Ας αφήσουμε στην άκρη την κριτική για το πόσο βοήθησε -αν βοήθησε- τον πρωθυπουργό η συνέντευξή του στον Σταύρο Θεοδωράκη. Ας αφήσουμε στην άκρη και την απελπισμένη προσπάθεια Μητσοτάκη να μεταθέσει τις ευθύνες -ή για να είμαστε πιο δίκαιοι να επιχειρήσει τη διάχυσή τους- σχετικά με το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη, υιοθετώντας την αντιδημοκρατική λογική του «όλοι φταίνε, όλοι είναι το ίδιο». Ας μιλήσουμε, λοιπόν, μόνο για τα όσα είπε σχετικά με τις εκλογές.
Μια Κυριακή τον Μάιο
Τελικά τι μάθαμε από τη συνέντευξη του πρωθυπουργού, το βράδυ της Τρίτης, στους «Πρωταγωνιστές»; Καταρχάς μάθαμε, για πρώτη φορά τόσο καθαρά και -περίπου- επίσημα, αυτό που εδώ και καιρό ζητούσαμε να μάθουμε σχεδόν όλοι και για το οποίο είχαμε επιδοθεί στο παιχνίδι της… «κολοκυθιάς»: την ημερομηνία των εκλογών. Δεν κυκλώσαμε στο ημερολόγιό μας την ακριβή Κυριακή, αλλά σίγουρα ξέρουμε ότι αυτή θα είναι εντός Μαΐου.
Το «ίσως» για νέα κάλπη
Επίσης, για πρώτη φορά, έστω και έμμεσα, ο πρωθυπουργός δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να αναζητήσει συμμάχους για τον σχηματισμό κυβέρνησης από την πρώτη κιόλας αναμέτρηση, αυτή της απλής αναλογικής. Βεβαίως, με βάση τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις και λόγω εκλογικού συστήματος, φαντάζει ουτοπικό να υπάρξει ο πολυπόθητος αριθμός των 150+1 εδρών. Μάλιστα, ενώ το αίτημα της αυτοδυναμίας είναι ακόμα στο τραπέζι, ο ίδιος ο πρωθυπουργός συνέδεσε την επιλογή του Μαΐου ως μήνα εκλογών με την αναζήτηση συμμαχιών από την πρώτη Κυριακή: «(…) θα ήταν και αδιανόητο να λέγαμε ότι οι εκλογές θα γίνουν τον Ιούλιο- διότι μπορεί να χρειαστεί δεύτερη κάλπη. Πολύ πιθανό. Και δεν θα πάμε να κάνουμε εκλογές τον Αύγουστο». Τι κρατάμε από αυτό; Ότι μέσα σε μία απάντηση άφησε δύο φορές ανοιχτό το «παράθυρο» των συνεργασιών.
Σεβαστό το αποτέλεσμα (;)
Ωστόσο, το σενάριο της δεύτερης αναμέτρησης δεν έχει μπει οριστικά στο συρτάρι, καθώς ο Μητσοτάκης προσπαθεί εναγωνίως να πείσει ότι ο στόχος της αυτοδυναμίας παραμένει ρεαλιστικός: «Εγώ προσωπικά δεν το πιστεύω [ότι η πιθανότητα αυτοδυναμίας έχει εξαφανιστεί] και θα εξακολουθώ να υπερασπίζομαι την ανάγκη στη δεύτερη κάλπη. Γιατί η δεύτερη κάλπη είναι αυτή η οποία μπορεί να δώσει αυτοδυναμία, ότι αυτή είναι η σωστή λύση για τη χώρα». Και συνεχίζει: «Η πρώτη κάλπη πρέπει να μας πει “ποιος” πρέπει να κυβερνήσει τη χώρα. Η δεύτερη, εφόσον χρειαστεί, -που το θεωρώ πάρα πολύ πιθανό να χρειαστεί- θα μας υποδείξει και “πώς” θα κυβερνηθεί η χώρα. Από ποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία». Και λίγο μετά, επίσημα και δημόσια, υπόσχεται ότι «προφανώς και θα σεβαστούμε την ετυμηγορία του ελληνικού λαού», δηλαδή αυτό που έχουμε γράψει πολλές φορές στη «Μεταρρύθμιση»: το ενδεχόμενο οι ψηφοφόροι πουν δύο φορές «όχι» στην αυτοδυναμία της Ν.Δ.
Κυβέρνηση… με δανεικούς
Για το τέλος, κρατήσαμε την επιμονή του πρωθυπουργού να θεωρεί ότι η κυβέρνησή του είναι στην ουσία κυβέρνηση συνεργασίας επειδή «έχω ενσωματώσει στο κυβερνητικό σχήμα πολλούς ανθρώπους οι οποίοι δεν προέρχονται από τη Νέα Δημοκρατία». Αυτό το σημείο θέλει προσοχή καθώς αν στο μυαλό του Μητσοτάκη συμμαχική κυβέρνηση σημαίνει απλά υπουργοί που έχουν έρθει με «μεταγραφή» από άλλους πολιτικούς χώρους, τότε γιατί να μην σημαίνει και κοινοβουλευτική πλειοψηφία με «δανεικούς» βουλευτές;