Για άλλη μια φορά οι αυτοδιοικητικές εκλογές στην Ελλάδα του 2023, διεξάγονται πάνω από όλα με κεντρικό θέμα το ποιος έπρεπε να διαχειριστεί την τοπική δημόσια ζωή της πόλης, του Δήμου ή της Περιφέρειας. Αγνοώντας επιδεικτικά την ουσιαστική πολιτική σύγκριση για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να εξισορροπηθεί εκ νέου η ποιότητα και η ποσότητα των διαθέσιμων πόρων προς την επιθυμητή κατεύθυνση της ανάπτυξης του αστικού πλαισίου, στα κοινωνικά και πολιτιστικά περιεχόμενα ασφαλείας.
Μόνο με τέτοια πολιτική προσέγγιση είναι δυνατόν να εισαχθούν ή να ενισχυθούν μεταρρυθμίσεις, καινοτομίες, ρήξεις με αρρωστημένες πρακτικές εγωισμών και παραγοντισμών του παρελθόντος. Λαμβάνοντας έγκαιρα υπόψη τις νέες γενεές, τις επιτακτικές κοινωνικές και οικονομικές πραγματικότητες που έχουν συμβεί μετά από χρόνια χαοτικής και ανεξέλεγκτης ανάπτυξης, λόγω της καλπάζουσας παγκοσμιοποίησης.
Χωρίς πολιτικό προγραμματισμό ο τόπος σέρνεται στις εκλογές σαν πρόβατο στη σφαγή, χωρίς να γνωρίζει τίποτα για το μέλλον που προδιαγράφεται με το τυφλό εκλογικό σύστημα διαλογής της πολιτικής εξουσίας, χωρίς διακριτό πολιτικό περιεχόμενο.
Ας το ξεκαθαρίσουμε: είναι καλό στις εκλογικές επιλογές να συνυπολογίζεται και η ποιότητα και η ιστορία των πρωταγωνιστών, πρώτα απ' όλα των υποψηφίων για το αξίωμα του δημάρχου, αφού η ποιότητα του λαού και η αξιοπιστία του αποτελούν σίγουρα θεμελιώδη στοιχεία στα οποία οι ψηφοφόροι πρέπει να είναι σε θέση να εκφράσουν μια γνώμη. Όμως, όπως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την ποιότητα των προτάσεων των υποψηφίων, τόσο για το αξίωμα του δημάρχου όσο και για το αξίωμα των συμβούλων, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την «πολιτική». Νομίζω ότι η εγγύηση που δίνεται από την ποιότητα των τοπικών και εθνικών πολιτικών σχηματισμών πίσω από τους εκλογικούς καταλόγους των παρατάξεων, είναι επίσης σημαντική. Η αγνόηση όλων αυτών μπορεί μερικές φορές να οδηγήσει στη συγκέντρωση λιστών και υποψηφίων που είναι απομακρυσμένες, όχι μόνο από την πολιτική, αλλά και από μια ελάχιστη αξιοπιστία και σεβασμό των ελάχιστων προϋποθέσεων ηθικής και σοβαρότητας που πρέπει πάντα να υπάρχουν, ως ελάχιστο επίπεδο αξιοπιστίας και αντικειμενικής αξιολόγησης του δημοκρατικού συστήματος. Υποψήφιοι δήμαρχοι χωρίς προηγούμενη τριβή με την τοπική αυτοδιοίκηση, χωρίς ζύμωση με συλλογικότητες και εκπροσώπηση σε θεσμικά όργανα, είναι δείγμα ανωριμότητας και διαφθοράς του συστήματος που κάθε άλλο παρά δημοκρατικό είναι. Μια σοβαρή πολιτική αντιπαράθεση, χρήσιμη όχι για τον εαυτό της σαν σκηνή θεάτρου σκιών, αλλά για την κοινωνία, μπορεί και πρέπει να λάβει χώρα μέσω μιας ολοκληρωμένης πολιτικής πρότασης δημοκρατικού προγραμματισμού στη λαϊκή βάση, μιας ολόκληρης δημοτικής θητείας, που να αποτελείται από πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο, ακριβείς προτάσεις χρονολογημένες και κοστολογημένες, που να αντιπροσωπεύει μια εναλλακτική στο κοινό αίσθημα από την εκπροσώπηση του πατροπαράδοτου ελληναράδικου «συντηρητισμού", της πρακτικής προσωποκεντρικών σχημάτων κοτζαμπάσικης τοπικής αυταρχικής πατερναλιστικής εξουσίας, συντεχνιών κρατισμού, φεουδαρχικού τύπου πελατοκρατία.
Απαιτείται ως πολιτικό προγραμματικό θεμέλιο μίας δημοκρατικής πολιτικής παράταξης, μια περιεκτική πρόταση για όσους μπορούν να υποστηρίξουν μια κριτική, ανοικτή, ορθολογική, μη δογματική, ιδεοληπτική, θρησκευτική ή σχεδιασμένη στη λογική της εσωτερικής σύγκρουσης.
Το "ευρύ πεδίο" δεν μπορεί να είναι απλώς ένα άθροισμα πολιτικών δυνάμεων, που πολύ πιθανό μεταξύ τους να αυτοαναιρούνται, αλλά πρέπει να αντιπροσωπεύει μια περιεκτική περιοχή των λεγόμενων ενδιάμεσων φορέων. Έναν μεταρρυθμιστικό τομέα σύνθεσης ιδεών και πρακτικών που να περιλαμβάνει τον κόσμο των δεξιοτήτων, τα μέσα ενημέρωσης, την επαγγελματική ευημερία, την κοινότητα των ειδικών, την αμοιβαία εμπιστοσύνη και λαϊκή συναίνεση κοινωνίας πολιτών και πολλά άλλα. Πρέπει να υπάρχει στον ορίζοντα ένα μακροπρόθεσμο βλέμμα με μια κοινή ιδέα για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Χωρίς διαχρονική γνώση του τόπου, χωρίς κοινωνική αυτογνωσία, δεν μπορεί να υπάρξει πρόοδος. Δραπετεύοντας στη λογική της γενικόλογης ηθικής, της εγγύτητας μίας επιπόλαιης και εφήμερης κοινής γνώμης περί τιμιότητας, επικεντρώνοντας στη διαχείριση των πιο πρόσφατων χρόνων στη βάση στερεοτύπων, κατακλύζεται ο τόπος με απατηλά προπαγανδιστικά συνθήματα που εμπνέονται από τις κατηγορίες της μνησικακίας, ανταγωνισμού των αντιπάλων διακρίσεων, αν όχι και αληθινού μίσους. Τότε η κοινωνία μαστίζεται από έλλειμμα εμπιστοσύνης και συνοχής, κλυδωνίζονται οι θεσμοί της στη διαφθορά, παρακμάζει ο κοινωνικός ιστός στην παραβατικότητα, παρανομία, εγκληματικότητα.
Και η Ελλάδα κρατά ήδη τα σκήπτρα στην Ευρώπη!
Ευάγγελος Αλεξανδρής Ανδρούτσος Εκπαιδευτικός, κοινωνιολόγος, δημοσιογράφος, εκδότης. Συντονιστής διεθνών ευρωπαϊκών προγραμμάτων.
https://www.facebook.com/groups/ellines.energoi.polites/posts/3549293898686558