Ποιο είναι το κριτήριο με το οποίο πρέπει να αξιολογείται η ΟΛΜΕ και η κάθε συνδικαλιστική ηγεσία; Αυτονόητα, η αποτελεσματική υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων του κλάδου, εφ’ όσον αυτά δεν συγκρούονται με το συμφέρον της κοινωνίας. Και συμφέρον της κοινωνίας που πληρώνει τον κλάδο, είναι η παραγωγή υψηλής ποιότητας έργου.
Είναι προφανές πως δεν ταιριάζει με τα αυτονόητα η άρνηση της ΟΛΜΕ σε οποιαδήποτε αξιολόγηση διδασκόντων και σχολείου. Αν δεχτούμε να στοιχηθούμε σ’ αυτή τη λογική, γιατί να μην πούμε κι εμείς, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ !!!
Οι υλικοτεχνικές υποδομές έχουν προβλήματα, το σύστημα διδασκαλίας είναι αναχρονιστικό και ανεπαρκές, το χαρτζιλίκι του μαθητή έχει μειωθεί δραματικά και εν κατακλείδι, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στους αξιολογητές. Όλοι – γερά – σαν μια – γροθιά, για να μην υποστούν το μαρτύριο της αξιολόγησης οι αναξιοπαθούντες μαθητές. Καλό είναι να ξεκινάνε με ένα άριστα 10 στο δημοτικό και να ολοκληρώνουν με ένα 19 (ούτε 20 δεν ζητάμε) στο γυμνάσιο και το λύκειο. Και οπωσδήποτε να περνάνε όλοι στα ΤΕΙ και ΑΕΙ χωρίς… διακρίσεις.
Και παρακαλώ μην αμφισβητήσει κανένας την εγκυρότητα των συλλογισμών με την δικαιολογία πως είναι μπαρούφες ανηλίκων. Πρόκειται για αντιγραφή των έγκυρων επιχειρημάτων της ΟΛΜΕ. Όταν ολόκληροι καθηγητάδες συνδικαλιστές, αρνούνται να ελέγχονται για την ποιότητα της δουλειάς τους από τους φορολογούμενους που τους πληρώνουν, ποιος θα τα βάλει με τους μαθητές, που επιπλέον έχουν το επιχείρημα ότι τους αξιολογούν αναξιολόγητοι δάσκαλοι;
Έχουμε παραφρονήσει; Είναι φανερό.
Να διευκρινίσουμε μόνο πως δεν συμφωνούν και όλοι οι διδάσκοντες, επειδή συμφωνούν όλοι οι συνδικαλιστές. Αλλά δεν μπορούν και να εκφραστούν, γιατί δεν υπάρχει συνδικαλιστική παράταξη που να έχει άλλη άποψη. Διότι παρόλο που οι πολιτικές αποχρώσεις των συνδικαλιστικών παρατάξεων έχουν ένα ευρύ φάσμα ταξικής αναφοράς, όταν πρόκειται για τα εθνικά τους προνόμια, με κορυφαίο εκείνο της λούφας, ομοφωνούν και συμμαχούν διαταξικά. Πρόκειται για ένα αρραγές εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο κοπάνας, όπως θα έλεγαν και οι μαθητές.
Μήπως άραγε θα μπορούσαν οι αξιότιμοι συνδικαλιστάδες να απαντήσουν στο ερώτημα, γιατί το σχολείο είναι επισήμως παραπαιδεία, ενώ την όση απαραίτητη παιδεία την αγοράζουμε στα φροντιστήρια;
Να φταίει άραγε ο καπιταλισμός, επειδή ως πολιτικό σύστημα ευδοκιμεί μοναδικά στην Ελλάδα; Μήπως οι υλικοτεχνικές υποδομές, τα σεμινάρια και οι μισθοί, τα οποία όλα αυτά στην Βουλγαρία και στην Αλβανία βρίσκονται σε ζηλευτό επίπεδο, αλλά δεν έχουν αντίστοιχη λέξη με την δική μας: «φροντιστήριο»; Τι άλλο;
Φτάνει πια η κολοκυθιά. Την παίξαμε μικροί. Είναι κρίμα να την παίζουν μεγάλοι άνθρωποι μες στα μούτρα μας.
