την ιθαγένεια στους μετανάστες 2ης γενιάς, για τις προστατευόμενες περιοχές natura, για την ίδρυση μουσουλμανικού τεμένους, για την καύση των νεκρών, για την χορήγηση και την επιτάχυνση των διαδικασιών χορήγησης ασύλου σε μετανάστες και πρόσφυγες, η τροπολογία που καθορίζει τη σύνθεση της Διοικούσας Επιτροπής του Ιδρύματος Τήνου επιστρέφοντας την πλειοψηφία στον Δήμο και τους πολίτες, για την ίση μεταχείριση προσώπων χωρίς διακρίσεις κυρίως στο χώρο της εργασίας, για την φαρμακευτική κάνναβη και άλλα πολλά.

Στα προαναφερθέντα νομοσχέδια τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης αρνήθηκαν να τα υπερψηφίσουν βρίσκοντας δικαιολογία ότι δεν τα ψήφισαν οι ΑΝΕΛ, βάζοντας το μικροκομματικό συμφέρον πάνω από το όφελος των πολιτών και της κοινωνίας. Αν στην Βουλή για παράδειγμα δεν υπήρχε η ΔΗΣΥ, ή η ένωση κεντρώων, ή το ΚΚΕ, καμία αλλαγή δεν θα υπήρχε στα αποτελέσματα των ψηφοφοριών. Το Ποτάμι υπήρξε καταλύτης με βελτιωτικές προοδευτικότερες θέσεις και τροπολογίες (που αρνήθηκε η κυβέρνηση) για να περάσουν τα ανωτέρω νομοσχέδια, έστω και λειψά λόγω της συντηρητικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.

Στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 δεν ψήφισα Ποτάμι, ήμουν ένας από αυτούς που απογοητεύτηκε από το αυτοκαταστροφικό άνοιγμα σε όλους εκείνους τους πολιτικούς παλαιάς κοπής, και τους Τατσόπουλους, Θεοχάρηδες, Φωτήλες που είδαν φως και μπήκαν, να εξασφαλίσουν μια καρέκλα στην Βουλή, και το Ποτάμι τους είχε δεχτεί πανηγυρικά! Μέχρι που στις προγραμματικές δηλώσεις και ενώ οι μισοί Έλληνες πανηγύριζαν για την «επανάστα» και οι άλλοι μισοί μιλούσαν για το επικίνδυνο της «κομμουνιστικής διακυβέρνησης», διάβασα αυτήν την ομιλία που ζητούσε ντόμπρα «να υπάρξει συμφωνία με τους εταίρους μας. Θα το λένε πρόγραμμα, θα το λένε συμφωνία-γέφυρα, ας το λένε και Ρόζα Λούξεμπουργκ. Εμείς θα το στηρίξουμε αν διασφαλίζει το ευρωπαϊκό μας μέλλον». Η μοναδική φωνή λογικής στην Βουλή του θεατρικού παραλόγου. Η οποία επιβεβαιώθηκε πλήρως μετά το ανόητο δημοψήφισμα, όταν όλα τα κόμματα συντάχθηκαν καθυστερημένα στην εθνική γραμμή μιας δίκαιης συμφωνίας με τους εταίρους. Τότε που οι μπουτούδες χόρευαν στο σύνταγμα και οι νοικοκυραίοι έβγαζαν ό,τι χρήμα είχαν στο εξωτερικό και τα κόμματα πέταγαν χαρταετό, το Ποτάμι από τότε ζητούσε άμεσα μια δίκαιη συμφωνία για την Ελλάδα στην Ευρώπη.

Και κάπως έτσι το Ποτάμι από τρέντι έγινε κόμμα. Με λάθη και παραλείψεις, αλλά με πολιτική. Και ανεξάρτητα από τα τεράστια εσωκομματικά λάθη του και την αναφυλαξία των βουλευτών του το Ποτάμι έμεινε πιστό στις θέσεις του και στο πρόγραμμά του βάζοντας το συμφέρον της χώρας και των πολιτών πάνω από το στενό κομματικό του συμφέρον. Όπως και τώρα με το Μακεδονικό. Και ας δέχεται λάσπη ότι κάνει τα ρεπό του Καμμένου. Δεν κάνει κανένα ρεπό του Καμμένου, μένει πιστό στις θέσεις του και κάνει τα «ρεπό» του Καμμένου, του Μητσοτάκη, της Γεννηματά, του Τσίπρα. Κάνει τα «ρεπό» των πολιτικών και των κομμάτων που θα έπρεπε να είναι εκεί να μάχονται για τους πολίτες πιστοί τις προγραμματικές θέσεις του στο πλευρό των πολιτών και των κοινωνικών ομάδων, αλλά αυτοί κρύβονται πίσω από μικροκομματικά παιχνίδια μετρώντας ψηφαλάκια. Τα κόμματα που αρνήθηκαν κυριαρχικά δικαιώματα σε πολίτες, αλλά υπερψήφισαν από κοινού χέρι χέρι με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τις τροπολογίες για τα δάνεια των κομμάτων, το ψαλίδισμα της Διαύγειας, την απαλλαγή από ΕΝΦΙΑ στην εκκλησιαστική περιουσία, τα μπιχλιμπίδια στους συνταξιούχους, τον Παυλόπουλο για πρόεδρο της Δημοκρατίας κλπ.

Οι πολιτικοί και τα κόμματα πρέπει να είναι χρήσιμοι για τους πολίτες και την χώρα. Να αγωνίζονται να αλλάξουν ό,τι πρέπει να αλλάξει, να μας ξεκολλήσουν από την ακινησία. Να δείχνουν τον δρόμο και την πορεία στους πολίτες, όχι να ακολουθούν το πλήθος. Η πολιτική δεν γίνεται με βάση τις δημοσκοπήσεις, αλλά με βάση τις θέσεις τα προγράμματα και την αγωνία τους για το καλύτερο αποτέλεσμα.

Σε έναν διχασμένο πολιτικό κόσμο που οι διαχωρισμοί γίνονται μεταξύ μανίας και τιμωρίας των μεν για τους δε, χρειαζόμαστε περισσότερες ψύχραιμες φωνές, στηρίγματα της λογικής να μπουν ανάμεσα και να φέρουν την ευθύνη. Χρειαζόμαστε περισσότερους πολίτες σαν τον κύριο με το λευκό πουκάμισο στο λιντσάρισμα του Ζακ Κ. στην Ομόνοια, χρειαζόμαστε περισσότερα κόμματα σαν το Ποτάμι να μπαίνουν ανάμεσα και να ζητούν ψυχραιμία και να επιλέγουν την επίλυση όχι την ωμή σύγκρουση.

Τώρα είναι η σειρά μας, η σειρά των πολιτών να αποδείξουμε ότι επιβραβεύουμε την πολιτική, και όχι τους επαγγελματίες πολιτικούς, επιβραβεύουμε αυτούς που επιμένουν στην αλήθεια, και όχι στα πολιτικά ψέματα. Να ακούσουμε τους πολίτες που θέλουν η πολιτική να έχει γνώμονα τους ίδιους τους πολίτες, και να διαμορφώνεται από τους πολίτες. Πάρε την σκυτάλη. Είναι η σειρά σου. Και το ίδιο πρέπει να αγωνιστούμε να γίνει σε όλα τα κόμματα. Μόνο έτσι το μέλλον θα είναι ανοικτός ορίζοντας.