Το μείζον πολιτικό γεγονός από τις εκλογές στο ΚΙΝΑΛ ήταν η πρωτόγνωρη συμμετοχή 270.000 πολιτών. Ας σκεφτούμε ότι μέχρι περίπου ένα μήνα πριν το ΚΙΝΑΛ καταγραφόταν στις δημοσκοπήσεις στην ζώνη 6% -7% και γινόταν κατανοητό ότι τυχόν συντήρηση αυτής της κατάστασης δεν προϊδέαζε και καλές εξελίξεις ενόψει διπλών εκλογών που νωρίτερα ή αργότερα θα γίνουν μέσα στον ενάμιση χρόνο. Αυτή η συμμετοχή συνιστά μήνυμα απαίτησης για να προχωρήσει δυναμικά το ΚΙΝΑΛ, το ΠΑΣΟΚ, μήνυμα ανανέωσης και ενότητας. Μάλλον πολλοί αναλύουν από χθες αυτό το γεγονός και τι μπορεί να δείχνει.
Φαίνεται τελικά ότι υπάρχει μια Προοδευτική Παράταξη, ένα κεντροαριστερός χώρος που φροντίζει να αποδεικνύει ότι είναι « εφτάψυχος» κάθε φορά που εμφανίζεται σχεδόν πεθαμένος και αδιάφορος. Ασφαλώς η απώλεια της Φώφης Γεννηματά φόρτισε το κλίμα, έφερε πιο έντονα στην επιφάνεια μια παραταξιακή μνήμη, ένα θυμικό. Ακόμα και η συμμετοχή του Γ. Παπανδρέου, η δραστηριότητα και των έξι υποψηφίων ανέβασε το ενδιαφέρον. Ωστόσο, ο βασικός λόγος είναι άλλος και φαινόταν από το Καλοκαίρι και μετά ( και πριν πιο ήπια): Οι φθορές που υφίσταται η Ν.Δ και η αποδεδειγμένη αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να μετεξελιχθεί σε μια σύγχρονη, μεταρρυθμιστική δύναμη εγκλωβισμένος θανατηφόρα σε ένα αμετανόητο λαϊκισμό που τρομάζει δημιουργούν κοινωνικό και πολιτικό χώρο που αναζητά έκφραση, που αναζητά κόμμα που θα τον εκπροσωπήσει. Αυτό θέλουν όσοι κατέβηκαν στις εκλογές. Αυτή είναι η βασική αιτία που δημιούργησε αυτό το ρεύμα συμμετοχής. Οι πολίτες αυτοί θέλουν δυνατό, ανοιχτό κόμμα με αφήγημα για την χώρα, με σαφείς θέσεις που θα αφήνουν στο παρελθόν τα ήξεις αφήξεις και την θολούρα , κόμμα πρωταγωνιστή που θα μιλάει από θέσεις μεταρρυθμιστικές για το μέλλον της χώρας. Αν δε υπήρχαν κι άλλες κάλπες, αν είχε εξασφαλιστεί και ψηφιακή ψήφος, αν δεν υπήρχαν και φωνές που κάποιες στιγμές έδειχναν να φοβούνται την συμμετοχή , η συμμετοχή θα μπορούσε να φτάσει σε πολύ πιο ψηλά επίπεδα. Έτσι κι αλλιώς όμως αυτό που συνέβη χθες ήταν σημαντικό, πραγματικό μήνυμα προς πολλές κατευθύνσεις.
Αυτό έγινε χθες και σε λίγες μέρες η διαδικασία θα ολοκληρωθεί, αν και ήδη η πρωτιά και με μεγάλη διαφορά του Ν. Ανδρουλάκη αλλά και η δυναμική που δημιουργείται μάλλον μετατρέπει την ερχόμενη Κυριακή σε μια τυπική διαδικασία, από την οποία δεν θα πρέπει να λείπει κανείς από όσους συμμετείχαν. Αυτά είναι τα ενθαρρυντικά στοιχεία.
Από εκεί και πέρα αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί αν κάποιος διαβάζει τις δημοσκοπήσεις του τελευταίου δεκαπενθήμερου που οφείλονται στο κλίμα της συγκυρίας και θεωρούν ότι η αφετηρία είναι πια το 10%-11% αυταπατώνται. Αν κάποιοι νομίζουν ότι ο δρόμος θα είναι πια ανθόσπαρτος και ότι οι άλλοι πολιτικοί χώροι θα παρακολουθούν , ζουν σε μια επικίνδυνη ευφορία. Αν νομίζουν ότι δεν θα χρειαστεί μια επίπονη οργανωτική, προγραμματική, ιδεολογική και απαραίτητες αποσαφηνίσεις , μάλλον δεν έχουν καταλάβει. Ας γίνουμε σαφείς. Η κομματική ταύτιση πολλών από αυτούς που χθες ψήφισαν είναι ασθενής και το ενδεχόμενο να μην δημιουργήσουν ρεύμα ενόψει εκλογών είναι ορατό. Άλλωστε ας μην έχουμε ασθενή μνήμη. Το 2017 ψήφισαν 210.000 περίπου πολίτες είχαν ψηφίσει στις τότε εσωκομματικές όταν τα επιτελεία ανέμεναν μέχρι 130.000. Ο ενθουσιασμός της μαζικής συμμετοχής οδήγησε στο τέλος στο 8.1% του ΚΙΝΑΛ που έδειξες αδυναμία να εισπράξει τότε από την φθορά του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην ζωή και πολύ περισσότερο στην Πολιτική τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Ο νέος Πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, το ΚΙΝΑΛ ως Κόμμα θα πρέπει να πείσουν ότι αυτή την φορά μπορούν να αξιοποιήσουν την ευκαιρία, ότι μπορούν να ανατρέψουν συσχετισμούς. Αυτή είναι η πρόκληση της επομένης περιόδου