Σε κανέναν τομέα παραγωγής, καμιά ομάδα εργασίας δεν πρόκειται να αποδώσει, αν δεν ελέγχεται και δεν αξιολογείται η δουλειά της. Η υπόθεση πως το φιλότιμο εκάστου μπορεί να συνεισφέρει στο σύνολο χωρίς κανόνες επαλήθευσης, δεν ευδοκίμησε σε καμιά οργανωμένη κοινωνία και οσονούπω μετατράπηκε σε ομαδική υπεράσπιση του ατομικού συμφέροντος.
Και σαν τι περιμέναμε να πει η ΟΛΜΕ για το θέμα της βάσης του δέκα, ως προϋπόθεση εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ; Χωρίς καμιά έκπληξη, η ΟΛΜΕ είπε τα αναμενόμενα. Αφού στα σχολεία παράγουμε κάμποσα τούβλα, τι να τα στέλνουμε τώρα σε ΙΕΚ να ξοδεύονται και οι γονείς τους… Ας πληρώσουν όλοι μαζί οι φορολογούμενοι τη φορτωτική, να τα ξεφορτώσουμε στα ΤΕΙ, για να μην χάσουν και τη δουλειά τους εκεί οι συνάδελφοι. Αυτά.
Για την ταμπακέρα κουβέντα. Σαν τι θα σπουδάσουν δηλαδή εκείνοι που απαντάνε ότι ο Κολοκοτρώνης πολέμησε με τους Γερμανούς στην Αλβανία, ο Καραϊσκάκης ήταν αρχαίος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, και ο άγνωστος Χ σε μια εξίσωση, είναι η ισοπαλία στο ΠΡΟΠΟ που δεν ξέρουμε αν θα μας κάτσει;
Δυστυχώς δεν τους απασχολεί τίποτα άλλο, πλην της κλαδικής διασφάλισης στο ανεξέλεγκτο δημόσιο άρμεγμα. Μας ψήνουν πως η υγεία υπάρχει για τους γιατρούς, η παιδεία για τους δασκάλους, η Βουλή για τους υπαλλήλους της… κ.ο.κ. Δηλαδή, ο λαός για τον βασιλιά του. Περί αυτοκριτικής για το κατάντημα του σχολείου, ούτε λέξη. Το θεωρούν δικαίωμά τους να παράγουν αγράμματους. Και φυσικά, επαναλαμβάνουμε, αυτά δεν αφορούν το σύνολο των διδασκόντων, πιστεύουμε ούτε καν της πλειοψηφίας. Αφορούν όμως την θεσμοποιημένη σύγχυση ανάμεσα στις συνδικαλιστικές ελευθερίες και στα προνόμια των συνδικαλιστών. Είμαστε στην αναμονή να ανοίξει κάποτε αυτός ο φάκελος. Διότι η διεύρυνση των συνδικαλιστικών ελευθεριών, προϋποθέτει την συρρίκνωση των άδικων προνομίων των συνδικαλιστών. Όσο για την χρήση των όρων, «μάχη» και «αγώνας», από τους ΟΛΜΕδες, έχει ήδη ξεφτιλίσει την έννοια των λέξεων. Εννοείται πως δεν παρέλειψαν να προαναγγείλουν μάχες και αγώνες για να γίνει αποδεκτό το βαθμολογημένο κάτω από τη βάση προϊόν που παράγουν. Συγχαρητήρια. Ας προτείνουμε κι εμείς, ως αναβαθμισμένο στόχο της επόμενης μάχης, να τους στέλνουν το μισθό στο σπίτι και να διαβάζουν οι μαθητές μόνοι τους.
Περιμένουμε ωστόσο με αγωνία να δούμε και τη συμμετοχή των καθηγητών στην υπέρ αφασίας μάχη. Διότι η ελπίδα βρίσκεται όντως στα ποσοστά των απεργούντων με τέτοια αιτήματα – και όχι μόνο στους καθηγητές, αλλά σε όλους τους κλάδους. Διότι αυτή η μακάβρια συνδικαλιστική ιστορία, είναι μόνο ένα κομμάτι που συμπληρώνει το παζλ του πάτου στον οποίο φτάσαμε. Μία από τις πολλές πληγές προς θεραπεία.
Φρονούμε ότι είναι μονόδρομος η υπακοή στην ιστορική ανάγκη και την κοινή λογική. Και για την πολιτική ηγεσία, και για την κοινωνία. Ζητούμενο, πάντα, είναι οι αντοχές που θα επιδείξει το υγιέστερο κομμάτι και των δύο πλευρών.